Na całym świecie ludzie chodzą w niedzielę do kościoła. Jedni nazywają to «Świętą Liturgią», inni – «Mszą», niektórzy zaś «Zgromadzeniem» lub «Spotkaniem», a ktoś «Nabożeństwem». Tradycja ta istnieje odbardzo dawna, a rozpoczęli ją pierwsi chrześcijanie. W Piśmie Świętym czytamy: A pierwszego dnia po sabacie (niedziela), gdy się zebraliśmy na łamanie chleba, Paweł, który miał odjechać nazajutrz,przemawiał do nich i przeciągnął mowę aż do północyi (Dz 20:7). W naszych czasach coraz mniej ludzi chodzi do kościoła. Wielu z nich w ogóle nie interesuje, co dzieje się tam w niedzielny poranek.
Tym niemniej, wszystkie Kościoły aktywnie zapraszają ludzi na nabożeństwa. Niektóre celowo uatrakcyjniają je (niekiedy w dziwny sposób), by odpowiadały potrzebom współczesnych ludzi.
Czym jest nabożeństwo? Dlaczego jest ono takie ważne? Co może dać ludziom dzisiaj?
By odpowiedzieć na te pytania, rozpatrzmy wpierw cztery ważne cechy nabożeństwa:
- Nabożeństwo jest przeznaczone dla Boga. Pan Bóg objawił siebie przez Biblię i przez Swojego Syna Jezusa Chrystusa. On wzywa nas, abyśmy zbliżali się do Niego i budowali osobiste relacje z Nim. Nasze nabożeństwo jest skierowane do Niego. My oddajemy Mu chwałę i modlimy się do Niego. Nabożeństwo jest wysławianiem Boga i oddawaniem Mu chwały..
- Nabożeństwo jest przeznaczone dla ludzi. Niebiański Bóg posila Swoje dzieci Chlebem Życia za pośrednictwem czytania Pisma Świętego, kazania i Wieczerzy Pańskiej. Jego obecność w każdym momencie i działaniu jest błogosławieństwem. On przemienia nasze serca i przygotowuje nas do wytyczonej przez Niego drogi życia i służby w Jego imieniu. Nabożeństwo więc jest przeznaczone dla pouczenia i uświęcenia Jego ludu.
- Nabożeństwo jest schronieniem dla ludu Bożego, „zielonym pastwiskiem” (Ps 23:2) dla pielgrzymów i przedsmakiem niebieskiego celu. Tu Lud Boży znajduje schronienie od prześladowań i zagrożeń tego świata. Tu wśród przyjaciół Jezusa chrześcijanin utwierdza się w swojej przynależności i samoświadomości.
- Nabożeństwo jest przeznaczone dla świata. Podczas Zgromadzenia zanoszone są modlitwy za grzeszny świat, który chociaż odwrócił się od Boga, jednakże należy do Niego. Dlatego nabożeństwo musi mieć charakter otwarty. Kiedy lud Boży oddaje Mu chwałę, świat powinien to słyszeć. Po nabożeństwie Jego lud wychodzi do społeczeństwa, by służyć mu Słowem i czynem.
W ten sposób nabożeństwo staje się Centrum Komunikacji. Tu spotykają się Bóg i człowiek. Tu lud Boży spotyka się ze sobą (społeczność świętych), a szukający może znaleźć Boga i poświęcić się Mu. To tutaj chrześcijanie rozmawiają z Bogiem i słuchają Jego słów oraz prowadzą dialog ze światem. Nabożeństwo to miejsce, gdzie spotyka się to, co czasowe i to, co wieczne. To miejsce i czas, kiedy Pan Bóg kieruje Swoje poselstwo do ludzi.
Po co chodzić do kościoła, zboru? Czy istnieje jakiś powód, by tego nie czynić?
(Pielgrzym Polski 4/2008)
Nie opuszczajmy naszych wspólnych zebrań, jak to już niektórzy zwykli czynić, ale zachęcajmy się wzajemnie [do udziału w nich], i to tym bardziej, im bardziej jesteśmy przekonani, że zbliża się dzień [Pański].
Hbr 10,25 (BW-P)
Wierzymy, że uwielbianie Boga jest obowiązkiem i przywilejem człowieka, który w obecności Boga uniża się w uwielbieniu, pokorze i poświęceniu. Wierzymy, że nabożeństwo jest istotne dla życia Kościoła i że zgromadzenie ludu Bożego dla takiego celu jest niezbędne dla chrześcijańskiej społeczności i duchowego wzrostu.
Wierzymy, że porządek publicznego nabożeństwa nie musi być taki sam we wszystkich miejscach, lecz może być przystosowywany przez Kościół zgodnie z potrzebami ludzkimi i okolicznościami. Język i forma powinny być zrozumiałe, zgodne z Pismem Świętym, ku pouczeniu wszystkich i w zgodzie z porządkiem i Dyscypliną Kościoła.
Wierzymy, że Dzień Pański (niedziela) został ustanowiony z woli Bożej dla osobistego i publicznego nabożeństwa oraz dla odpocznienia od niekoniecznej pracy, i winien być poświęcony dla duchowego wzrostu, chrześcijańskiej społeczności i służby. Jest przypomnieniem Zmartwychwstania naszego Pana i jest symbolem naszego odpocznienia w wieczności. Jest niezbędny dla ciągłości i wzrostu Kościoła Chrześcijańskiego i ważny dla dobra społeczności świeckiej.
(Art XIII i XIV Wyznania Wiary Ewangelickiego Kościoła Zjednoczonych Braci)