Zasady Socjalne
Kościoła Ewangelicko-Metodystycznego

Wydawca:
Wydawnictwo Pielgrzym Polski
ul. Mokotowska 12
00 – 561 Warszawa
Tel.: 22 628 53 28
E-mail: wydawnictwopp@metodysci.pl
Konto bankowe: PKO BP S.A. XV Oddział W-wa
95 1020 1156 0000 7202 0006 8924


Spis treści:
Przedmowa do wydania polskiego
Uwagi wstępne
Preambuła
I. Wspólnota świata (160)
II. Wspólnota wychowująca (161)
III. Wspólnota społeczna (162)
IV. Więzi ekonomiczne (163)
V. Wspólnota polityczna (164)
VI. Wspólnota światowa (165)
VII. Nasze społeczne wyznanie wiary (166)
Litania towarzysząca naszemu społecznemu Credo


Przedmowa do wydania polskiego

      Społeczne nauczanie Zjednoczonego Kościoła Metodystycznego, w skład, którego wchodzi Kościół Ewangelicko-Metodystyczny w RP, wyrażone zostało w historycznym dokumencie pt: „Social Principles”. Swymi korzeniami sięga ono początków metodystycznej działalności. Ks. Jan Wesley, tworząc pierwsze stowarzyszenie metodystów, opracował dla nich Zasady Ogólne. Zawarł w nich podstawowe informacje o tym, jakimi powinni być członkowie stowarzyszeń określanych mianem „metodystyczne“. Najogólniej rzecz ujmując chodziło o to, aby skutecznie unikać zła, czynić dobro oraz korzystać z ustanowionych przez Boga środków łaski. Co jest złem, a co dobrem, w świetle zmieniających się zachowań społecznych oraz odkryć naukowych, w tym biblijnych, jest kwestią podlegającą nieustannej dyskusji i nowym artykulacjom. Odniesienie metodystów do najważniejszych współczesnych kwestii społecznych może rodzić wiele kontrowersji, które wszak nie przekreślają, ale uzasadniają potrzebę posiadania oficjalnego stanowiska całego Zjednoczonego Kościoła Metodystycznego właśnie w kwestiach kontrowersyjnych, niejasnych lub dwuznacznych.

Metodyści brytyjscy do dnia dzisiejszego wydali cały szereg dokumentów, które wyrażają opinię Konferencji Dorocznej (Synodu) na najważniejsze i aktualne problemy społeczne. Podobnie działo się w amerykańskim nurcie ruchu przebudzeniowego. Ciekawym jest jednak to, czy i w jakim stopniu są one z sobą kompatybilne? To jednak zadanie dla przyszłych miłośników tego tematu.

W Polsce Zasady Socjalne opublikowane zostały po raz pierwszy w Pielgrzymie Polskim w pierwszym półroczu 1996 roku. Była to wersja przyjęta przez Konferencję Generalną w 1992 r., obradującej w miejscowości Luiville, Kentacky. Konferencja Generalna, obradująca w 1996 r. w Denver, Colorado uchwaliła kolejnych kilkanaście poprawek. Kolejne Konferencje Generalne nanosiły także swoje modyfikacje. Obecna edycja pochodzi z uchwał Konferencji Generalnej, obradującej w Portland, Kolorado w 2016 r. Ten to właśnie tekst, w polskim przekładzie, oddaję do rąk czytelników.

Zasady Socjalne są oficjalnym dokumentem Zjednoczonego Kościoła Metodystycznego, który jednak w żaden sposób nie chce go nikomu narzucać, a jedynie ukazać i zainspirować do przemyśleń aktualnych trendów w myśleniu i życiu Zjednoczonego Kościoła Metodystycznego. Jest jakby tablicą informującą o aktualnych zapatrywaniach Konferencji Generalnej Zjednoczonego Kościoła Metodystycznego w kwestiach społecznych.

Konferencje Centralne poszczególnych regionów świata mają prawo adaptacji tekstu do swej lokalnej sytuacji. Z prawa tego skorzystała między innymi Konferencja Centralna Niemiec oraz Konferencja Centralna Europy Środkowej i Południowej. Wprowadziły one nowe zapisy dotyczące np. alkoholizmu, rolnictwa czy spraw związanych z płcią.

Konferencje Doroczne, jako podstawowe jednostki Kościoła, mają swobodę ich dalszej adaptacji. By jednak móc kompetentnie akceptować, należy znać tekst oryginału. Polska wersja Zasad Socjalnych (Społecznych) jest wiernym tłumaczeniem tekstu przyjętego przez ostatnią Konferencję Generalną (2016), której delegaci, świeccy i duchowni, w przygniatającej liczbie reprezentowali przede wszystkim amerykański punkt widzenia.

W czasie lektury należy, więc koniecznie wziąć pod uwagę fakt, że tekst ten nie został napisany dla polskiego kontekstu, ale raczej odzwierciedla perspektywę amerykańską w nadziei, że spotka się ze zrozumieniem w innych częściach naszego globu. Jestem głęboko przekonany o tym, że będzie stanowił dobry materiał pomocniczy dla wszystkich wierzących i myślących ludzi, którzy będą chcieli znać poglądy całego Zjednoczonego Kościoła Metodystycznego na ważne kwestie społeczne. Wskazówki tego właśnie Kościoła wyrażone w tym dokumencie nie mają na celu narzucania komukolwiek czegokolwiek. Zostały wypracowane nie po to, by dzielić, a raczej by inspirować do kolektywnego myślenia i pozytywnego zwiastowania oraz skutecznego działania. Cieszyłbym się niezmiernie, gdyby społeczne nauczanie Kościoła, wyrażone w Zasadach Socjalnych, według wersji z 2016 roku, znalazło szerokie grono czytelników i to nie tylko wśród współwyznawców, ale i całej ekumenicznej rodziny. Wiem, że na wiele spraw społecznych mamy te same lub podobne poglądy. Te zaś, które w pierwszym odruchu sprawiają wrażenie odmienności pojmowania prawd biblijnych, niechże stanowią podstawę do rzeczowej i braterskiej rozmowy oraz konstruktywnego współdziałania na rzecz lepszego ekumenicznego zrozumienia kontrowersyjnych kwestii.

Społeczne nauczanie Kościoła Ewangelicko-Metodystycznego w RP, oparte na Zasadach Socjalnych Zjednoczonego Kościoła Metodystycznego, może wnieść nowy powiew w dyskusję nad aktualną problematyką społeczną w naszej ojczyźnie.

Modlę się o to, aby publikacja ta stała się katalizatorem konstruktywnych rozmów i żarliwych dyskusji, rozbudzających i utwierdzających świadomość społeczną wśród wszystkich współwyznawców i ekumenicznych Pielgrzymów.

Ewangelia Jezusa Chrystusa miała i nadal posiada swój wymiar duchowy, a więc osobisty oraz społeczny. Twórca metodystycznego ruchu przebudzeniowego, powiedział swego czasu: Nie ma innego uświęcenia, jak tylko uświęcenie społeczne. W dążeniu do tego, by być lepszym chrześcijaninem w wyznawanej przez siebie wierze, poglądach i działaniach, niechby przedłożony materiał okazał się pomocnym dla każdego szczerze wierzącego i myślącego chrześcijanina. Rewizji poprzedniej wersji tłumaczenia, w oparciu o poprawki i uzupełnienia Konferencji Generalnej, obradującej w Portland (USA) w 2016 roku, dokonał anglista mgr Lesław Kawalec. Za co serdecznie dziękujemy.

Ks. dr Edward Puślecki


Uwagi wstępne

Zjednoczony Kościół Metodystyczny ma długą historię, jeśli chodzi o troskę o sprawiedliwość społeczną. Jego członkowie często zajmowali jednoznaczne stanowisko w kwestiach kontrowersyjnych dotyczących zasad chrześcijańskich. Pierwsi metodyści wyrażali swój sprzeciw wobec handlu niewolnikami, przemytu czy okrutnego traktowania więźniów.

Credo społeczne zostało przyjęte przez Episkopalny Kościół Metodystyczny w roku 1908.
W przeciągu dekady podobne stanowiska zostały przyjęte przez Południowy Episkopalny Kościół Metodystyczny oraz Protestancki Kościół Metodystyczny. Zjednoczeni Bracia Ewangeliccy przyjęli uchwałę o zasadach społecznych w roku 1946, w czasie unii Zjednoczonych Braci i Kościoła Ewangelickiego. W 1972 roku, cztery lata po połączeniu się Kościoła Metodystycznego z Kościołem Zjednoczonych Braci Ewangelickich (1968), Konferencja Generalna Zjednoczonego Kościoła Metody stycznego przyjęła nowy kodeks Zasad Socjalnych, który został poddany rewizji w 1976 roku, a następnie przez każdą kolejną Konferencję Generalną.

Zasad Socjalnych nie należy traktować w kategoriach prawa kościelnego, gdyż są one jedynie wyrazem modlitewnej refleksji Konferencji Generalnej nad kwestiami ogólnoludzkimi współczesnego świata, refleksji ugruntowanej na trzeźwych podstawach teologii i nauczania biblijnego, stanowiących historyczne dziedzictwo tradycji Zjednoczonego Kościoła Metodystycznego (ZKM). Są wezwaniem skierowanym do wszystkich członków ZKM o sprawiedliwość,
i są w zamierzeniu materiałem mającym za zadanie instruować i przekonywać w duchu profetycznym, w najlepszym rozumieniu tego terminu. Zasady Socjal¬ne są wezwaniem skierowanym do wszystkich członków Zjednoczonego Kościoła Metodystycznego, by w modlitewnym duchu wypracowali zasady dialogu pomiędzy wiarą a praktyką.

*Konferencje Generalne obradują w cyklach czteroletnich; określane są jako kwadrenia. [E.P.]


Preambuła

My, ludzie zwani metodystami, wyznajemy wiarę w Boga, naszego Stwórcę i Ojca, w Jezusa Chrystusa, naszego Zbawiciela oraz Ducha Świętego, który nas strzeże i prowadzi.

Uznajemy naszą zupełną zależność od Boga tak, jeśli chodzi o nasze życie do¬czesne, jak śmierć oraz żywot wieczny. Bezpieczni w Bożej miłości, głosimy, iż życie jest dobrem i wyznajemy liczne grzechy przeciwko Bożej woli, jaką odkrywamy w Jezusie Chrystusie względem nas. Nie zawsze byliśmy wiernymi zarządcami wszystkich dóbr powierzonych nam przez Boga, naszego Stwórcę. Byliśmy opornymi naśladowcami Jezusa Chrystusa w Jego misji przyprowadzania wszystkich ludzi do społeczności miłości. Choć zostaliśmy wezwani przez Ducha Świętego, by stać się nowym stworzeniem w Chrystusie, opieraliśmy się dalszemu wezwaniu, by stać się ludem Bożym w naszych wzajemnych odniesieniach oraz w stosunku do ziemi, którą zamieszkujemy.

Potwierdzamy naszą jedność w Jezusie Chrystusie, uznając jednocześnie różnice w stosowaniu naszej wiary w różnych kontekstach kulturowych gdy kierujemy się ewangelią.

Nie ustając w staraniach kierowania się we wszystkich sprawach myślą Chrystusową i poszukując we wszystkim Bożej woli, zobowiązujemy się do prowadzenia opartych na szacunku rozmów z tymi, z którymi się różnimy, do zgłębiania źródeł tych różnic, do uszanowania świętej wartości każdej osoby. Pełni wdzięczności za wybaczającą miłość Bożą, w której żyjemy i przez którą będziemy sądzeni oraz deklarując wiarę w nieograniczoną wartość każdej osoby, odnawiamy nasze zobowiązania bycia wiernymi świadkami Ewangelii, nie tylko „aż po krańce ziemi”, ale również w wymiarze wspólnoty życia i pracy.


160 *. I. WSPÓLNOTA ŚWIATA

Wszelkie stworzenie jest własnością Pana i jesteśmy odpowiedzialni za to, w jaki sposób z niego korzystamy lub nadużywamy. Woda, gleba, minerały, źródła energii, rośliny, życie zwierząt oraz przestrzeń muszą być cenione i zachowywane nie tylko ze względu na to, że są użyteczne dla istot ludzkich, ale dlatego, że są one Bożym stworzeniem. Bóg ustanowił nas zarządcami Swego stworzenia. Powinniśmy zatem pełnić nasze obowiązki zarządców w duchu miłości, troski i szacunku. Postęp ekonomiczny, polityczny czy społeczny oraz rozwój techniki pomnożyły naszą ludzką populację, przedłużyły i uczyniły dostatniejszym nasze życie. Jednakże cały ten rozwój doprowadził – szczególnie w krajach uprzemysłowionych – do miejscowego zaniku roślinności, dramatycznego wyginięcia całych gatunków, masowego cierpienia ludności, przeludnienia, złego wykorzystywania i nadużywania (marnotrawstwa) nieodnawialnych zasobów naturalnych. Ten przedłużający się proceder zagroził naturalnemu dziedzictwu, jakie Bóg powierzył wszystkim pokoleniom. Dlatego też uznajemy, iż jako Kościół i jego członkowie odpowiedzialni jesteśmy za to, by uznać za rzecz pierwszoplanową zmianę stylu życia w obszarach ekonomii, polityki, technologii i życia zbiorowego tak, by efektem tego był bardziej zbalansowany ekologicznie i bardziej dbający o własne zasoby świat, zapewniający lepsze życie całemu Bożemu stworzeniu.

160. A. Woda, powietrze, gleba, minerały, rośliny

Wspieramy politykę społeczną, która służy zredukowaniu i poddaniu kontroli powstawania śmieci i odpadów przemysłowych; zapewnianiu bezpiecznego przetwarzania odpadów chemicznych i nuklearnych (i prowadzi do wyeliminowania tychże); ograniczaniu ilości odpadów municypalnych; zapewnianiu właściwego recyklingu i pozbywania się tychże odpadów; oczyszczaniu zanieczyszczonego powietrza, wody i gleby. Wzywamy do podjęcia ochrony wolno rosnących lasów i innych, niedających się zastąpić skarbów przyrody, podobnie jak ochrony zagrożonych gatunków roślin. Wspieramy środki ustanowione w celu zachowania i odtwarzania naturalnych ekosystemów. Wspieramy politykę rozwijania alternatywnych w stosunku do chemicznych środków pozyskiwania, przetwarzania i konserwacji żywności i stanowczo domagamy się przeprowadzania badań mających na celu ustalenie ich wpływu na Boże stworzenie, uważając owe środki za ważniejsze od samej utylizacji. Wspieramy rozwój międzynarodowych porozumień w kwestii sprawiedliwego wykorzystywania zasobów naturalnych tak długo, jak utrzymywane jest nieskażone środowisko. Głęboką troską przejmuje nas prywatyzacja zasobów wodnych, butelkowanie wody z przeznaczeniem na sprzedaż z zyskiem oraz kwestia środków przeznaczanych na pakowanie butelkowanej wody. Wzywamy wszystkie władze miejskie, podobnie jak wszelkie inne organizacje rządowe, by przed wydaniem stosownych zezwoleń i licencji rozwijały procesy pozwalające na utrzymanie zasobów wody oraz zbadały ekonomiczne, społeczne i środowiskowe konsekwencje prywatyzacji zasobów wodnych.

160. B. Wykorzystywanie zasobów energii

Uznając wartość elementów stworzenia niebędących dziełem człowieka, wspieramy taką politykę społeczną która nakierowana jest na racjonalną i ściśle kontrolowaną przemianę elementów świata nieuczynionych ręką ludzką na energię służącą potrzebom człowieka oraz ograniczenie bądź eliminowanie takich technologii produkcji energii, które zagrażają zdrowiu, bezpieczeństwu, a nawet przyszłemu istnieniu ludzkości i całej reszty stworzenia. Co więcej, domagamy się podjęcia szczerych wysiłków na rzecz oszczędzania energii oraz odpowiedzialnego gospodarowania wszelkimi jej zasobami, ze szczególnym uwzględnieniem troski o rozwój odnawialnych źródeł energii tak, by brano przy tym pod uwagę dobro ziemi.

*Numeracja wskazuje na umieszczenie poszczególnych zapisów w Księdze Dyscypliny UMC czyli Prawie Kanonicznym Zjednoczonego Kościoła Metodystycznego.

160. C. Życie zwierząt

Wspieramy regulacje mające na względzie ochronę życia i zdrowia zwierząt, włączając w to również te, które odnoszą się do humanitarnego traktowania zwierząt domowych i innych zwierząt gospodarskich, zwierząt wykorzystywanych do badań naukowych oraz te dotyczące bezbolesnego uboju zwierząt rzeźnych, ryb i drobiu. Wspieramy ochronę wszystkich gatunków zwierząt, zwłaszcza tych zagrożonych wyginięciem.

160. D. Troska o globalny klimat

Zdajemy sobie sprawę z wpływu, jaki na światowy klimat wywiera ludzka beztroska względem Bożego stworzenia. Gwałtowna industrializacja i odpowiadający jej wzrost zużycia paliw płynnych doprowadziły do zanieczyszczenia atmosfery ziemskiej. Emisja gazów cieplarnianych grozi dramatycznymi zmianami klimatu ziemskiego, co wiąże się z poważnymi implikacjami jeśli chodzi o środowisko, ekonomię i życie społeczne. Owe niekorzystne wpływy zmiany globalnego klimatu w sposób nieproporcjonalny dotykają ludzi i narody najmniej odpowiedzialne za ich emisję. Dlatego też wspieramy wysiłki wszystkich rządów zmierzające do wprowadzenia obowiązkowych wymogów redukcji gazów cieplarnianych i wzywamy poszczególne osoby, Kościoły, przedsiębiorstwa, fabryki i społeczności ludzkie do redukcji tychże emisji.

160. E. Przestrzeń kosmiczna

Wszechświat, zarówno ten znany jak i nieznany, jest stworzeniem Bożym i należy mu się szacunek, do jakiego jesteśmy zobowiązani względem Ziemi. Dlatego też odrzucamy jakiekolwiek dążenia narodów do militaryzacji przestrzeni kosmicznej i zachęcamy wszystkie narody do wspólnego poszukiwania oraz rozwijania technologii kosmicznych i pokojowego wykorzystywania przestrzeni kosmicznej.

160. F. Nauka i technika

Uznajemy naukę za uprawnioną interpretację Bożego świata naturalnego. Głosimy prawomocność roszczeń nauki do opisywania świata natury i określania, co jest naukowe. Nie dopuszczamy możliwości, by nauka formułowała autorytatywne orzeczenia w sprawach stanowiących zagadnienia teologiczne, podobnie jak nie dopuszczamy, by teologia wypowiadała się autorytatywnie w kwestiach naukowych. Uważamy, że naukowe opisy ewolucji kosmicznej, geologicznej i biologicznej nie stoją w sprzeczności z teologią. Uważamy medyczne, techniczne i naukowe technologie za dopuszczalne sposoby wykorzystywania Boskiego świata natury, o ile przyczyniają się one do wydłużenia ludzkiego życia i pozwalają wszystkim dzieciom Bożym rozwijać dany im przez Boga potencjał twórczy, bez pogwałcenia naszych przekonań etycznych dotyczących stosunku człowieka do świata natury. Poddajemy rewizji nasze przekonania etyczne, w miarę tego jak wzrasta nasze zrozumienie świata natury. Widzimy, że w miarę jak nauka poszerza nasze zrozumienie świata natury, poszerza się równocześnie nasze zrozumienie tajemnic Bożego stworzenia i Bożego Słowa. Jednakże przyznając ważną rolę nauce i technice, wierzymy także, iż teologiczna refleksja nad ludzkim doświadczeniem jest rzeczą kluczową jeśli chodzi o zrozumienie miejsca człowieka we wszechświecie. Nauka i teologia nie są w stosunku do siebie nieprzystawalne, lecz wzajemnie się uzupełniają. Dlatego też zachęcamy do dialogu pomiędzy społecznościami uczonych i teologów, i poszukujemy takiego sposobu wzajemnej współpracy, który umożliwiłby ludzkości podtrzymanie życia na Ziemi i – z Bożą pomocą – podniesienie poziomu życia nas wszystkich.

160. G. Bezpieczeństwo żywnościowe

Wspieramy takie działania, które stoją na straży zaopatrzenia w żywność i zabezpieczają nasze prawo do posiadania wiedzy na temat tego, co wchodzi w skład żywności, którą spożywamy. Wzywamy do skrupulatnej kontroli pod kątem biologicznego bezpieczeństwa wszelkich produktów żywnościowych, przeznaczonych do konsumpcji przez człowieka. Kładziemy nacisk na niezależne badania chemicznych dodatków do żywności i usunięcie z rynku wszelkich produktów żywnościowych, charakteryzujących się potencjalnie niebezpiecznym poziomem skażenia pestycydami, herbicydami, środkami grzybobójczymi, pozostałościami antybiotyków, sterydów czy hormonów zawartych w karmie podawanej zwierzętom, zawierających inne szkodliwe substancje związane z zanieczyszczeniami przenoszonymi przez powietrze, glebę czy wodę, a pochodzącymi ze spalarni odpadów czy towarzyszącymi innej działalności przemysłowej. Domagamy się uczciwego etykietowania wszelkiej przetworzonej żywności bądź produktów modyfikowanych oraz poddawania ich testom przed wprowadzeniem na rynek. Sprzeciwiamy się obniżaniu standardów dotyczących zdrowej żywności. Wzywamy do wypracowania polityki wspierającej stopniowe zmiany prowadzące w kierunku rolnictwa organicznego.


161. II. WSPÓLNOTA WYCHOWUJĄCA

Wspólnota dostarcza wszystkiego, co potrzebne jest do tego, by istota ludzka dorosła do pełni swego człowieczeństwa. Wierzymy, że spoczywa na nas odpowiedzialność odkrywania, sponsorowania i oceniania nowych form wspólnotowości, które zapewnią jednostce ludzkiej pełny rozwój tkwiącego w niej potencjału.

Rzeczą pierwszoplanową jest dla nas takie rozumienie nauki płynącej z Ewangelii, które głosi, że każda osoba jest ważna nie dlatego, że na to zasługuje, lecz ponieważ została stworzona przez Boga i umiłowana w Jezusie Chrystusie i przez Jezusa Chrystusa. Wspieramy zatem istnienie takiego klimatu społecznego, w którym dla dobra każdej osoby i jej rozwoju otacza się opieką i umacnia wspólnoty ludzkie. Zachęcamy także poszczególne osoby, by były wrażliwe na innych poprzez posługiwanie się odpowiednim językiem w odniesieniu do każdej innej osoby. Język poniżający (w odniesieniu do rasy, narodowości, pochodzenia etnicznego, płci, różnic seksualnych i fizycznych) nie jest wyrazem uznania wzajemnej wartości i jest sprzeczny z Ewangelią Jezusa Chrystusa.

161. A. Kultura i tożsamość

Wierzymy, że naszą najważniejszą tożsamością jest dziecięctwo Boże. Ta tożsamość pociąga za sobą interpretacje społeczne i kulturowe, które mają tak pozytywny jak i negatywny wpływ na ludzkość i Kościół. Tożsamość kulturowa ewoluuje poprzez dzieje, tradycje i doświadczenia. Kościół stara się w pełni przyjąć i kultywować formację i kompetencję kulturową jako środek do tego by być jednym ciałem, które wyraża się na rozmaite sposoby. Każdy z nas ma wielorakie tożsamości o równej wartości, które, krzyżując się, tworzą naszą kompletną jaźń. Stwierdzamy, że żadna tożsamość ani kultura nie jest bardziej uprawniona niż inna. Wzywamy Kościół by przeciwstawiał się jakiejkolwiek hierarchii kultur czy tożsamości. Poprzez relacje w łonie kultur i pomiędzy nimi, jesteśmy wezwani do, i ponosimy odpowiedzialność za, uczenie się od siebie nawzajem wykazywania się wzajemnym szacunkiem dla naszych różnic i podobieństw, doświadczając różnorodności sposobów patrzenia i punktów widzenia.

161. B. Rodzina

Wierzymy, że rodzina jest podstawową wspólnotą ludzką, w której przebiega proces wychowawczy, kształtujący postawy wzajemnej miłości, odpowiedzialności, szacunku i wierności. Twierdzimy, że posiadanie kochających rodziców jest dla każdego dziecka rzeczą ważną. Naszym zdaniem, rodzina obejmuje sobą szerszy krąg osób niż wynika to z dwupokoleniowego modelu rodzice – dzieci (jądro rodziny). Podkreślamy wspólną odpowiedzialność obydwojga rodziców za rodzicielstwo i wspieramy takie społeczne, ekonomiczne i religijne wysiłki, które sprzyjają budowaniu i umacnianiu więzów rodzinnych tak, by każdy z jej członków mógł liczyć na wsparcie w dążeniu do pełni osobowości.

161. C. Małżeństwo

Głosimy świętość związku małżeńskiego, wyrażaną poprzez miłość, wzajemne wsparcie, oddanie sobie nawzajem oraz wzajemną wierność mężczyzny i kobiety. Wierzymy, iż na tego rodzaju związku małżeńskim spoczywa błogosławieństwo Boże, niezależnie od tego, czy posiada on potomstwo. Odrzucamy normy społeczne, które wyznaczają różne standardy dla kobiety i mężczyzny tworzących związek małżeński. Opowiadamy się za takimi regulacjami cywilnymi, które definiują małżeństwo jako związek jednej kobiety i jednego mężczyzny.

161. D. Rozwód

Boży plan zakłada istnienie dozgonnego, wiernego małżeństwa. Kościół musi stać w pierwszym szeregu poradnictwa przedmałżeńskiego i małżeńskiego a także służyć nim po rozpadzie małżeństwa po to, by tworzyć i zachowywać zdrowe relacje. Aby tworzyć i zachowywać silne małżeństwa, Kościół musi być „na pierwszej linii frontu”, jeśli chodzi o poradnictwo przedmałżeńskie, małżeńskie i pozamałżeńskie. Jednakże, jeśli pomimo skorzystania z poradnictwa oraz starannego rozważenia całej kwestii, małżonkowie oddalili się od siebie na tyle, iż pogodzenie się jest sprawą niemożliwą, rozwód jest tak czy inaczej godną ubolewania alternatywą. Ubolewamy z powodu emocjonalnych, duchowych i ekonomicznych konsekwencji rozwodu, dotykających wszystkie zaangażowane strony, zdając sobie sprawę, iż kobiety, a zwłaszcza dzieci, są nieproporcjonalnie ciężko dotknięte tym ciężarem. Jako Kościół zaniepokojeni jesteśmy wysokim odsetkiem rozwodów. Jest rzeczą pożądaną, aby wykorzystać różne postacie mediacji w celu zminimalizowania poczucia wrogości i tendencji do wzajemnych oskarżeń, co często towarzyszy współczesnym procesom rozwodowym. Choć orzeczenie rozwodowe stwierdza publicznie, iż nastąpił koniec związku małżeńskiego, nadal pozostają aktualne inne relacje z nim związane, takie jak wychowywanie i utrzymanie dzieci oraz inne związki rodzinne. Zalecamy staranne negocjacje, mające na celu zdecydowanie o opiece nad małymi dziećmi oraz dopomożenie jednej czy obydwu stronom w zrozumieniu, że takowa opieka nie może ograniczać się do udzielania wsparcia finansowego, szczegółowej kontroli czy manipulacji. Dobro każdego dziecka jest tu kwestią najważniejszą. Rozwód nie wyklucza zawarcia nowego związku małżeńskiego. Zachęcamy Kościół i społeczność do troskliwego zajęcia się służbą na rzecz rozwodzących się, rozwiedzionych czy tych, którzy ponownie zawarli związek małżeński.

161. E. Osoby stanu wolnego

Podkreślamy godność osób niebędących w związkach i odrzucamy wszelkie dyskryminujące praktyki czy formy nastawienia społecznego, które byłyby wyrazem uprzedzenia w stosunku do takich osób z powodu ich samotności. Dotyczy to również rodziców samotnie wychowujących dzieci, w którym to przypadku mamy do czynienia ze szczególną odpowiedzialnością.

161. F. Kobiety i mężczyźni

Podążając za Pismem św., uznajemy kobietę i mężczyznę za istoty ludzkie mające jednakową wartość w oczach Bożych. Odrzucamy błędne przekonanie o wyższości jednej płci nad drugą, o tym, że jedna musi z drugą walczyć oraz że ci, którzy przynależą do jednej płci, mogą zyskać miłość, władzę i szacunek jedynie kosztem tej drugiej. W szczególności odrzucamy ideę głoszącą, że Bóg uczynił jednostki niekompletnymi fragmentami, które mogą dostąpić pełni jedynie poprzez unię z drugą jednostką. Wzywamy tak mężczyzn jak i kobiety, by dzielili wspólnie władzę i kontrolę, by uczyli się w sposób wolny dawać i otrzymywać, by byli sobą i szanowali integralność drugiej osoby. Domagamy się dla mężczyzn i dla kobiet możliwości i wolności kochania i bycia kochanym, do poszukiwania i otrzymywania sprawiedliwości i praktykowania etycznego samookreślenia. Uznajemy, iż nasze zróżnicowanie płciowe jest darem Bożym, ustanowionym w celu wzbogacenia naszego ludzkiego doświadczenia i zdecydowanie sprzeciwiamy się tradycjom i podejściom, które mogłyby, używając tego daru, czynić osoby jednej z płci upośledzonymi we wzajemnych relacjach w stosunku do przedstawicieli innej płci.

161. G. Seksualność człowieka

Uznajemy, iż seksualność jest Bożym darem dla każdej osoby. Wzywamy każdego do odpowiedzialnego zarządzania tym świętym darem. Choć wszyscy ludzie są osobami seksualnymi, niezależnie od tego czy pozostają w związkach małżeńskich, relacje seksualne są uznawane jedynie w monogamicznym, heteroseksualnym małżeństwie. Odrzucamy wszelkie formy komercjalizacji, bezczeszczenia i wykorzystywania seksu. Wzywamy do ustanowienia ogólnoświatowego prawa zakazującego seksualnego wykorzystywania dzieci wraz z adekwatną ochroną, prowadzeniem i doradztwem na rzecz dzieci, które doświadczyły molestowania seksualnego.

Każda osoba, bez względu na wiek, płeć, stan cywilny czy orientację seksualną, ma prawo do zabezpieczenia swych praw ludzkich i obywatelskich oraz ochrony przed przemocą. Kościół powinien wspierać rodzinę, zapewniając jej dostęp do edukacji seksualnej, dostosowanej do wieku dzieci, młodzieży i dorosłych. Podkreślamy, że każda osoba jest jednostką obdarzoną świętą wartością i stworzoną na obraz Boży. Każda osoba potrzebuje posługi Kościoła w swych zmaganiach o osiągnięcie pełni człowieczeństwa, podobnie jak duchowej i emocjonalnej opieki ze strony społeczności, która umożliwia uzdrawiające relacje z Bogiem, innymi ludźmi i samym sobą.

Kościół Metodystyczny nie akceptuje homoseksualizmu i uważa te praktyki za niedające się pogodzić z chrześcijańskim nauczaniem. Głosimy, że Boża łaska dostępna jest dla każdego. Będziemy starać się żyć razem w społeczności chrześcijańskiej, przyjmując siebie nawzajem, wybaczając sobie i miłując się wzajemnie, jak Chrystus umiłował i zaakceptował nas samych. Prosimy rodziny i zbory, by nie odrzucały i nie potępiały swych członków i przyjaciół będących gejami i lesbijkami. Oddajemy się służbie wszystkim ludziom (zob. Judicial Council Decision 702).

161. H. Przemoc w rodzinie

Uważamy przemoc w rodzinie w każdej postaci – werbalnej, psychicznej, fizycznej czy seksualnej – za krzywdę wyrządzaną całej wspólnocie ludzkiej. Zachęcamy Kościół do tworzenia bezpiecznego środowiska, poradnictwa i pomocy ofiarom. by współdziałać z zadającym przemoc w zrozumieniu tego, co leży u źródła przemocy i jakie przybiera ona postacie, oraz by pokonywać tego typu zachowania. Niezależnie od powodu i rodzaju przemocy, sprawca przemocy potrzebuje miłości Kościoła.

Choć potępiamy czyny sprawców, to jednocześnie uważamy, iż takowe osoby potrzebują Bożej odkupiającej miłości.

161. I. Wykorzystywanie seksualne

Nacechowane przemocą pozbawione elementu szacunku czy mające charakter wykorzystania zachowania seksualne nie służą uznawaniu seksualności jako Bożego daru. Odrzucamy wszelkie przejawy seksualności, które niszczą ludzką godność, jaką obdarzył nas Bóg w momencie narodzin, uznając jedynie takie, które tę godność wzbogacają. Uważamy, że relacje seksualne, w których obydwoje partnerzy bądź jeden z nich prezentują postawę rozwiązłą charakteryzującą się przedmiotowym traktowaniem bądź poniżaniem drugiej strony, stoją poza wszelkimi granicami dopuszczalnych zachowań chrześcijańskich i są wyjątkowo niszczące dla jednostek, rodzin i porządku społecznego. Potępiamy wszelkie formy komercjalizacji i instrumentalnego traktowania seksu, prowadzące w konsekwencji do zubożenia i degradacji godności człowieka.

Utrata wolności i bycie sprzedanym przez kogoś innego w celu świadczenia usług seksualnych jest formą niewolnictwa. Potępiamy tego rodzaju „biznes” i udzielamy wsparcia jego ofiarom, uznając ich prawo do wolności. Wzywamy do ustanowienia rygorystycznych ogólnoświatowych rozwiązań prawnych, zabraniających seksualnego wykorzystywania dzieci przez osoby dorosłe i wspieramy wysiłki zmierzające do poddania winowajców odpowiedzialności karnej i finansowej. Wzywamy do ustanowienia odpowiednich służb, zajmujących się niesieniem pomocy oraz poradnictwem w odniesieniu do wykorzystywanych seksualnie dzieci.

161.J. Molestowanie seksualne

Wierzymy, że ludzka seksualność jest darem Bożym. Nadużywanie tego daru jest seksualnym molestowaniem. Molestowanie seksualne definiujemy, jako każdą niepożądaną uwagę dotyczącą sfery seksu, każdy gest czy żądanie, wyrażane w sposób werbalny czy fizyczny, które w odczuciu osoby wobec której występują naruszają jej intymność, są krępujące i mają charakter presji. Molestowanie seksualne musi być postrzegane nie, jako zagadnienie dotyczące wyłącznie sfery seksu, lecz jako nadużycie polegające na wywieraniu presji w relacjach międzyludzkich. Dotyczy ono (choć nie jest do niego ograniczone) tworzenia w miejscu pracy sprzyjającej nadużyciom atmosfery, mającej swe źródło w dyskryminacji związanej z płcią.

W przeciwieństwie do przyjaznej społeczności, molestowanie seksualne – gdziekolwiek ma ono miejsce – wytwarza niewłaściwą krępującą i pełną napięcia atmosferę. Molestowanie seksualne godzi w społeczny cel, jakim jest równość szans i klimat wzajemnego szacunku pomiędzy mężczyznami i kobietami. Niepożądane zainteresowanie seksualne jest czymś złym i dyskryminującym. Kłóci się ono z moralną misją Kościoła.

161. K. Aborcja

Początek i koniec życia są ustanowionymi przez Boga granicami ludzkiej egzystencji. Podczas gdy ludzie zawsze mieli pewnego rodzaju kontrolę nad tym, kiedy umrą obecnie dysponują przerażającą władzą nad tym kiedy, a nawet czy narodzą się nowe istoty ludzkie. Wiara w święty charakter życia nienarodzonego powstrzymuje nas przed aprobowaniem aborcji. Jednakże tak jak głosimy szacunek dla świętości życia nienarodzonego dziecka, głosimy zarazem szacunek dla świętości życia i zdrowia matki. Mamy jednocześnie świadomość tragicznego konfliktu, związanego z wyborem pomiędzy życiem nienarodzonego dziecka w przypadkach, które mogłyby usprawiedliwiać aborcję, i w takich przypadkach dopuszczamy aborcję dokonaną przy zastosowaniu odpowiednich procedur medycznych. Opowiadamy się za wymogiem uzyskania zgody rodziców, opiekunów bądź innych odpowiedzialnych podmiotów przed przeprowadzeniem aborcji u dziewcząt, które nie przekroczyły ustanowionego prawem progu dorosłości.

Nie możemy uznać aborcji za dopuszczalną metodę kontroli urodzin i bezwzględnie odrzucamy ją, jako metodę wyboru płci dziecka. Sprzeciwiamy się stosowaniu aborcji w ostatnich miesiącach ciąży (zwanej też aborcją częściową), polegającej na kawałkowaniu płodu i wzywamy do położenia kresu tego rodzaju praktykom za wyjątkiem przypadków, gdy zagrożone jest życie matki, a żadne inne procedury medyczne nie są dostępne oraz gdy występują poważne anomalie płodu, nie dające szans na dalsze życie.

Od osób dokonujących aborcji powinno się wymagać, by przed przystąpieniem do zabiegu obowiązkowo proponowały kobiecie znieczulenie. Wzywamy wszystkich chrześcijan do gruntownego, modlitewnego przemyślenia wszelkich okoliczności, które mogłyby skłaniać ku aborcji. Kościół powinien oferować pomoc w celu zredukowania niechcianych ciąż. Zobowiązujemy Kościół do zapewnienia opieki nad osobami przerywającymi ciążę, przeżywającymi sytuacje kryzysowe związane z ciążą oraz tymi, które wydają na świat potomstwo.

W sposób szczególny wzywamy Kościół, rządy i organizacje zajmujące się pomocą społeczną do wspierania i ułatwiania adopcji (zob. 161 L). Wzywamy i zachęcamy Kościół, by wspierał działania ośrodków badań nad ciążą oraz centrów zajmujących się problematycznymi ciążami, tak by w duchu współczucia pomagać kobietom w znajdowaniu rozsądnych alternatyw dla aborcji. Prawa i regulacje ustanawiane przez rządy nie zapewniają pełnej informacji, jakiej wymaga sumienie chrześcijańskie. Dlatego też decyzja dotycząca aborcji powinna być podejmowana jedynie po gruntownym modlitewnym przeanalizowaniu sprawy przez zaangażowane strony: lekarzy, rodzinę, duszpasterzy i inne podmioty służące stosowną poradą.

161. L. Służba na rzecz osób, których dotyczy problem aborcji

Kładziemy nacisk na to, by miejscowi pastorzy byli pouczeni o symptomach i zachowaniach związanych ze stresem poaborcyjnym. Polecamy naszemu Kościołowi by dalej sprawował służbę opieki nad osobami przerywającymi ciążę, kobietami w nieplanowanej i niechcianej ciąży a także nad tymi, które rodzą.

Ponownie wzywamy lokalne zbory, by ułatwiały kontakt z organizacjami służącymi informacją i poradą oraz oferującymi wszystkim szukającym pomocy programy, dotyczące stresu poaborcyjnego.

161.M. Adopcja

Dzieci są darem Bożym, który należy przyjmować z radością. Zdajemy sobie sprawę, że w pewnych sytuacjach związanych z narodzinami dziecka, jego zatrzymanie może być rzeczą trudną. Wspieramy rodziców, którzy decydują się oddać swe dziecko do adopcji. Rozumiemy ból, siłę i odwagę rodziców, którzy w modlitwie, kierując się miłością i nadzieją, oddają swe dziecko do adopcji. Co więcej, rozumiemy także siłę, odwagę i zdecydowanie tych, którzy w modlitwie kierowani nadzieją i miłością stwierdzają, że są w stanie zaopiekować się dzieckiem. Wspieramy rodziców adopcyjnych w ich pragnieniach przyjęcia zaadoptowanego dziecka tak, jak gdyby było ono ich dzieckiem biologicznym. Tam, gdzie okoliczności gwarantują udaną adopcję, wspieramy użycie stosownych procedur prawnych. Tam, gdzie jest to właściwe i możliwe, sugerujemy otwartą adopcję, to znaczy taką jej formę, by dziecko znało wszelkie szczegóły, które go dotyczą oraz ludzi związanych z nim więzami rodzinnymi i innymi. Popieramy i zachęcamy do szerszych wysiłków edukacyjnych w celu promocji różnorakich rodzajów adopcji, od rodzin zastępczych po pełną adopcję prawną i adopcję przez rodziny zagraniczne. Zalecamy Kościołowi opiekę nad rodzicami biologicznymi, rodzicami adopcyjnymi i dziećmi tak, by mogli wspólnie dzielić troski i radości, a dziecko mogło wzrastać w społeczności miłości chrześcijańskiej.

161. N. Opieka duszpasterska nad umierającymi

Doceniając wkład nauk medycznych w wysiłki na rzecz zapobiegania chorobom i epidemiom oraz postępy w terapii, która wydłuża życie istnień ludzkich, wiemy jednak, że każde życie w ostateczności kończy się śmiercią. Śmierć – niezależnie od okoliczności, w jakich następuje – nie jest nigdy znakiem tego, że Bóg nas opuścił. Jako chrześcijanie powinniśmy być zawsze gotowi zrezygnować z daru doczesnego życia i pozwolić się obdarować życiem wiecznym (możliwym) dzięki śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa. Opieka nad ludźmi umierającymi stanowi część powierzonego nam szafarstwa bożym darem życia tam, gdzie terapia nie jest dłużej możliwa. Wspieramy zastosowanie technologii medycznych, zapewniających opiekę paliatywną gdy kończy się życie, a podtrzymujące je zabiegi terapeutyczne wyczerpały swe możliwości. Nie istnieje obowiązek religijny ani moralny, by stosować je tam, gdzie wiązałyby się one z niepotrzebnymi cierpieniami i jedynie wydłużały sam proces umierania. Osoby umierające i ich rodziny mają swobodę zaprzestania stosowania terapii, gdy nie przynosi ona już pożytku pacjentowi. Jesteśmy w pełni świadomi dramatycznych zmagań wewnętrznych, związanych z odpowiedzialnością osobistą i moralną jakie są udziałem umierających, ich rodzin, przyjaciół, personelu medycznego oraz wspólnoty religijnej.

Kładziemy nacisk na to, by decyzje dotyczące osoby umierającej podejmowane były w atmosferze głębokiej rozwagi i modlitewnego namysłu przez wszystkie zaangażowane strony, przy udziale duszpasterskiego, medycznego i wszelkiego nieodzownego poradnictwa. Oczekujemy ponadto, by każdy przedyskutował z rodziną lekarzami i doradcami duchowymi swe życzenia związane z opieką w ostatnich dniach życia i pozostawił stosowne dyrektywy na wypadek, gdyby nie był w stanie podjąć tych decyzji osobiście.

Nawet wówczas, gdy człowiek akceptuje nieuchronność śmierci, Kościół i społeczeństwo muszą zapewnić mu troskliwą opiekę, włączając w to zapewnienie środków przeciwbólowych, bliską obecność, wsparcie oraz duchowy pokarm dla osoby umierającej w jej ciężkiej pracy przygotowywania się do śmierci. Wspieramy i polecamy koncepcję opieki hospicyjnej wszędzie tam, gdzie jest to możliwe w końcu życia. Troskliwa opieka nie kończy się z chwilą śmierci, lecz rozciąga się na okres żałoby, gdy troszczymy się o pogrążone w niej rodziny. Odrzucamy eutanazję oraz wywieranie jakiejkolwiek presji na umierającego, by położył kres swemu życiu. Niezależnie od stanu zdrowia, Bóg nieustannie otacza miłością i troską każdego człowieka. Popieramy taką politykę i takie rozporządzenia, które stoją na straży praw i godności osoby umierającej.

161. O. Samobójstwo

Stoimy na stanowisku, że samobójstwo nie jest sposobem, w jaki powinno kończyć się ludzkie życie. Częstokroć jest ono rezultatem nieleczonej depresji czy nieleczonego bólu i cierpienia. Obowiązkiem Kościoła jest dopilnowanie, by każdy miał dostęp do opieki medycznej i duszpasterskiej oraz stosownej terapii wszędzie tam, gdzie okoliczności prowadzą do utraty poczucia własnej wartości, zapędów samobójczych czy poszukiwania możliwości samobójstwa przy asyście lekarza. Kursy prowadzone w seminariach Kościoła Metodystycznego powinny także obejmować zagadnienia związane ze śmiercią i umieraniem, włączając w to samobójstwo.

Chrześcijańskie spojrzenie na problem samobójstwa poprzedza wyznanie wiary w to, że nic, włączając w to samobójstwo, nie oddziela nas od Bożej miłości (Rz 8,38-39). Dlatego też nie zgadzamy się na potępianie ludzi popełniających samobójstwo i uważamy za niesprawiedliwy stygmat, który jakże często spada na rodzinę i przyjaciół. Sugerujemy, by pastorzy i społeczności wierzących poruszali tę kwestię w kazaniach i nauczaniu. Wzywamy pastorów i kongregacje, by otoczyli opieką duszpasterską zagrożonych samobójstwem, tych, którzy przeżyli próby samobójcze, ich rodziny i przyjaciół oraz te rodziny, których bliscy popełnili samobójstwo, starając się zawsze usunąć okrutny stygmat towarzyszący samobójstwu. Kościół sprzeciwia się asystowanemu samobójstwu i eutanazji.

161. P. Napaść seksualna

Napaść seksualna jest złem. Afirmujemy prawo wszystkich ludzi do życia bez takich napaści, zachęcamy do podejmowania wysiłków do egzekwowania prawa i ścigania takich przestępstw, oraz potępiamy gwałt w jakiejkolwiek postaci. Nie ma tu znaczenia jakakolwiek okoliczność, np. gdzie znajduje się taka osoba, co ma na sobie, czy jest pod wpływem środków odurzających czy nie, czy zachowuje się flirtująco, ani to, jaka jest płeć ofiary.

161. Q. Pornografia

Pismo Święte naucza, że osoby ludzkie stworzone są na obraz i podobieństwo Boga i że Bóg nas rozlicza z relacji. Obrazy seksualne mogą stanowić radosną afirmację dobrej natury ludzkiej płciowości, poprzez pozytywne ukazywanie ich w sztuce, literaturze i oświacie. Ubolewamy jednak nad obrazami, które zniekształcają ten pozytywny charakter i ranią zdrowe relacje płciowe. Przeciwstawiamy się wszelkim postaciom pornografii i uważamy jej stosowanie jako formę wykroczenia seksualnego. Pornografią jest niedwuznaczny seksualnie materiał obrazujący przemoc, wykorzystywanie, przymus, dominację, upokorzenie i degradację w celu podniecenia płciowego. Pornografia wykorzystuje seksualnie i uprzedmiotawia zarówno kobiety jak i mężczyzn. Jakikolwiek niedwuznaczny seksualnie materiał, który ukazuje dzieci jest odrażający i czyni z nich ofiary. Pornografia potrafi zrujnować życie, karierę i relacje.

Smuci nas powszechność pornografii internetowej, także wśród chrześcijan, a zwłaszcza jej wpływ na osoby młode i małżeństwa.

Kościół jest wezwany by odmieniać i leczyć wszystkie osoby będące pod złym wpływem pornografii. Kongregacje powinny wysłać czytelny sygnał sprzeciwu wobec pornografii oraz zaangażowania na rzecz bezpiecznego otoczenia dla każdego. Wspieramy strategie zmierzające do wykorzenienia przemocy, wspierania ofiar, a także oferujemy otwartą i przejrzystą dyskusję a także edukację na tematy seksualności i etyki seksualnej. Wierzymy także, że ludzi można przywrócić do właściwego życia i powinni mieć oni możność otrzymania leczenia; dlatego kościoły powinny szukać sposobów proponowania wsparcia i opieki w zmaganiu się z problemem uzależnienia. Co więcej, wszystkie kościoły zachęca się do przeglądu i aktualizacji właściwych strategii ochrony dzieci, młodzieży i dorosłych tak, by odzwierciedlały one stanowisko Zjednoczonego Kościoła Metodystycznego, które stwierdza, że pornografia jest formą wykroczenia seksualnego. Zachęcając do edukacji, zapobiegania, a także do tworzenia ścieżek ku wyleczeniu dla wszystkich będących ofiarą pornografii, wykazujemy się naszym Wesleyańskim zrozumieniem łaski i uleczenia.

161. R. Mobbing/zastraszanie

Przemoc psychiczna jest narastającym problemem na dużym obszarze koneksji metodystycznej. Jest to jeden z czynników wpływających na samobójstwa i przemoc, widoczną dziś w niektórych kulturach. Popieramy prawo wszystkich ludzi, bez względu na płeć, status społeczno-ekonomiczny, rasę, wyznanie, stopień sprawności fizycznej, wiek, wygląd, orientację seksualną i tożsamość płciową do wolności od niechcianego zachowania i szkodliwej taktyki sprawowania władzy czy kontroli.

Jako Kościół, możemy odegrać kluczową rolę w wykorzenieniu tego problemu. Wzywamy kościoły do poszukiwania sposobności by uzyskać kwalifikacje do odpowiadania na potrzeby tych, którzy stali się przedmiotem mobbingu/psychicznego znecania, reagowania wobec tych, którzy się znęcają a także wzywamy do wspierania tych osób we władzach, które mogą być świadkami bądź zostać wezwani do interwencji na rzecz tych, którzy stali się ofiarą psychicznego znęcania. Wzywa się kościoły by łączyły się w tej posłudze ze stowarzyszeniami reprezentującymi społeczności zawodowe a także ze szkołami.

Zachęcamy kościoły by przyjęły politykę „zera tolerancji” dla psychicznego znęcania się i mobbingu/zastraszania, w tym zastraszania poprzez internet, tam gdzie jest to możliwe; zachęcamy by stały ramię w ramię z ofiarami psychicznego szykanowania a także wzywamy do podjęcia wiodącej roli w działaniach wspólnie ze szkołami i społecznościami zawodowymi by przeciwdziałać mobbingowi, zastraszaniu i formom psychicznego prześladowania.


162. III. WSPÓLNOTA SPOŁECZNA

Prawa i przywileje, jakie społeczeństwo nadaje bądź odbiera tym, którzy wchodzą w jego skład, wiążą się z uznaniowym szacunkiem, jakim takowe społeczeństwo otacza jakąś osobę bądź grupę ludzi. My natomiast głosimy, iż wszyscy ludzie są jednakowo cenni w oczach Boga. Pracujemy zatem na rzecz stworzenia takiego społeczeństwa, w którym wartość każdego człowieka jest uznawana, pielęgnowana i afirmowana. Popieramy niezbywalne prawa wszystkich ludzi do równego dostępu do mieszkań, edukacji, komunikacji, opieki medycznej, zatrudnienia, wymiaru sprawiedliwości oraz ochrony nietykalności fizycznej. Potępiamy akty nienawiści czy przemocy dokonywane na tle rasowym, etnicznym, seksualnym, spowodowane orientacją seksualną przynależnością religijną czy statusem ekonomicznym. Szacunek dla przyrodzonej godności każdej osoby skłania nas do nawoływania do uznania oraz wdrażania zasad Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka tak, by społeczności i jednostki mogły cieszyć się powszechnymi, niezbywalnymi i niepodzielnymi prawami.

162. A. Prawa osób należących do mniejszości rasowych i etnicznych

Rasizm jest kombinacją zasady panowania jednej rasy nad innymi oraz systemu wartości, który zakłada, iż rasa dominująca jest z natury lepsza od innych. Rasizm , jawiący się jako grzech, może mieć charakter zarówno indywidualny, jak i instytucjonalny. Rasizm indywidualny przejawia się poprzez jednostkowe nastawienie, postawę czy zachowania, które akceptują rasistowski system wartości oraz czerpią korzyści z tego systemu. Rasizm instytucjonalny jest uznanym wzorcem społecznym, który otwarcie bądź nie, wspiera rasistowski system wartości. Rasizm upośledza nasze wzrastanie w Chrystusie, gdyż jest on antytezą samej Ewangelii. Biali ludzie niesprawiedliwie zapewnili sobie przywileje i korzyści, których odmawiali ludziom o innym kolorze skóry. Rasizm rodzi dyskryminację rasową. Dyskryminację rasową definiujemy jako nierówne traktowanie bądź odmawianie pełnego dostępu do dóbr i możliwości, tak w Kościele, jak i w społeczeństwie, wynikające z przesłanek rasowych bądź etnicznych. Uznajemy zatem rasizm za grzech i podkreślamy wartość każdej osoby zarówno doczesną jak i wieczną. Radujemy się z darów, jakie poszczególne kultury wnoszą do naszego życia. Polecamy Kościołowi by wyszedł poza wyrażenia symboliczne i modelowe przedstawienia, które nie rzucają wyzwania niesprawiedliwym systemom władzy i blokowania dostępu.

Zalecamy i zachęcamy do uwrażliwienia samych siebie na sprawy wszelkich grup rasowych i etnicznych oraz ludzi prześladowanych. Uznajemy odpowiedzialność społeczeństwa i poszczególnych grup społecznych za wprowadzanie w życie programów kompensujących długotrwałą niesprawiedliwość społeczną wobec wszelkich grup etnicznych i rasowych. Stanowczo upominamy się o prawo grup etnicznych i rasowych do równego dostępu do zatrudnienia i awansu; do edukacji i szkoleń na najwyższym poziomie; do braku dyskryminacji w procedurach wyborczych; do dostępu do publicznych zasobów mieszkaniowych oraz możliwości zakupu i wynajmu domów; do kredytu, pożyczek, funduszy inwestycyjnych i polis ubezpieczeniowych oraz do stanowisk kierowniczych na wszystkich szczeblach naszego wspólnego życia, a także do pełnego uczestnictwa w Kościele i społeczeństwie.

Wspieramy akcję afirmatywną, jako jedną z metod walki z praktykami nierówności i dyskryminacji w naszym Kościele i społeczeństwie.

162. B. Prawa mniejszości religijnych

Prześladowania religijne były w dziejach cywilizacji czymś powszechnym. Domagamy się polityki i praktyki, która zapewniałaby prawo każdej grupy religijnej do wolnego od jakichkolwiek restrykcji politycznych, ekonomicznych czy prawnych wyznawania swej wiary. Będąc w sposób szczególny uwrażliwieni na jej przejawy w postaci stereotypów medialnych, potępiamy wszelkie jawne czy ukryte formy nietolerancji religijnej. Uznajemy prawo wszystkich religii i ich wyznawców do wolności od wszelakiej dyskryminacji prawnej, ekonomicznej i społecznej.

162. C. Prawa dzieci

Niegdyś traktowane jako własność rodziców, obecnie uznajemy dzieci za pełne osoby ludzkie, mające swe prawa. Zarazem jednak uznajemy je za istoty, wobec których dorośli i społeczeństwo maj ą szczególne obowiązki. Dlatego też wspieramy system szkolnictwa oraz innowacyjne metody wychowawcze zaprojektowane tak, by dopomagały każdemu dziecku w staniu się pełnowartościową osobą – jednostką. Wszystkie dzieci mają prawo do jak najlepszej edukacji, włączając w to pełną edukację seksualną dostosowaną do stopnia ich rozwoju, która wykorzystuje najlepsze narzędzia i koncepcje. Chrześcijańscy rodzice i opiekunowie oraz Kościół mają obowiązek upewnić się, czy dzieci otrzymują edukację seksualną zgodną z moralnością chrześcijańską, włączając w to takie sprawy, jak wierność małżeńska czy seksualna abstynencja osób samotnych. Co więcej, dzieci – tak samo jak osoby dorosłe – mają prawo do wyżywienia, dachu nad głową, ubrania, opieki medycznej oraz stabilizacji emocjonalnej, i prawa te przyznajemy im niezależnie od tego, co czynią bądź czego nie czynią ich rodzice i opiekunowie. W szczególności dzieci muszą być chronione przed ekonomicznym, fizycznym, emocjonalnym czy seksualnym wykorzystywaniem bądź molestowaniem.

162. D. Prawa ludzi młodych

Nasze społeczeństwo charakteryzuje obecność w nim dużej liczby ludzi młodych, którzy często napotykają na trudności związane z niemożnością pełnego uczestniczenia w życiu społecznym. Dlatego też domagamy się rozwijania programów umożliwiających udział młodych ludzi w procesie podejmowania decyzji, eliminujących zarazem dyskryminację i wykorzystywanie. Twórcze i właściwe możliwości zatrudnienia powinny być prawnie i społecznie dostępne dla młodych ludzi.

162. E. Prawa ludzi starszych

W społeczeństwie, które główną uwagę poświęca młodzieży, ludzie wiekowi są częstokroć izolowani od głównego nurtu życia społecznego. Wspieramy programy socjalne, które włączają osoby starsze w główny nurt życia społecznego poprzez zapewnianie dochodów wystarczających na życie, brak dyskryminacji przy zatrudnianiu, dostęp do edukacji i innych usług oraz odpowiednią opiekę medyczną i mieszkanie w obrębie danej społeczności. Uznajemy za rzecz pilną rozwijanie takich programów społecznych, które uwzględniają specyficzne potrzeby starszych kobiet oraz osób wywodzących się z mniejszości etnicznych, i które równocześnie gwarantują osobom wiekowym godność i szacunek, należny im jako starszym członkom ludzkiej społeczności. Szczególną uwagę przywiązujemy do tego, by pracodawcy stosowali odpowiedni system świadczeń emerytalnych, który zapewniałby równocześnie świadczenie na rzecz owdowiałego współmałżonka.

162. F. Prawa kobiet

Głosimy, iż kobieta i mężczyzna są sobie równi we wszystkich aspektach ich wspólnego życia. Wzywamy zatem do poczynienia wszelkich kroków w kierunku wyeliminowania stereotypów związanych z rolą płci w obrazie i praktyce życia rodzinnego oraz wszelkich aspektach aktywności, tak zawodowej, jak i opartej na wolontariacie, na polu kościelnym i społecznym. Uznajemy prawo kobiet do równego traktowania w dziedzinie zatrudnienia, odpowiedzialności, awansu i wynagrodzenia. Uznajemy potrzebę obecności kobiet na stanowiskach decyzyjnych na każdym szczeblu Kościoła czy społeczeństwa oraz zachęcamy instytucje do zagwarantowania ich obecności poprzez odpowiednią politykę zatrudnienia i rekrutacji.

Wspieramy akcję afirmatywną jako jeden ze sposobów zwalczania nierówności i praktyk dyskryminacyjnych w naszym Kościele i społeczeństwie. W przypadku rodzin, w których obydwoje z małżonków wykonują pracę zawodową wzywamy pracodawców, także kościelnych, by poddawali starannej rozwadze sytuację obydwu stron tam, gdzie wchodzi w grę zmiana miejsca zamieszkania. Uznajemy prawo kobiet do życia wolnego od przemocy i złego traktowania i wzywamy rządy do wdrożenia przepisów zabezpieczających je przed wszelkimi formami przemocy i dyskryminacji w każdym sektorze społeczeństwa.

162. G. Prawa mężczyzn

Ponieważ uznajemy równość kobiet i mężczyzn w każdej dziedzinie życia zbiorowego, uznajemy zatem także prawa mężczyzn. Opowiadamy się za równym dostępem do zatrudnienia, awansu i stanowisk związanych z odpowiedzialnością. Mężczyźni nie powinni być ignorowani, pozbawiani możliwości czy wpływu dlatego, że są mężczyznami. Twierdzimy, że rola mężczyzny w wychowywaniu dzieci jest tak samo ważna, jak rola kobiet i domagamy się równych praw mężczyzny i kobiety w tej dziedzinie w przypadku rozwodu rodziców, bowiem w tym przypadku mężczyźni częstokroć mają mniejszy kontakt z dziećmi niż kobiety. Domagamy się równego prawa do opieki nad dziećmi, aczkolwiek podkreślamy, że najważniejsze przy tym jest dobro samego dziecka.

162. H. Prawa imigrantów

Wszystkich ludzi, niezależnie od kraju urodzenia, przyjmujemy i uznajemy za członków Bożej rodziny. Uznajemy prawa każdej osoby do równych możliwości jeśli chodzi o zatrudnienie, dostęp do zasobów mieszkaniowych, opieki medycznej, edukacji oraz bycie wolnym od społecznej dyskryminacji. Wzywamy Kościół i społeczeństwo do uznania uzdolnień, wkładu i zmagań tych, którzy są imigrantami oraz domagania się sprawiedliwości dla wszystkich. Sprzeciwiamy się strategiom imigracyjnym które rozdzielają członków rodziny bądź takim, które dopuszczają przetrzymywanie rodzin z dziećmi a także wzywamy lokalne kościoły do posługi rodzinom imigrantów.

162. I. Prawa osób niepełnosprawnych

Uznajemy i głosimy, iż wszyscy ludzie, niezależnie od ich kondycji umysłowej, fizycznej, rozwojowej, neurologicznej czy psychicznej, są w pełni istotami ludzkimi, osobami oraz pełnoprawnymi członkami Bożej rodziny. Uważamy również, iż mają oni swe miejsce tak w Kościele, jak i w społeczeństwie. Potwierdzamy odpowiedzialność Kościoła i społeczeństwa dzieciom, młodzieży i dorosłym dotkniętych niepełnosprawnością umysłową fizyczną rozwojową i/lub psychologiczną czy neurologiczną których szczególne potrzeby w zakresie poruszania się, komunikowania, sprawności intelektualnej czy relacji z otoczeniem mogą utrudniać im samym bądź ich rodzinom uczestniczenie w życiu Kościoła i społeczeństwa. Wzywamy Kościół i społeczeństwo, by rozpoznawały uzdolnienia osób niepełnosprawnych i umożliwiały im bycie pełnymi uczestnikami w społeczności wiary.

Wzywamy Kościół i społeczeństwo do wykazywania się wrażliwością na te problemy i występowania na rzecz programów rehabilitacji, usług, zatrudnienia, edukacji, odpowiednich mieszkań oraz transportu. Wzywamy Kościół i społeczeństwo do obrony praw obywatelskich osób z wszelkiego rodzaju przypadkami niepełnosprawności.

162. J. Równe prawa bez względu na orientację seksualną

Pewne podstawowe prawa człowieka oraz swobody obywatelskie dotyczą wszystkich osób. Zobowiązani jesteśmy popierać te prawa i swobody dla wszystkich ludzi, niezależnie od ich orientacji seksualnej. Uważamy, że zabezpieczenie słusznych roszczeń tam, gdzie chodzi o wspólne użytkowanie dóbr, emerytury, kwestię opieki, pełnomocnictw i innych tego typu słusznych roszczeń związanych ze stosunkami wynikającymi z zawartych umów, pociągających za sobą wspólne ponoszenie wydatków, dzielenie odpowiedzialności oraz zapewnienie jednakowej ochrony ze strony prawa, jest sprawą elementarnego poczucia sprawiedliwości. Co więcej, wspieramy wysiłki mające na celu powstrzymanie przemocy i innych form przymusu w stosunku do każdej osoby, niezależnie od jej orientacji seksualnej.

162. K. Zaludnienie

Ponieważ przyrost ludności na świecie coraz bardziej ogranicza światowe zasoby żywności, minerałów i wody oraz wzmaga międzynarodowe napięcia, kwestia redukcji stopnia zużycia tych zasobów przez społeczeństwa zasobne oraz ograniczenie wzrostu stopnia światowej populacji stała się palącym problemem. Obowiązkiem ludzi jest branie pod uwagę tego, jaki wpływ na społeczność ogólnoświatową mają decyzje dotyczące rodzenia dzieci, i dlatego powinni mieć oni dostęp do informacji i odpowiednich środków ograniczania płodności, włączając w to dobrowolną sterylizację. Postulujemy, by tego rodzaju programy, mające na celu ustabilizowanie populacji, zostały umieszczone w kontekście powszechnego rozwoju społecznego i ekonomicznego, który zakłada rozsądne zużycie oraz kontrolę zasobów, poprawę sytuacji kobiet we wszystkich kulturach, ludzki poziom bezpieczeństwa ekonomicznego, opiekę medyczną oraz powszechną oświatę. Sprzeciwiamy się polityce przymusowej aborcji czy sterylizacji.

162. L. Alkohol i inne używki

Wyrażamy nasze tradycyjne poparcie dla abstynencji od alkoholu, będącej świadectwem Bożej wyzwalającej i odkupiającej miłości wobec wszystkich ludzi. Popieramy abstynencję od wszelkich nielegalnych używek. Ponieważ stosowanie używek, zarówno tych legalnych, jak i nielegalnych oraz problematyczne używanie alkoholu jest głównym czynnikiem przestępczości, chorób, śmierci i problemów rodzinnych, wspieramy programy edukacyjne oraz inne sposoby prewencji propagujące abstynencję od nielegalnych używek oraz – mając na uwadze tych, którzy wybierają spożywanie napojów alkoholowych – rozważne ich używanie połączone ze świadomym samoograniczeniem i kierowanie się Pismem Św. w charakterze przewodnika.

Miliony ludzi świadczą o pozytywnych aspektach wykorzystywania narkotyków w celach terapeutycznych (choćby środki uśmierzające ból – uw. tłum.), podczas gdy równocześnie miliony innych świadczą o szkodliwych konsekwencjach używania narkotyków w innych celach. Zalecamy wypracowanie rozsądnej polityki regulującej dostępność do środków potencjalnie pożytecznych i jednocześnie potencjalnie szkodliwych, zarówno tych wydawanych na receptę, jak i tych, które nie podlegają tego rodzaju wymogom. Domagamy się by pełna informacja dotycząca (skutków) ich używania i ewentualnego nadużywania była łatwo dostępna zarówno dla lekarza, jak i dla pacjenta. Popieramy wprowadzanie ścisłych przepisów prawnych regulujących sprzedaż i dystrybucję alkoholu oraz substancji odurzających.

Opowiadamy się za regulacjami prawnymi, chroniącymi społeczeństwo przed osobami zażywającymi wszelkiego typu narkotyki, z alkoholem włącznie, wszędzie tam, gdzie można wykazać, iż z ich używaniem wiąże się oczywiste zagrożenie społeczne. Osoby uzależnione od narkotyków oraz ich rodziny, w tym także ci, którzy zostali zdiagnozowani jako uzależnieni od alkoholu bądź za takowych uznani, są jednostkami, które jako pełno-wartościowe istoty ludzkie zasługują na leczenie, rehabilitację oraz szansę przemiany życia. Nadużywanie narkotyków może także wymagać interwencji w celu zapobieżenia postępom w uzależnieniu. Ponieważ często mamy do czynienia ze związkiem pomiędzy nadużywaniem alkoholu a chorobami psychicznymi, wzywamy prawodawców oraz osoby odpowiedzialne za opiekę medyczną, by zapewnili osobom uzależnionym od narkotyków terapię i rehabilitację stosowaną w przypadku chorób psychicznych. Jesteśmy gotowi pomagać w znalezieniu uwolnienia przez Jezusa Chrystusa tym, którzy cierpią z powodu uzależnień ich rodzinom oraz w znalezieniu terapii, permanentnego doradztwa oraz w ponownym odnalezieniu się w społeczeństwie.

162. M. Tytoń

Głosimy przywiązanie do naszej tradycji historycznej, stawiającej na wysokie standardy osobistej dyscypliny oraz społecznej odpowiedzialności. W świetle przekonywujących dowodów na to, że palenie tytoniu i używanie go w innym charakterze (zażywanie tabaki, żucie tytoniu – uw. tłum.) zagraża zdrowiu ludzi w każdym wieku, zalecamy całkowite powstrzymywanie się od jego używania. Nalegamy, aby korzystano z możliwości środków masowej komunikacji oraz edukacji celem poparcia i zachęcania do tego rodzaju abstynencji. Ponadto uznajemy, że bierne palenie tytoniu (wdychanie dymu tytoniowego – przyp. tłum.) przynosi skutki szkodliwe dla zdrowia i popieramy restrykcje ograniczające palenie w miejscach publicznych i miejscach pracy.

162. N. Eksperymenty medyczne

Poprawę stanu zdrowia fizycznego i psychicznego w znacznym stopniu zawdzięczamy odkryciom w dziedzinie nauk medycznych. Jednakże jest rzeczą konieczną by rządy oraz środowisko medyczne skrupulatnie przestrzegały powszechnie przyjętych zasad badań medycznych, utrzymując ścisłą kontrolę w zakresie przeprowadzania na ludziach testów nowych technologii i lekarstw. Powszechnie przyjęte zasady badań medycznych wymagają, aby prowadzący badania poddawali ludzi eksperymentom medycznym jedynie po uprzednim uzyskaniu ich pełnej, świadomej i niewymuszonej zgody.

162. O. Technologia genetyczna

Odpowiedzialność ludzkości za Boże stworzenie nakazuje nam zachowanie ostrożności w kwestiach związanych z możliwościami, jakie stwarzają badania oraz technologie genetyczne. Z uznaniem przyjmujemy rozwój i zastosowanie technologii genetycznej do zaspo-kojenia podstawowych potrzeb zdrowotnych ludzi, zapewnienia bezpiecznego środowiska naturalnego oraz odpowiedniego zaopatrzenia w żywność. Sprzeciwiamy się klonowaniu istot ludzkich oraz genetycznym manipulowaniem płcią nienarodzonych dzieci. Ze względu na to, że efekty stosowania technologii genetycznych wpływają na całe nasze życie, wzywamy do opracowania skutecznych regulacji prawnych oraz mechanizmów odpowiedzialności społecznej dla zapobieżenia wszelkim działaniom, które mogłyby prowadzić do niewłaściwego wykorzystania tych technologii, nie wyłączając sfery politycznej i militarnej. Jesteśmy świadomi tego, że nawet ostrożne, kierujące się dobrymi intencjami wykorzystanie technologii genetycznych, może niekiedy prowadzić do nieprzewidzianych szkodliwych następstw. Terapie ingerujące w geny, wywołujące zmiany, które nie mogą być przenoszone na potomstwo (terapia somatyczna), powinny być ograniczone do przypadków łagodzenia cierpień spowodowanych przez chorobę. Wszelkie terapie genetyczne wykorzystywane do celów eugenicznych, oraz takie, w wyniku których powstają embriony, które traktowane są jako odpady, są godne pożałowania. Dane genetyczne dotyczące poszczególnych osób i ich rodzin powinny być utrzymywane w tajemnicy oraz uznawane za w pełni poufne, chyba, że są one odtajnione na życzenie samego zainteresowanego lub jego rodziny, albo ujawnienie i wykorzystanie danych dotyczących genetycznej identyfikacji oparte jest na odpowiednim nakazie sądowym. Ze względu na trudne do przewidzenia długoterminowe skutki, sprzeciwiamy się genetycznym terapiom prowadzącym do zmian, które mogą być dziedziczone przez potomstwo.

Opowiadamy się za prawem jednostek i rodzin do życia i aktywności zawodowej jako farmerzy, robotnicy rolni, kupcy oraz ludzie innych zawodów poza miastami i centrami metropolii. Jesteśmy przekonani, że jeśli życie na wsi i w małych miasteczkach staje się trudne lub wręcz niemożliwe, to nasza kultura ulega przez to zubożeniu, a ludzie zostają pozbawieni możliwości przeżywania swego życia w sposób nadający mu sens. Przyznajemy, że poprawa stanu egzystencji ludzi zamieszkujących obszary wiejskie może niekiedy wymagać przeznaczenia niektórych gruntów rolnych na cele pozarolnicze. Sprzeciwiamy się jednak dokonywanemu bez zastanowienia przeznaczaniu gruntów rolnych na cele pozarolnicze jeśli mamy pod dostatkiem gruntów nieuprawnych. Zachęcamy ponadto do zachowania odpowiednich gruntów dla celów rolniczych oraz innych aktywności wymagających otwartych przestrzeni przez wdrażanie programów właściwego wykorzystania gruntów. Popieramy programy rządowe i pozarządowe obliczone raczej na wspieranie indywidualnych rolników niż gospodarstw wielkoprodukcyjnych oraz te programy, które zachęcają do sytuowania przemysłu w rejonach niezurbanizowanych.

Przyznajemy, że wzrost mobilności ludzi oraz rozwój technologii przyczyniły się do zróżnicowania społecznego, religijnego i ideowego środowisk wiejskich, które niegdyś były bardziej jednorodne.

Choć przemiany te często postrzegane są jako zagrożenie bądź uszczerbek dla życia lokalnej społeczności, uznajemy je także za okazję do podtrzymania biblijnego wezwania do tworzenia społeczności otwartej dla wszystkich ludzi. Dlatego też zachęcamy środowiska wiejskie, jak i poszczególne osoby, żeby zachowały przywiązanie do ziemi oraz tego, co ona oferuje: poczucia wzajemnej przynależności, wspólnej troski, uzdrowienia i wzrostu; by cieszyli się różnorodnością darów poprzez udział w sprawowaniu kolektywnego przywództwa oraz uczestnictwo w procesach uzdrawiania i wzrastania, budujące wzajemne zaufanie i dowartościowujące jednostki, jako osoby o unikatowej wartości i w ten sposób wprowadzające w życie zasadę pokoju społecznego.

162. Q. Wydajne rolnictwo

Podstawowym warunkiem zaspokojenia potrzeb żywnościowych ludności świata jest istnienie takiego systemu rolnego, który oparty jest na efektywnych metodach, respektuje istniejące ekosystemy i pozwala ludziom utrzymywać się z uprawy roli. Popieramy rolnictwo efektywne, które stosuje naturalne nawożenie gleby, zapewnia utrzymanie różnorodnych form fauny i fory oraz dostosowuje się do lokalnych warunków i struktur; rolnictwo, w którym zwierzęta hodowlane są traktowane w sposób humanitarny, a warunki ich życia są maksymalnie zbliżone do naturalnych.

Dążymy w kierunku ustanowienia efektywnego systemu rolnego, w którym produkcja roślin, trzody i drobiu wiąże się z zachowaniem naturalnych cykli ekologicznych, oszczędności energii oraz ograniczeniem do minimum ilości składników chemicznych. Wydajna gospodarka rolna wymaga globalnej oceny znaczenia wpływu gospodarki rolnej na produkcję żywności i surowców, utrzymanie hodowli zwierzęcej, różnorodności gatunków roślin oraz zachowanie, ochronę i kształtowanie krajobrazu obszarów uprawnych. Światowy obrót produktami żywnościowymi powinien być oparty na zasadzie uczciwego handlu (ang. fair-trade) oraz uczciwych cenach, wynikających z zapewniających opłacalność kosztów produkcji, przy równoczesnym uwzględnieniu kosztów związanych ze szkodami, jakie ponosi środowisko naturalne. Pożądany rozwój technologiczny i biologiczny to taki, który zapewnia bezpieczeństwo żywnościowe, a zarazem uwzględnia skutki ekologiczne.

162. R. Życie w mieście i na przedmieściach

Życie w mieście i na obszarach podmiejskich stało się dominującym stylem życia dla coraz większej liczby ludzi. Jednym stwarza to możliwości ekonomiczne, edukacyjne, socjalne i kulturalne, innym przynosi wyobcowanie, ubóstwo i depersonalizację. My, jako Kościół, mamy możliwość (i odpowiedzialność) dopomagania w kształtowaniu przyszłości życia w mieście i na przedmieściach.

Aby życiu w mieście oraz na obszarach podmiejskich nadać większy stopień humanizacji, potrzebne są kompleksowe programy rewitalizacyjne i społeczne planowanie. Wszelkie programy, w tym te dotyczące rozwoju społecznego i ekonomicznego nowych miast oraz rewitalizacji obszarów wielkomiejskich, musimy oceniać wedle stopnia, w jaki zabezpieczają i pomnażają wartości ogólnoludzkie, dopuszczają osobiste i polityczne zaangażowanie czy umożliwiają społecznościom lokalnym otwartość w stosunku do przedstawicieli innych ras, ludzi w różnym wieku i o różnym poziomie dochodów. Z uzna-niem przyjmujemy wysiłki wszystkich deweloperów, którzy w centralnym punkcie swych planów umieszczają wartości ogólnoludzkie. Musimy dopomóc w nadaniu planom rozwoju miast i przedmieść takiego kształtu, by wychodziły one naprzeciw ludzkiej potrzebie odnajdowania sensu w poczuciu jedności z lokalną społecznością.

Jednocześnie małe społeczności lokalne muszą być zachęcane do tego, by zamiast izolować się od większej, stanowiącej całość społeczności danego miasta czy obszaru podmiejskiego, brały na siebie odpowiedzialność za całość.

162. S. Przemoc medialna a wartości chrześcijańskie

Bezprecedensowy wpływ, jaki media (głównie telewizja i kino) wywierają na wartości chrześcijańskie i ogólnoludzkie obecne w naszym społeczeństwie, staje się z dnia na dzień bardziej widoczny. Wyrażamy oburzenie z powodu obsesyjnego wręcz prezentowania zdehumanizowanego obrazu człowieka, jaki przedstawiany jest przez goniące za sensacją mass media w programach „rozrywkowych” czy „informacyjnych”. Tego typu praktyki degradują człowieczeństwo i pogwałcają nauczanie Chrystusa i Biblii. My, metodyści, podobnie jak członkowie innych społeczności ludzi wierzących, musimy być świadomi faktu, iż środki masowego przekazu częstokroć podkopują prawdy chrześcijańskie poprzez promowanie permisywistycznego, niemoralnego trybu życia oraz szczegółowe ukazywanie scen gwałtu i przemocy. Zamiast zachęcać i inspirować widownię do wyboru takiego modelu życia, który zbudowany jest na idei jego świętości, przemysł rozrywkowy częstokroć zachwala coś wręcz odwrotnego, przedstawiając cyniczny obraz przemocy, wyuzdania, chciwości, obrażania wszelkich świętości oraz bezustannie wyszydzając wartości życia rodzinnego.

Uznać należy, iż media są odpowiedzialne za rolę, jaką odgrywają w procesie upadku wartości, który obserwujemy we współczesnym społeczeństwie. Wielu ludzi mediów pozostaje ślepymi na ten problem, utrzymując, że rolą środków masowego przekazu jest raczej odzwierciedlanie obrazu istniejącego społeczeństwa a nie kształtowanie go. Dla dobra rodziny ludzkiej, chrześcijanie muszą razem pracować na rzecz powstrzymania erozji wartości etycznych i moralnych w dzisiejszym świecie.

162. T. Technologie związane z informacją i komunikacją

Ponieważ sprawna komunikacja pomiędzy ludźmi stanowi klucz do bycia odpowiedzialnym wpływ członkiem społeczeństwa oraz z powodu wpływu, jaki technologie związane z informacją i komunikacją mają na kształtowanie społeczeństwa i umożliwianie jednostkom pełniejszego zaangażowania, wierzymy, iż dostęp do tych technologii jest prawem podstawowym. Technologie związane z informacją i komunikacją dostarczają nam informacji, rozrywki oraz umożliwiają zabieranie głosu w sprawach społecznych. Mogą być wykorzystywane w celu podniesienia standardów naszego życia oraz umożliwienia kontaktu pomiędzy sobą władzami rządowymi oraz ludźmi różnych kultur na całym świecie. Większość informacji dotyczących wydarzeń na świecie dociera do nas poprzez przekaz telewizyjny (satelitarny czy kablowy), media drukowane i internet.

Podporządkowanie kontroli medialnej wielkim interesom komercyjnym ogranicza nasze wybory i częstokroć prowadzi do tego, że otrzymujemy zafałszowany obraz ludzkich wartości. Dlatego też popieramy wprowadzenie przepisów regulujących funkcjonowanie środków masowej komunikacji tak, by w imię dobra publicznego zapewnić ludziom dostęp do różnorodnych źródeł niezależnej informacji. Środki komunikacji, takie jak internet, umożliwiają ludziom wzajemny kontakt oraz dostęp do olbrzymich zasobów informacji, które mogą mieć wartość komercyjną kulturalną polityczną i osobistą.

Choć internet może być wykorzystywany w celu ubogacania duchowego dzieci i dorosłych, to jednak istnieje niebezpieczeństwo podporządkowania go interesom komercyjnym oraz wykorzystywania do rozpowszechniania materiałów nielegalnych. Dlatego też korzystanie z internetu musi być powiązane z odpowiedzialnością tak, aby zapewniało maksimum korzyści przy jednoczesnym zredukowaniu do minimum zagrożeń, zwłaszcza jeśli dotyczą one dzieci. Ograniczanie dostępu do podstawowych współczesnych technologii informatycznych, takich jak internet, przy powoływaniu się na koszty czy stopień niedostępności, ogranicza udział jednostek w życiu społeczeństwa oraz wpływie na rząd. Popieramy dążenia do zapewnienia powszechnego dostępu do usług telefonicznych i internetowych przy zachowaniu przystępnych cen.

162. U. Nosiciele wirusa HIV oraz chorzy na AIDS

Osoby zdiagnozowane jako nosiciele wirusa HIV (Human Immune Virus) oraz chore na AIDS (Acąuired Immune Defciency Syndrome) częstokroć spotykają się z odrzuceniem ze strony rodzin, przyjaciół i środowisk, w których żyją i pracują. Częstokroć stają one również wobec braku odpowiedniej opieki medycznej, zwłaszcza u kresu życia.

Wszystkie osoby żyjące z wi-rusem HIV i AIDS winny być traktowane godnie i z respektem. Stwierdzamy, że obowiązkiem Kościoła jest zorganizowanie służby zajmującej się nimi oraz ich rodzinami, bez względu na to, w jaki sposób doszło do zakażenia tym wirusem. Popieramy ich prawo do zatrudnienia, odpowiedniej opieki medycznej, pełnego uczestnictwa w systemie edukacji oraz życiu Kościoła. Apelujemy, by Kościół aktywnie angażował się na rzecz zapobieżenia rozprzestrzeniania się AIDS przez zapewnienie odpowiedniej edukacji członkom zborów oraz lokalnym społecznościom. Kościół winien być gotów do zapewnienia poradnictwa osobom zarażonym i oraz ich rodzinom.

162. V. Prawo do opieki medycznej

Zdrowie jest warunkiem dobrego samopoczucia fizycznego, psychicznego, społecznego i duchowego. W Ewangelii św. Jana 10,10b Jezus mówi o owcach swej owczarni: Ja przyszedłem, aby miały życie i obfitowały. Troska o zdrowie jest odpowiedzialnością każdego, komu zostało ono powierzone. Tworzenie warunków społecznych i środowiskowych, w których zdrowie może rozkwitać, stanowi łączną odpowiedzialność tak jednostek, jak i instytucji społecznych. Zachęcamy poszczególnych ludzi do tego, by starali się prowadzić zdrowy styl życia i doceniali wagę profilaktycznej opieki medycznej, edukacji zdrowotnej, bezpieczeństwa środowiska naturalnego i miejsca pracy, dobrego odżywiania i bezpiecznego mieszkania, jako środków mających zapewniać zdrowie. Prawo do opieki zdrowotnej jest podstawowym prawem człowieka. Zapewnienie opieki medycznej potrzebnej do utrzymania zdrowia, zapobiegania chorobom oraz przywracania zdrowia po wypadku bądź przebyciu choroby, stanowi odpowiedzialność, jaką każda osoba winna jest innym, a rząd wszystkim; jest odpowiedzialnością którą rząd ignoruje na swą własną zgubę.

W tekście Księgi Ezechiela 34,4a Bóg wytyka przywódcom Izraela zaniedbania w zakresie opieki nad słabszymi. Czytamy tam: Słabej (owcy – uw. tlum.) nie wzmacnialiście, chorej nie leczyliście, skaleczonej nie opatrywaliście. Rezultat jest taki, że cierpimy wszyscy. Podobnie jak w przypadku policji i straży pożarnej, finansowanie opieki zdrowotnej najlepiej powierzyć państwu, które poprzez sprawiedliwe opodatkowanie obywateli zapewnia odpowiednie fundusze, kierowane bezpośrednio do instytucji świadczących usługi. Kraje dotknięte kryzysem zdrowia publicznego, takim jak epidemia HIV/AIDS, muszą mieć dostęp do leków powszechnie dostępnych oraz leków specjalistycznych. Opowiadamy się za prawem kobiet i mężczyzn do dostępu do pełnej informacji dotyczącej zdrowia reprodukcyjnego i planowania rodziny oraz odpowiednich służb, jako środków zapobiegających niepożądanym ciążom, ograniczających liczbę aborcji i zapobiegających rozprzestrzenianiu się HIV/AIDS. Prawo do opieki zdrowotnej dotyczy także osób z chorobami mózgu, problemami neurologicznymi czy niepełnosprawnych fizycznie, które muszą mieć zagwarantowany taki sam dostęp do opieki medycznej, jak pozostali członkowie naszych społeczności. Jest rzeczą niesprawiedliwą stwarzanie barier stanowiących przeszkody w drodze do pełni zdrowia fizycznego czy psychicznego oraz pełnego zaangażowania w życie społeczności. Uważamy, że odpowiedzialność za zapewnienie wszystkim obywatelom opieki zdrowotnej spoczywa na rządzie.

162. W. Zapisywanie i przeszczepy narządów

Uważamy, że przeszczepy narządów i ich przekazywanie są aktami czynnej miłości bliźniego i złożenia ofiary z samego siebie. Uznajemy życiodajne korzyści z przekazywania organów i innych tkanek, a także zachęcamy wszystkich ludzi wiary do tego, by stawali się dawcami narządów i tkanek, jako wymiaru ich miłości i posługi innym w potrzebie. Nalegamy by czynić to w atmosferze szacunku dla zmarłych i żywych dawców i z korzyścią dla biorców, stosując protokoły, które uważnie zapobiegają nadużyciom wobec dawców i ich rodzin.

162. X. Zdrowie psychiczne

Światowa Organizacja Zdrowia określa zdrowie psychiczne jako „stan dobrego samopoczucia w którym jednostka realizuje swe własne zdolności, może radzić sobie z normalnymi stresami życia, może pracować produktywnie i owocnie, jest w stanie wnieść swój wkład do wspólnoty”. Niestety zdrowie psychiczne nie jest dane wielu ludziom w naszym świecie z powodu znacznego stresu, stygmatyzacji i izolacji. Choroby psychiczne są plagą naszych relacji ponieważ mogą wpłynąć na sposób w jaki przetwarzamy informacje, odnosimy się do innych i dokonujemy wyborów. W efekcie choroby psychiczne często stają się przedmiotem lęku o wiele większego niż inne choroby. Niemniej jednak wiemy że, niezależnie od naszej choroby, pozostajemy stworzeni na obraz i podobieństwo Boga ( Ks. Rodzaju 1:27) i że nic nie odłączy nas od miłości Boga (Rzymian 8:38-39).

Żadna osoba nie zasługuję na stygmatyzację z powodu choroby psychicznej. Osoby cierpiące na chorobę psychiczną nie są wcale bardziej agresywne niż inne osoby. Są raczej o wiele bardziej narażone na to że będą ofiarą przemocy i że będą prześladowane przez innych. Kiedy stygmatyzacja ma miejsce w Kościele, osoba chora psychicznie i jej rodzina stają ofiarami po raz kolejny. Osoby z chorobami psychicznymi i ich rodziny mają prawo by być traktowane z szacunkiem na podstawie wspólnego człowieczeństwa i dzięki właściwej informacji. Mają też prawo do otrzymania opieki właściwej dla ich stanu. Jest to też obowiązkiem wobec nich. Zjednoczony Kościół Metodystyczny przyrzeka wspierać strategie promujące postawy współczucia, być orędownikiem dostępu do opieki i wykorzenić stygmatyzację w łonie kościoła i wspólnot.


163. IV. WIĘZI EKONOMICZNE

Pragniemy wyrazić przekonanie, że wszystkie systemy ekonomiczne na równi z innymi dziedzinami porządku stworzenia podlegają osądowi Bożemu. Dlatego też uważamy, iż rządy odpowiedzialne są za kształtowanie i realizację zdrowej polityki fiskalnej i monetarnej, która powinna stworzyć tak osobom fizycznym, jak i prawnym warunki ekonomicznej egzystencji, pełne zatrudnienie oraz odpowiedni poziom dochodów, uwzględniający tempo wzrostu inflacji. Uważamy, że przedsiębiorstwa, zarówno prywatne, jak i rządowe, ponoszą odpowiedzialność z tytułu społecznych kosztów działalności gospodarczej, takich jak zatrudnienie czy skażenie środowiska, i że powinny one być z tych kosztów rozliczane. Popieramy działania, które zmniejszyłyby nagromadzenie bogactwa w rękach niewielkiej grupy ludzi. Ponadto popieramy wysiłki mające na celu zmianę systemu podatkowego oraz zaprzestanie rządowej pomocy na rzecz programów, które dają przywileje bogatym kosztem ubogich.

163. A. Własność

Wierzymy, iż prywatna własność jest dobrem powierzonym przez Boga w zarządzanie, zarówno w społeczeństwach, w których jest ona popierana, jak i w tych, w których się ją deprecjonuje, jednakże jej granice wyznaczają ważne względy społeczne. Uważamy, że wiara chrześcijańska odmawia jednostce czy grupie osób wyłącznej i arbitralnej kontroli nad jakąkolwiek częścią stworzonego świata. Uwarunkowana społecznie i kulturowo własność powinna być zatem postrzegana jako odpowiedzialność przed Bogiem. Wierzymy zatem, iż rządy, działając sprawiedliwie i przestrzegając prawa, odpowiedzialne są za ustanowienie przepisów zabezpieczających prawa całego społeczeństwa tak samo, jak prawa prywatnych właścicieli.

163. B. Układy zbiorowe

Opowiadamy się za prawem wszystkich pracobiorców i pracodawców, tak firm prywatnych, jak i państwowych, do organizowania się w związki lub inne grupy interesów celem prowadzenia negocjacji dotyczących umów zbiorowych. Ponadto uznajemy prawo obydwu stron do ochrony w procesie negocjacji oraz ich odpowiedzialność za prowadzenie negocjacji w celu zawarcia umowy zbiorowej w dobrej wierze oraz w ramach interesu publicznego. W celu zapewnienia wszystkim członkom społeczeństwa ochrony ich praw oraz ich upowszechniania, popieramy nowe sposoby procedowania układów zbiorowych, w których ludzie reprezentujący interes publiczny włączeni byliby w proces negocjowania i zawierania umów pomiędzy pracownikami a pracodawcami, włączając w to takie umowy, które wymagałyby sądowego rozstrzygania spornych kwestii. Odrzucamy uciekanie się do przemocy przez którąkolwiek ze stron w trakcie prowadzenia sporu zbiorowego. Podobnie odrzucamy praktyki zwalniania robotników biorących udział w zgodnym z prawem strajku.

163. C. Praca i wypoczynek

Każdy człowiek ma prawo do pracy za wynagrodzenie gwarantujące mu egzystencję. W tych dziedzinach gospodarki, w których sektor prywatny nie jest w stanie zapewnić pracy wszystkim, którzy jej potrzebują, odpowiedzialność za stworzenie niezbędnych miejsc pracy spoczywa na rządzie. Opowiadamy się za mechanizmami społecznymi, które zapewniają fizyczne i psychiczne bezpieczeństwo pracowników, gwarantują sprawiedliwy podział dóbr i usług oraz zachęcają do coraz większej wolności wyboru sposobu spędzania wolnego czasu. Wyrażamy przekonanie, że czas wolny od pracy stwarza dogodną sposobność do twórczego udziału w życiu społecznym oraz zachęcamy do poszukiwania sposobów wygenerowania dla pracowników dodatkowego czasu wolnego. Popieramy programy kształcenia, udziału w kulturze oraz rekreacji, które przyczyniaj ą się do lepszego wykorzystania czasu wolnego. Wierzymy, że dobro człowieka ważniejsze jest od zysku. Dlatego też ubolewamy nad faktem, iż duch egoizmu tak często włada naszym życiem ekonomicznym.

Opowiadamy się za polityką, która w duchu współpracy zachęca do dzielenia się nowymi pomysłami rozwiązań wspólnych problemów pracy i jej organizacji. Popieramy prawa pracowników do odmowy pracy w sytuacjach zagrażających zdrowiu albo życiu bez narażania ich na utratę pracy. Popieramy politykę, która odwróciłaby rosnący trend do koncentracji firm i całych gałęzi przemysłu w monopole.

163. D. Konsumpcja

Konsumenci powinni korzystać ze swego potencjału nabywczego w celu wpływania na produkcję dóbr niezbędnych i użytecznych dla ludzkości, których produkcja i konsumpcja nie pociągają za sobą bezczeszczenia środowiska naturalnego. Konsumenci winni powstrzymać się od nabywania produktów wytwarzanych w warunkach, w których pracownicy są eksploatowani ze względu na swój wiek, płeć lub status ekonomiczny. Ponieważ jednak możliwości wyboru są dla konsumenta niezwykle ograniczone, kupowanie produktów oznaczonych etykietą „Fair Trade Certifed” (Certyfikat Uczciwego Handlu – uw. tłum.) jest jedynym pewnym sposobem, w jaki konsumenci mogą użyć swej siły nabywczej w celu przyczynienia się do wspólnego dobra. Międzynarodowe Standardy Uczciwego Handlu opierają się na idei zapewnienia drobnym rolnikom i ich rodzinom środków do życia, współpracy z demokratycznie zarządzanymi kooperatywami rolnymi, zasadzie bezpośrednich zakupów, która sprawia, że dochody z takiego handlu rzeczywiście trafiają do rolników i ich społeczności, zapewniania nieodzownych kredytów oraz zachęcania do podejmowania produkcji opartej o zasady ekologiczne. Konsumenci powinni oceniać swoją konsumpcję dóbr i usług przez pryzmat rzeczywistej potrzeby podniesienia standardu życia niż nieograniczonej produkcji dóbr materialnych. Apelujemy do konsumentów, a wśród nich do lokalnych kongregacji oraz instytucji związanych z Kościołem, by tworzyli formy organizacyjne dla realizacji tych celów oraz dla możliwości publicznego wyrażania rozczarowania z powodu szkodliwych społecznie, ekonomicznie i ekologicznie działań poprzez zastosowanie takich metod, jak bojkot, akcje pisania listów, wspólne rezolucje oraz ogłoszenia i reklamy.

163. E. Ubóstwo

Pomimo ogólnego dobrobytu, w jakim żyją narody państw wysoko uprzemysłowionych, większość ludności świata żyje w ubóstwie. Aby zaspokoić podstawowe potrzeby, takie jak żywność, odzież, dach nad głową, oświata, opieka zdrowotna i inne, trzeba znaleźć sposoby bardziej sprawiedliwego podziału światowych bogactw. Rozwój technologii, jeśli towarzyszą mu przejawy eksploatacji ekonomicznej, zubaża wielu ludzi i wpędza w permanentny stan ubóstwa, gdzie ubóstwo stwarza ubóstwo.

Ubóstwo spowodowane klęskami naturalnymi czy zmianami w środowisku naturalnym jest zjawiskiem wzrastającym i domaga się szczególnej uwagi, a dotknięci nim – wsparcia. Wojny i konflikty wpędzają w ubóstwo ludność po obydwu stronach i istotną metodą wspomagania biednych będzie podejmowanie wysiłków na rzecz rozwiązań pokojowych. Jako Kościół wezwani jesteśmy do niesienia pomocy ubogim i stawiania wymagań bogatym. Aby zredukować poziom ubóstwa, wspieramy programy zmierzające do zapewnienia dochodu potrzebnego aby przetrwać, odpowiedniej edukacji, przyzwoitych warunków mieszkaniowych, kursów zawodowych, możliwości zatrudnienia, odpowiedniej opieki medycznej oraz opieki szpitalnej, które wiążą się z humanizacją i radykalnymi zmianami w programach opieki społecznej, wysiłkami na rzecz zapewnienia pokoju w regionach, gdzie występują konflikty oraz ochroną integralności stworzenia. Skoro częstą przyczyną ubóstwa są niskie płace, pracodawcy powinni wypłacać swym pracownikom wynagrodzenie w takiej wysokości, by nie musieli oni uzależniać się od pomocy rządowej, takiej jak kupony na żywność czy zasiłek.

Uznajemy, że długofalowe wysiłki na rzecz redukcji ubóstwa muszą zostać rozszerzone tak, by nie ograniczały się do odpowiednich programów związanych z zatrudnianiem ludzi ubogich, które mogą przecież być zlikwidowane. Dlatego też kładziemy nacisk na stworzenie mechanizmów pozwalających ludziom ubogim wzbogacić się i utrzymać stan posiadania, włączając w to strategie aktywnej walki z ubóstwem, takie jak indywidualne rozwojowe kasy oszczędnościowe, programy rozwoju drobnej przedsiębiorczości, programy umożliwiające nabywanie domów na własność oraz treningi i doradztwo w zakresie zarządzania fransami.

Zwracamy się do lokalnych społeczności kościelnych , by rozwijały służby, które zajmowałyby się promowaniem idei aktywnej walki z ubóstwem w środowiskach biedoty. Mamy na uwadze zwłaszcza ubogie Południe naszego globu, gdzie szczególnie potrzebne są inwestycje oraz strategie rozwoju drobnej przedsiębiorczości. Deklarujemy wsparcie dla strategii, które przyczyniłyby się do odczuwalnego wzrostu ekonomicznego na południowych obszarach naszej planety oraz w innych częściach świata, zapewniając równe szanse wszystkim ludziom. Ubóstwo najczęściej ma przyczyny systemowe i dlatego właśnie nie uważamy, by ludzie ubodzy byli moralnie odpowiedzialni za swój status ekonomiczny.

163. F. Robotnicy cudzoziemscy

Od stuleci ludzie przekraczali granice w poszukiwaniu pracy. W naszym zglobalizowanym świecie nadal utrzymuje się stosunkowo wysoki i wzrastający poziom migracji. Lepsze płace i warunki pracy oraz jej dostępność są przyczynami imigracji. Robotnicy pochodzący z innych krajów w wielu społeczeństwach wypełniają lukę spowodowaną niedostatkiem siły roboczej. Jednakże owi cudzoziemscy robotnicy zbyt często mają do czynienia z wyzyskiem, brakiem zabezpieczeń prawnych, śmiesznie niskimi stawkami płacy oraz złymi warunkami pracy. Apelujemy do rządów oraz wszystkich pracodawców, by zapewnili robotnikom cudzoziemskim te same warunki ekonomiczne, edukacyjne oraz te same świadczenia socjalne, jakimi cieszą się nasi obywatele. Robotnicy cudzoziemscy potrzebują także społeczności religijnej i dlatego apelujemy do naszych lokalnych wspólnot by objęły ich swą opieką, zapewniły braterską społeczność i wspierały w wysiłkach zmierzających do polepszenia ich losu.

163. G. Hazard

Hazard jest zagrożeniem dla społeczeństwa, śmiertelnym zagrożeniem dla życia moralnego, społecznego, ekonomicznego i duchowego, niszczącym wszelki dobry rząd i wszelkie formy władzy. W imię wiary i troski o te wartości, chrześcijanie powinni powstrzymywać się od udziału w grach hazardowych oraz starać się nieść posługę tym, którzy padli ofiarą hazardu. W przypadkach, gdy hazard stał się nałogiem, Kościół powinien zachęcić uzależnioną osobę do korzystania z pomocy terapeutycznej, tak by mogła ona być na powrót skierowana ku pozytywnym i konstruktywnym działaniom. Kościół zdaje sobie sprawę z dychotomii, z jaką mamy do czynienia wówczas, gdy z jednej strony występuje przeciw hazardowi, z drugiej zaś popiera plemienną autonomię amerykańskich Indian i ich prawo do samookreślenia (prawo dopuszcza istnienie kasyn gry w rezerwatach indiańskich, a plemiona czerpią z tego olbrzymie dochody – uw. tłum.).

Rolą Kościoła jest zatem tworzenie przestrzeni sakralnej, umożliwiającej dialog i edukację, która przedstawiałyby całościową, kompletną wizję walki amerykańskich Indian o przetrwanie. Kościół powinien promować taki styl życia osobistego, który z góry czyniłby korzystanie z gier hazardowych, nie wyłączając loterii publicznych, za rzecz zbędną i niepożądaną, bez względu na to, czy służy to rozrywce, ucieczce od rzeczywistych problemów życiowych czy jest też środkiem służącym pozyskiwaniu dochodów przez lokalne władze, zdobywaniu funduszy dla wsparcia działalności charytatywnej czy kampanii politycznych.

163. H. Rodzinne gospodarstwa rolne

Istnienie rodzinnych gospodarstw rolnych od dawna już uznawane jest za podstawę wolnych
i demokratycznych społeczeństw. W ostatnim czasie egzystencja niezależnych gospodarstw rolnych jest jednak na całym świecie zagrożona z rozmaitych przyczyn, wśród których widzimy wzrastającą tendencję do koncentrowania wszystkich faz produkcji rolnej przez niewielką liczbę ponadnarodowych korporacji. Skupienie dostaw żywności dla wielu w rękach nielicznych rodzi zasadnicze pytania o sprawiedliwość i wręcz krzyczy o zachowanie czujności oraz podjęcie odpowiednich działań. Apelujemy do sektora agrobiznesu, by prowadził swe interesy przy zachowaniu respektu dla praw człowieka, po pierwsze, by sprawując odpowiedzialne szafarstwo, zapewniał codzienny chleb dla świata, a po drugie, by kierował się poczuciem obywatelskim, respektując prawa wszystkich rolników, tych drobnych i tych wielkich, do otrzymywania godziwej zapłaty za uczciwą pracę.

Bronimy praw ludzi do posiadania własności i utrzymywania się z uprawy ziemi. Apelujemy do rządu, by zrewidował programy pomocy dla rolnictwa, który w nieproporcjonalny sposób uprzywilejowuje bogatych producentów rolnych tak, by większe wsparcie przeznaczone było dla programów adresowanych do średnich i drobnych gospodarstw, włączając w to programy mające na celu budowę lokalnych przetwórni, magazynów, rozbudowę sieci dystrybucyjnych oraz innych elementów infrastruktury rolnej, programy tworzące więzi pomiędzy farmerami a lokalną szkołą oraz zapewniające inne środki bezpieczeństwa żywnościowego danej społeczności. Apelujemy do naszych parafii, by czyniąc wszystko, co leży w ich mocy, w duchu profetycznym wypowiadały się w kwestiach związanych z zaopatrzeniem w żywność w sprawach ludzi, którzy produkują żywność dla świata, oraz do rozwijania służb, które zapewniałyby lokalnym społecznościom bezpieczeństwo żywnościowe.

163. I. Odpowiedzialność korporacji

Korporacje ponoszą odpowiedzialność nie tylko wobec swoich akcjonariuszy, ale także tych, od których zależy ich los: robotników, dostawców, sprzedawców, klientów i społeczności, wśród których prowadzą interesy, ale także wobec ziemi, która im w tym pomaga. Popieramy obywatelskie prawo do informacji o korporacjach tak, aby ludzie mogli dowiedzieć się, jaki wpływ działalność korporacji wywiera na sytuację w tych obszarach, by mogli podejmować decyzje, które korporacje popierać, a które nie. Przyklaskujemy korporacjom, które z własnej woli dostosowały się do standardów, stawiających na pierwszym miejscu dobro ludzi i ochronę środowiska.

163. J. Handel i inwestycje

Doceniamy znaczenie handlu międzynarodowego oraz międzynarodowych inwestycji dokonywanych w świecie, w którym wszyscy jesteśmy wzajemnie od siebie uzależnieni. Handel i inwestycje powinny być oparte o zasady uwzględniające godność osoby ludzkiej, czystość środowiska naturalnego oraz uznanie, iż wszyscy mamy udział w jednym człowieczeństwie. Umowy handlowe muszą zawierać mechanizmy wymuszające stosowanie prawa pracy, przestrzeganie praw człowieka oraz standardów dotyczących ochrony środowiska. Prawo głosu obywateli oraz ich udział w negocjacjach dotyczących handlu powinny być zabezpieczone przez demokratyczne mechanizmy partycypacji i negocjacji.


164. V. WSPÓLNOTA POLITYCZNA

Chociaż wierność Bogu jest dla nas ważniejsza niż wierność jakiemukolwiek państwu, to jednak uznajemy, iż rząd jest głównym narzędziem zapewnienia ładu społecznego. Uważamy siebie za odpowiedzialnych przed Bogiem za życie społeczne i polityczne; następujące przeto kwestie uznajemy za żywotne dla sprawowania władzy.

164. A. Podstawowe swobody i prawa człowieka

Uznajemy, że władze odpowiedzialne są za ochronę praw ludu do wolnych i uczciwych wyborów, wolności słowa, wyznania i zgromadzeń, środków masowego przekazu, żądania zadośćuczynienia za krzywdy bez obawy odwetu, do prywatności, a także do zagwarantowania prawa do odpowiedniego wyżywienia, ubioru, schronienia, wykształcenia i opieki zdrowotnej. Blokady i embarga, które zmierzają do zahamowania przepływu wolnego handlu żywnością i lekami są praktykami powodującymi ból i cierpienie, niedożywienie lub głód, ze wszystkimi tego szkodliwymi konsekwencjami dla niewinnej bądź niebiorącej udziału w walce ludności cywilnej, zwłaszcza dla dzieci. Odrzucamy je jako narzędzia polityki wewnętrznej i międzynarodowej niezależnie od poglądów politycznych czy ideologicznych.

Formy rządu oraz sposoby sprawowania przywództwa we wszelkiego typu władzach powinny być określane w głosowaniu, zagwarantowanym wszystkim dorosłym obywatelom. Z całą stanowczością odrzucamy inwigilację oraz zastraszanie oponentów politycznych przez sprawujących władzę, jak również nadużycia popełniane przez pracowników urzędów, pochodzących tak z wyboru, jak i z nominacji.

Uciekanie się do internowania oraz więzienia w celu nękania i eliminowania opozycji politycznej oraz dysydentów jest pogwałceniem podstawowych praw człowieka. Ponadto brutalne traktowanie czy torturowanie zatrzymanych przez sprawujących władzę, bez względu na przyświecające temu cele, uznajemy za pogwałcenie chrześcijańskiego nauczania i jako takie musi zostać napiętnowane i odrzucone, niezależnie od tego, gdzie i kiedy ma ono miejsce. Dla tych samych powodów sprzeciwiamy się karze śmierci i wzywamy do jej wyeliminowania z prawa karnego. Kościół uważa instytucję niewolnictwa, zbrodnie ludobójstwa, zbrodnie wojenne, zbrodnie przeciwko ludzkości i agresję za rzeczy bezecne i obrzydliwe. Tego rodzaju występki godzą w ludzkość i promują poczucie bezkarności, a zatem muszą być bezwarunkowo zakazane przez wszystkie rządy i nigdy nie mogą być tolerowane przez Kościół.

164. B. Odpowiedzialność polityczna

Siła systemu politycznego zależy od pełnej i dobrowolnej partycypacji ze strony obywateli. Kościół powinien nieustannie wywierać silny etyczny wpływ na państwo, popierając strategie i programy, które wydają się być sprawiedliwe oraz sprzeciwiając się tym, które są niesprawiedliwe.

164. C. Stosunki Państwo – Kościół

Kościół Metodystyczny od wielu lat popiera rozdział Kościoła od państwa. W niektórych częściach świata rozdział ten zagwarantował możliwość istnienia różnorodnych form kultu religijnego oraz wolność chwalenia Boga w zgodzie z sumieniem każdego człowieka. Rozdział Kościoła od państwa oznacza, że nie istnieje pomiędzy nimi organiczna jedność, jednakże dopuszcza wzajemną interakcję. Państwo nie powinno wykorzystywać swej władzy w celu popierania konkretnej religii (włączając w to również ateizm), ani nie powinno wymagać modlitwy czy nabożeństwa w szkołach publicznych. Powinno jednak dawać uczniom możliwość swobodnego praktykowania swej religii. Uważamy, iż państwo nie powinno czynić kroków w kierunku kontrolowania Kościoła, ani też Kościół nie powinien dążyć do podporządkowania sobie państwa. Zgodny z prawem i całkowity rozdział państwa od Kościoła, który służy sprawie wolności religijnej, nie powinien być rozumiany jako zakaz wszelkiej religijnej ekspresji w życiu publicznym.

164. D. Wolność informacji

Obywatele wszystkich krajów powinni mieć dostęp do wszystkich ważnych informacji dotyczących ich rządów i polityki. Nielegalna i niezgodna z sumieniem działalność, skierowana przez własny rząd przeciwko obywatelom lub ich grupom, nie znajduje żadnego usprawiedliwienia ani nie powinna być utrzymywana w tajemnicy pod pozorem ochrony bezpieczeństwa narodowego.

164. E. Edukacja

Wierzymy, iż każda osoba ma prawo do edukacji. Wierzymy, że odpowiedzialność za wykształcenie młodzieży spoczywa na rodzinie, Kościele i rządzie. W naszym społeczeństwie zadanie to może być najlepiej spełnione przez politykę społeczną, która zapewni wolny dostęp wszystkim ludziom do bezpłatnej nauki w zakresie szkoły podstawowej, zawodowej i średniej. Nikt ze względu na trudności finansowe nie powinien być ograniczany w dostępie do kościelnych i niezależnych instytucji szkolnictwa wyższego. Uznajemy prawo wyższych szkół publicznych i niepublicznych oraz uniwersytetów do istnienia i z uznaniem witamy politykę społeczną, która zapewnia swobodny dostęp do edukacji oraz wybór konkretnej opcji, a która nie powoduje niezgodnych z Konstytucją komplikacji w stosunkach pomiędzy Kościołem a państwem. Uważamy, że szkoły i uniwersytety powinny dbać o to, by wszyscy członkowie społeczności uczelnianej mieli zagwarantowaną wolność tak, by atmosfera panująca na uczelni sprzyjała wolnej wymianie idei. Uważamy, że wiara winna iść w parze z rozumem i dlatego właśnie kładziemy nacisk na to, by szkoły i uniwersytety strzegły zasady swobodnej ekspresji życia religijnego na terenie kampusów.

164. F. Obywatelskie posłuszeństwo i nieposłuszeństwo

Władza i prawo winny pełnić służebną rolę wobec Boga i człowieka. Obywatele mają obowiązek przestrzegać praw legalnie ustanowionych i sprawiedliwie wykonywanych przez właściwe organa. Jednakże władza, jak i każdy człowiek, podlega osądowi Bożemu. Dlatego w przypadku zaistnienia okoliczności niezgodnych z ich sumieniem, uznajemy prawo ludzi do odmiennego poglądu, a po wyczerpaniu wszystkich możliwości prawnych, do sprzeciwu lub nieposłuszeństwa wobec praw, które uważają za niesprawiedliwe lub które zostały im narzucone w sposób dyskryminujący. Jednakże nawet wówczas powinno się okazywać szacunek wobec prawa poprzez powstrzymywanie się od przemocy oraz być gotowym na poniesienie kosztów związanych z okazywaniem nieposłuszeństwa. W żadnym wypadku nie zachęcamy ani nie usprawiedliwiamy jakiejkolwiek formy gwałtownego protestu jako uprawnionego korzystania z wolności słowa czy prawa do obywatelskiego nieposłuszeństwa. Uznajemy, iż obowiązkiem Kościoła jest wspierać tych, którzy cierpią z powodu swych poglądów zgodnych z głosem sumienia, wyrażanych poprzez wierzenia i działania charakteryzujące się brakiem przemocy. Wzywamy rządy, by w stosunku do osób, które zagrożone są sankcjami prawnymi z powodu wspomnianych powyżej działań typu non violence, (ang. non violence – bez przemocy) przestrzegały praw obywatelskich, tak jak zostały one określone w Międzynarodowej Konwencji Praw Cywilnych i Politycznych.

164. G. Kara śmierci

Wierzymy, że kara śmierci zaprzecza władzy Chrystusa zdolnej odkupić, odbudować i przemienić każdą istotę ludzką. Kościół Metodystyczny przejawia głębokie zainteresowanie problemem przestępczości w świecie oraz uznaje wartość każdego życia odebranego w akcie zabójstwa bądź morderstwa. Wierzymy, że każde życie ludzkie, jako stworzone przez Boga, jest święte, a zatem musimy postrzegać życie ludzkie jako coś znaczącego i wartościowego. Gdy rząd wprowadza karę śmierci, wartość życia skazańca zostaje zdewaluowana, a możliwość zmiany tej osoby znika. Wierzymy w zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa oraz w to, że możliwość pojednania się z Jezusem przychodzi przez skruchę. Ów dar pojednania jest ofiarowany każdemu bez wyjątku i nadaje każdemu życiu nową godność oraz sakralny wymiar. Z tej to właśnie przyczyny sprzeciwiamy się karze śmierci i wzywamy do jej usunięcia z kodeksów karnych.

164. H. Przestępczość i resocjalizacja

Aby chronić ludzi przed naruszaniem ich osobistych praw oraz prawa własności, władza ustanowiła sądy i mechanizmy prawne. Szeroki zakres możliwych wyroków służy wyrażaniu gniewu społeczeństwa, izolowaniu groźnych przestępców, odstraszaniu, ale stwarza także możliwość resocjalizacji. Popieramy inicjatywy władz, mające na celu ograniczenie i eliminację przestępczości, które dadzą się pogodzić z poszanowaniem podstawowych wolności osobistych. Odrzucamy wszelkie nadużycia tego systemu, w tym przypadku posługiwania się nim w celu wywierania zemsty, prześladowania bądź zastraszania tych, których rasa, wygląd, styl życia, warunki ekonomiczne czy wierzenia różnią się od tych, reprezentowanych przez ludzi władzy. Odrzucamy wszelkie bezmyślne, dyskryminujące posługiwanie się systemem prawnym, które ogranicza dostęp do sprawiedliwości osobom niepełnosprawnym oraz tym wszystkim, którzy nie znają języka kraju, z którego systemem prawnym mają do czynienia. Ponadto popieramy działania mające na celu usunięcie czynników społecznych, prowadzących do przestępczości oraz zachęcamy do zgodnej współpracy funkcjonariuszy aparatu wymiaru sprawiedliwości z przedstawicielami szeroko pojętego społeczeństwa.

W imię miłości Chrystusa, który przyszedł, aby zbawić zagubionych i zranionych, wzywamy do stworzenia całkowicie nowego systemu opieki i wsparcia, obejmującego ofiary, przestępców, jak również przedstawicieli prawa i społeczność jako całość. Przywracanie sprawiedliwości (resocjalizacja) ma swoje korzenie w Biblii, która kładzie nacisk na właściwy stosunek do Boga, samego siebie i społeczności. Gdy więzi te są naruszone albo zerwane przez zbrodnię, otwarte są też możliwości do ich naprawy. Większość światowych systemów wymiaru sprawiedliwości ma charakter represyjny. Systemy te wyznają zasadę, iż przestępca odpowiada wobec państwa i państwo używa kary jako środka realizacji owej odpowiedzialności. W odróżnieniu od nich, systemy wymiaru sprawiedliwości mające charakter zadość czyniący opierają się na zasadzie, że przestępca ponosi odpowiedzialność wobec osoby poszkodowanej oraz społeczności, której prawa zostały złamane. Systemy te dzięki przemieniającej wszystko mocy Bożej zmierzają do pokrycia szkód, naprawienia zła oraz zaleczenia ran wszystkich zaangażowanych stron, w tym ofiary, sprawcy, ich rodzin oraz lokalnej społeczności. Kościół przemienia sam siebie wówczas, kiedy odpowiadając na wymogi związane z uczniostwem Chrystusowym, staje się środkiem służącym uzdrowieniu i zmianom systemowym.

164. I. Służba wojskowa

Ubolewamy z powodu wojen i wzywamy do pokojowych rozstrzygnięć wszelkich kwestii spornych pomiędzy narodami pozostającymi w konflikcie. Chrześcijańskie sumienie od początku zmagało się z gorzką i brutalną rzeczywistością przemocy i wojny, gdyż obecność tego zła w sposób oczywisty kłóci się z zamiarami jakie wobec ludzkości ma miłujący Bóg.

Z utęsknieniem oczekujemy dnia, w którym ustaną wojny, a ludzie żyć będą razem w pokoju
i sprawiedliwości. Niektórzy z nas uważaj ą że wojna oraz inne akty przemocy są zdecydowanie nie do zaakceptowania przez chrześcijan. Przyznajemy jednocześnie, iż wielu chrześcijan uważa, że skoro zawodzą środki pokojowe, użycie siły wojskowej może stać się, niestety konieczne dla odparcia niesprowokowanej agresji, obalenia tyranii lub gdy mamy do czynienia z ludobójstwem.

Mamy uznanie dla świadectwa pacyfistów, którzy nie pozwalają nam pozostawać obojętnymi na kwestię przemocy i wojny. Szanujemy również tych, którzy co prawda popierają użycie siły, jednak jedynie w sytuacjach ekstremalnych i tylko wówczas, gdy nie ma wątpliwości, iż takie działania są konieczne oraz są podejmowane przez właściwe organizacje międzynarodowe. Domagamy się ustanowienia takich zasad prawnych dotyczących stosunków międzynarodowych, które eliminowałyby z nich wojnę, przemoc i przymus. Odrzucamy obowiązującą w wielu krajach politykę przymusowej służby wojskowej jako niezgodną z Ewangelią. Przyznajemy, że przymus służby wojskowej narzucanej przez rządy wywołuje w młodych ludziach pełne udręki napięcie.

Wzywamy wszystkich młodych ludzi stojących w obliczu przymusu służby wojskowej do szukania porady w Kościele dla podjęcia zgodnej z sumieniem decyzji dotyczącej istoty ich odpowiedzialności jako obywateli. Wzywamy duszpasterzy, by okazali gotowość niesienia porady duszpasterskiej wszystkim młodym ludziom, stającym do poboru oraz tym, którzy rozważają możliwość dobrowolnego zaciągnięcia się w szeregi armii, a także tym, którzy idąc za głosem sumienia odmawiają współpracy z systemem poborowym. Jako Kościół służymy opieką i wsparciem tym osobom, które w swych sumieniach sprzeciwiają się wojnie jako takiej, bądź jakiejś konkretnej wojnie, i w związku z tym odmawiają służby wojskowej bądź współpracy z systemem poboru do armii. Opiekę i wsparcie Kościoła rozciągamy również na tych, którzy w zgodzie ze swym sumieniem wybrali służbę w siłach zbrojnych lub zdecydowali się na służbę zastępczą. Jako chrześcijanie świadomi jesteśmy, że tak działania militarne, jak i bezczynność nie zawsze są rzeczą sprawiedliwą w oczach Boga.


165. VI. WSPÓLNOTA ŚWIATOWA

Boży świat stanowi jedność. Jedność, jaką obecnie narzuciła nam rewolucja technologiczna, mocno wyprzedziła naszą zdolność moralną i duchową, konieczną do osiągnięcia stabilnego świata. Ta wymuszona jedność ludzkości, coraz więcej objawiająca się we wszystkich dziedzinach życia, stawia tak Kościół, jak i wszystkich ludzi wobec problemów, które domagają się pilnego rozwiązania. Są nimi niesprawiedliwość, wojna, wyzysk, uprzywilejowanie, zaludnienie, międzynarodowy kryzys ekologiczny, kwestia rozprzestrzeniania broni nuklearnej, pozostający poza jakąkolwiek kontrolą ze strony struktur rządowych rozrost ponadnarodowych organizacji gospodarczych oraz rozwój tyranii w jej różnorakich formach. Jeśli ludzkość ma nadal trwać na tej ziemi, nasze pokolenie musi znaleźć właściwe odpowiedzi na te i inne kwestie.

Jako Kościół angażujemy się na rzecz tworzenia społeczności obejmującej cały świat, która jest społecznością ludzi uczciwie miłujących się nawzajem. Zobowiązujemy się do rozwiązywania wszystkich kwestii, które dzielą ludzi i zagrażają rozwojowi społeczności światowej w duchu Ewangelii Chrystusowej.

165. A. Narody i kultury

Podobnie jak różniące się od siebie jednostki, tak i narody oraz kultury akceptowane są przez Boga w swej różnorodności. Uznajemy, że tak jak ani żaden naród czy kultura nie są w pełni sprawiedliwe czy bez winy jeśli chodzi o traktowanie własnego ludu, tak też nie jest tak, żeby jakikolwiek naród był całkowicie obojętny na dobro własnych obywateli. Kościół powinien uważać narody za odpowiedzialne za niesprawiedliwe traktowanie swych obywateli oraz innych osób zamieszkujących w ich granicach. Nie negując istnienia różnic kulturowych i ideowych, opowiadamy się za sprawiedliwością i pokojem w każdym narodzie.

165. B. Potencjał narodowy a odpowiedzialność

Niektóre państwa posiadają większy potencjał militarny i ekonomiczny od innych. Na silniejszych spoczywa odpowiedzialność za powściągliwy sposób korzystania ze swego bogactwa i wpływów. Uznajemy prawo i obowiązek różnych ludzi wszystkich narodów do określenia swego przeznaczenia. Od głównych sił politycznych oczekujemy, by swej potęgi (w pokojowym znaczeniu) używały raczej na rzecz zwiększania politycznego, socjalnego i ekonomicznego samookreślenia się narodów niż używały ich jedynie na rzecz rozwoju swych własnych interesów. Z radością witamy wysiłki zmierzające do bardziej sprawiedliwego międzynarodowego porządku ekonomicznego, tak aby ograniczone zasoby naturalne Ziemi mogły być wykorzystywane do zapewnienia maksymalnego pożytku wszystkim narodom. Nalegamy na chrześcijan wszystkich społeczeństw, by zachęcały swe rządy oraz organizacje gospodarcze do niesienia pomocy oraz pracy na rzecz rozwoju i wypracowania bardziej sprawiedliwego porządku ekonomicznego.

165. C. Wojna i pokój

Uważamy, że wojna jest czymś, czego nie da się pogodzić z nauczaniem i przykładem życia Chrystusa i dlatego też odrzucamy wojnę jako narzędzie państwowej polityki zagranicznej. Sprzeciwiamy się strategiom i praktykom jednostronnych wojen prewencyjnych podejmowanych przez jakikolwiek rząd. Jako uczniowie Chrystusa powołani jesteśmy do tego, by miłować naszych nieprzyjaciół, poszukiwać sprawiedliwości oraz służyć jako narzędzie pojednania w przypadku konfliktów. Stanowczo uważamy, że pierwszoplanowym obowiązkiem moralnym wszystkich narodów jest wspólna praca nad pokojowym rozwiązywaniem wszelkich występujących pomiędzy nimi kwestii spornych.

Popieramy rozszerzanie i dopracowywanie międzynarodowych traktatów i porozumień, które w ramach obowiązującego prawa tworzą możliwości reagowania na agresję, terroryzm oraz ludobójstwo. Uważamy, iż przy ustalaniu przez rządy swych priorytetów, wartości ogólnoludzkie muszą przeważać nad względami militarnymi; że należy zastopować militaryzację społeczeństw, produkcja, sprzedaż oraz rozmieszczanie uzbrojenia muszą zostać ograniczone i poddane kontroli, a produkcja, posiadanie bądź stosowanie broni nuklearnej powinny zostać potępione. W konsekwencji opowiadamy się za powszechnym i kompletnym rozbrojeniem, poddanym ścisłej
i skutecznej kontroli międzynarodowej.

165. D. Sprawiedliwość i prawo

Jeśli porządek ma być osiągany i utrzymywany za pomocą prawa, osoby i grupy muszą czuć się bezpiecznie i mieć prawo do życia w społeczności. Odrzucamy jako niemoralne takie prawodawstwo, które sankcjonuje niesprawiedliwość i hamuje wysiłki zmierzające do ustanowienia pokoju. Ludzie i narody czują się bezpiecznie w społeczności światowej, gdy prawo, ład i prawa człowieka są uznawane i przestrzegane. Wierząc, iż międzynarodowa sprawiedliwość wymaga uczestnictwa wszystkich ludów i narodów, uważamy Organizację Narodów Zjednoczonych wraz ze swymi agendami oraz Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości za najlepsze z istniejących obecnie instrumentów służących zbudowaniu sprawiedliwego i praworządnego świata.

Pochwalamy wysiłki wszystkich ludzi i narodów, którzy pragną zapewnić światu pokój za pomocą prawa. Wzywamy do przyjęcia do rodziny Narodów Zjednoczonych wszystkich narodów, które pragną stać się jej członkami oraz akceptują obowiązki nakładane na nie przez ONZ. Wzywamy Organizację Narodów Zjednoczonych, by brała bardziej aktywny udział w międzynarodowym arbitrażu dotyczącym spornych kwestii i konfliktów pomiędzy narodami, rozwijając zasadę wiążącego arbitrażu strony trzeciej. Dwustronne i wielostronne wysiłki podejmowane poza Organizacją Narodów Zjednoczonych powinny być zharmonizowane, a nie sprzeczne z celami tej organizacji. Ponownie wyrażamy naszą historyczną troskę o świat oraz dążymy do zapewnienia wszystkim ludziom i narodom pełnego i równego członkostwa w prawdziwie światowej społeczności.


166. VII. NASZE SPOŁECZNE WYZNANIE WIARY

Wierzymy w Boga, Stwórcę świata i w Jezusa Chrystusa, Odkupiciela wszel­kiego stworzenia.

Wierzymy w Ducha świętego, przez Którego poznajemy Boże dary, i żałujemy z powodu grzechu wykorzystywania tychże darów do bałwochwalczych celów.

Wyznajemy, że świat przyrody jest dziełem rąk Bożych i zobowiązujemy się do zachowania go, pomnażania i wiernego użytkowania.

Z radością przyjmujemy błogosławieństwo społeczności, płciowości, małżeń­stwa i rodziny. Zobowiązujemy się do przestrzegania praw mężczyzn, kobiet, dzie­ci, młodzieży, ludzi dorosłych i starszych oraz niepełnosprawnych; zobowiązujemy się do polepszenia jakości życia, przestrzegania praw i godności mniejszości raso­wych, etnicznych i religijnych.

Wierzymy w obowiązek i prawo ludzi do pracy na chwałę Bożą i dla dobra swo­jego i innych, a przez to w prawo do ochrony swojego dobrobytu.

Wierzymy w prawo własności jako wyraz Bożego powiernictwa; wierzymy w umowy zbiorowe, odpowiedzialną konsumpcję oraz eliminację niesprawiedli­wości ekonomicznej i społecznej. Zobowiązujemy się do czynienia pokoju na ca­łym świecie, a także do działania na rzecz wolności wszystkich ludzi oraz rządów sprawiedliwości i prawa wśród narodów.

Wierzymy w aktualne i ostateczne zwycięstwo Słowa Bożego w sprawach ludz­kich i z wdzięcznością przyjmujemy swoje powołanie, aby życiem manifestować moc Ewangelii w świecie.

(Zaleca się, by tekst Zasad Socjalnych był zawsze dostępny dla członków Koś­cioła metodystycznego oraz by kładziono na nie nacisk w każdym zborze. Zaleca­my ponadto, by nasze Credo Socjalne było odmawiane podczas każdego niedziel­nego nabożeństwa.)


Litanijna modlitwa towarzysząca Społecznemu Wyznaniu Wiary

Bóg, w Duchu objawiony przez Jezusa Chrystusa, wzywa nas przez łaskę, byśmy odnowili się na obraz naszego Stwórcy, tak, abyśmy w Bożej miłości stanowili jedność w oczach świata.

Dziś jest ten dzień, w którym Bóg troszczy się o całość stworzenia, pragnie przywrócenia pełni wszelkiemu życiu i ubolewa nad odarciem ziemi z jej dobra.
A my razem z Nim

Dziś jest ten dzień, w którym Bóg płacze razem z masami głodujących ludzi, ze smutkiem spogląda na poszerzającą się przepaść pomiędzy bogatymi i biednymi i domaga się sprawiedliwości dla robotników na rynku pracy.
A my razem z Nim

Dziś jest ten dzień, w którym Bóg wzywa narody, by żyły w pokoju, świętuje tam, gdzie obejmują się sprawiedliwość i miłosierdzie, raduje się tam, gdzie wilk pasie się razem z owcą.
A my razem z Nim

Dziś jest ten dzień, w którym Bóg przynosi dobrą nowinę ubogim, ogłasza wolność więźniom, przywraca wzrok ślepym, a uciśnionych wyprowadza na wolność.
A my razem z Nim. Amen