Zapraszamy do zapoznania się z poniższymi tekstami, które pomogą poznać Kościół Ewangelicko – Metodystyczny.

Zarys historyczny
Metodyzm wyłonił się w XVIII w. z Kościoła anglikańskiego. Wiązało się to z działalnością księży Jana i Karola Wesleyów, duchownych angli­kańskich, z których dominującą rolę odegrał Jan. Urodził się 17 czerwca 1703 r. w Epworth, w hrabstwie Lincoln (Anglia). Ogromny wpływ na jego duchowy rozwój miała matka Zuzanna. Po pięcioletniej edukacji pod jej kierownictwem rozpoczął naukę w kartezjańskiej szkole (elitarna szkoła z tradycją kościelną dla chłopców z zamożnych rodzin) w Lon­dynie, a od 1720 r. w Christ Church College w Oksfordzie. Tu kształcił się aż do święceń na diakona, które przyjął w 1725 r. Następnego roku otrzymał tytuł fellow (adiunkt) w Lincoln College w Oksfordzie, gdzie prowadził wykłady z greki i logiki. Trzy miesiące później zdobył stopień magistra nauk wyzwolonych. Przez następne dwa lata (1727-1729) pełnił obowiązki wikariusza w Epworth. Tu został też wyświęcony na prezbi­tera (wrzesień 1728 r.). W tym czasie w Oksfordzie przebywał jego brat Karol, który zorganizował grupę o charakterze pietystycznym. Ironicznie zaczęto ją określać jedną z nazw: klub świętych, mole biblijne, świętosz­ki, metodyści. Do dziś przetrwało to ostatnie określenie. Po powrocie do Oksfordu Jan przyłączył się do nich i stał się duszą tego kręgu.

Po śmierci ojca (1735 r.) Jan i Karol udali się do Ameryki, by w Geor­gii prowadzić pracę misyjną wśród Indian. Skończyło się na pracy dusz­pasterskiej wśród osadników. Podczas rejsu zetknęli się z grupą braci morawskich, którym przewodził biskup Dawid Nitschmann. Jan Wesley zafascynował się ich religijną postawą. Spokój, który zachowali w czasie burzy zainspirował go do przemyśleń nad własną pobożnością. Po po­wrocie do Anglii, w 1738 r. nawiązał kontakt z grupą braci morawskich.Uczestniczył w ich nabożeństwach. Podczas jednego z nich, 24 maja 1738 r. w Londynie przy ul. Stara Brama, w czasie czytania broszury pt. Przedmowa Lutra do Listu apostoła Pawła do Rzymian, doznał – jak to sam określił – „niezwykłego rozgrzania serca”. Trzy dni wcześniej po­dobnego przeżycia doświadczył jego brat Karol. Doświadczenia te za­owocowały rozwojem ożywienia religijnego.

Dużą rolę w rozwoju ruchu metodystycznego odegrał ks. Jerzy Whitefield, który w miejscowości Kingswood rozpoczął działalność kaznodziejską wśród górników. Niebawem zbudowano tu czteroklasową szkołę podsta­wową i miejsce to zaczęło promieniować swoimi wartościami na całą Anglię. W 1739 r. Jan Wesley zakupił przy ul. City Road w Londynie ludwisarnię – starą odlewnię żelaza, która po adaptacji stała się centrum ży­cia metodystycznego. Wesley, podróżując po kraju i głosząc Ewangelię, zakładał stowarzyszenia metodystyczne i klasy, które były odpowiedni­kiem dzisiejszych grup duchowego wzrostu. Na 25 czerwca 1744 r. za­prosił do Londynu kilku pastorów anglikańskich, którzy sprzyjali jego działalności oraz głównych kaznodziejów świeckich ruchu metodystycz­nego, aby otrzymać od nich radę, jak najskuteczniej prowadzić rozpoczę­te dzieło. Byli to: Jan Hodges (Walia), Henryk Piers (Bexley), Samuel Taylor, Jan Meritom, Tomasz Richards, Tomasz Maxfeld, Jan Bennet, Jan Downem i oczywiście Karol Wesley. Przyjmuje się, że spotkanie to było pierwszą konferencję metodystyczną.

Celem zabezpieczenia mienia ruchu metodystycznego oraz zapewnie­nia jego ciągłości prawnej Jan Wesley zarejestrował w kancelarii kró­lewskiego sądu (28 marca 1784 r.) dokument pod nazwą „The Deed ofDeclaration” (tzn. formalne oświadczenie woli). Fakt ten należy uznać za akt otrzymania osobowości prawnej stowarzyszeń metodystycznych. Na podstawie tego dokumentu Wesley uczynił Konferencję metodystyczną organem, który decydował w sprawach wymagających prawnej reprezen­tacji. Deklaracja ta zawierała również zasady funkcjonowania Konferen­cji i kaznodziejów metodystycznych.

W 1784 r. Wesley nadał ostateczny kształt metodyzmowi amerykań­skiemu, który rozwinął się w latach sześćdziesiątych XVIII w. Pionierami metodyzmu na gruncie amerykańskim byli: Robert Strawbridge i Philip Embury. Później dołączył do nich Thomas Webb. Systematyczny rozwój ruchu metodystycznego wymagał większej liczby kaznodziejów. Wesley, rozumiejąc potrzeby misyjne na kontynencie amerykańskim, wysłał tam w latach 1769-1774 ośmiu swoich kaznodziejów. Wśród nich był rów­nież jego główny współpracownik Thomas Rankin, który nadzorował pracę kaznodziejów wędrownych i wyznaczał miejsce ich służby. Po sze­ściu miesiącach pobytu w Ameryce zorganizował on pierwszą metody­styczną Konferencję Doroczną. Dążenia niepodległościowe w Ameryce oraz brak duchowieństwa anglikańskiego doprowadziły w konsekwen­cji do powstania niezależnego Kościoła Metodystycznego. Stało się to podczas tzw. Konferencji Gwiazdkowej obradującej 24 grudnia 1784 r.Na tej konferencji dr Thomas Coke konsekrował Francisa Asbury’ego na biskupa. Akt ten należy uznać za oficjalne narodziny Episkopalnego Ko­ścioła Metodystycznego w Ameryce. Przez długi okres działało tam kilka innych wyznań metodystycznych, które stopniowo łączyły się z sobą, by w 1968 r. powołać do życia Zjednoczony Kościół Metodystyczny (The United Methodist Church). Jego integralną część stanowi dziś Kościół Ewangelicko-Metodystyczny w RP.

Na ziemiach polskich metodyzm pojawił się już w drugiej połowie XIX w. Pierwsze parafie powstawały na Pomorzu i Śląsku. W 1920 r. z Ameryki przybyła do Polski Misja Południowego Episkopalnego Ko­ścioła Metodystycznego. Jej szefem był ks. L.G. White. Główne ośrodki Misji zostały otwarte w Warszawie i okolicy, Lwowie, Poznaniu, Baranowicach i Wilnie. Do misji amerykańskiej dołączone zostały 4 zbory metodystyczne z rodowodem niemieckim: Gdańsk, Chodzież, Grudziądz i Czarny Las. Pierwsza Konferencja Doroczna Misji w Polsce i Gdańsku obradowała w sierpniu 1922 r. w Klarysewie k. Warszawy. Powołano do życia instytucje oświatowe: Szkołę Języka Angielskiego w Warszawie i gimnazjum koedukacyjne w Klarysewie, a także miesięcznik „Piel­grzym Polski”. Pierwszym Polakiem, który został ordynowany w 1924 r. na duchownego był Władysław Dropiowski. W 1938 r. ks. Konstanty Najder jako pierwszy Polak otrzymał nominację na superintendenta okręgu.

W latach II wojny światowej metodyści podjęli służbę patriotycz­ną. Otwarto Wyższą Szkołę Biblijną, prowadzono koncerty i wykłady, niesiono pomoc więźniom Pawiaka i mieszkańcom getta. Od 1942 r. odbywały się też spotkania przedstawicieli różnych Kościołów, którzy powołali później Tymczasową Radę Ekumeniczną. Kościół uzyskał le­galizację prawna na podstawie dekretu z moca ustawy z dnia 16 paź­dziernika 1945 r. Po II wojnie światowej, na zaproszenie ewangelickich działaczy mazurskich, metodyści podjęli ożywioną działalność misyjna na Mazurach. Nawiązując do nazewnictwa światowego, Konferencja Do­roczna w Ostródzie w dniu 21 kwietnia 1990 r. uchwaliła zmianę nazwy z Kościół Metodystyczny na Kościół Ewangelicko-Metodystyczny. Na tej Konferencji przyjęto również deklarację o współpracy i wzajemnym uznaniu urzędów, sakramentów i wymianie kazalnic z Kościołem Ewan­gelicko-Reformowanym. W 1994 r. takie porozumienie zawarto również z Kościołem Ewangelicko-Augsburskim. W czerwcu 1995 r. Sejm Rze­czypospolitej Polskiej uchwalił ustawę o stosunku Państwa do Kościoła Ewangelicko-Metodystycznego w RP.

Kościół Ewangelicko-Metodystyczny w Polsce działa na podstawie Prawa Wewnętrznego, które uchwalane jest przez Konferencję Doroczna oraz na podstawie Ustawy z dnia 30 czerwca 1995 r. o stosunku Państwa do Kościoła Ewangelicko-Metodystycznego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dziennik Ustaw, nr 98, poz. 479) oraz Ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o gwarancjach wolności sumienia i wyznania (Dziennik Ustaw, nr 29, poz. 155). Kościół posiada osobowość prawną jako całość. Osobowość prawną posiadają również poszczególne parafie.

Kościół stanowi część składową światowego metodyzmu, utrzymu­je, pielęgnuje i rozwija braterskie stosunki z innymi Kościołami metodystycznymi na całym świecie przez wspólnotę modlitwy, wiary, sakramen­tów i obrządków” – czytamy w Prawie Wewnętrznym Kościoła Ewangelicko-Metodystycznego w RP (Artykuł 2. 2). Poprzez swoich przedstawicieli wybranych przez najwyższy organ władzy synodalnej, jaką jest dla Kościoła w Polsce Konferencja Doroczna, wchodzi w skład Konferencji Generalnej Zjednoczonego Kościoła Metodystycznego oraz Konferencji Centralnej Europy Środkowej i Południowej tegoż Kościoła.

(Opr. na podstawie :bp dr Edward Puślecki, Kościół Ewangelicko-Metodystyczny, w : W drodze za Chrystusem. Kościoły chrześcijańskie w Polsce mówią o sobie, Kraków 2009)

Geneza
Kościół Ewangelicko – Metodystyczny w RP (KEM) nawiązuje do ideałów reformacji anglikańskiej, wyrażonej w XVIII wiecznym ruchu odnowy religijnej. Założycielami i głównymi przywódcami przebudzenia metodystycznego byli dwaj duchowni anglikańscy: Jan Wesley i jego brat Karol. Społeczności metodystyczne szybko ogarnęły Wyspy Brytyjskie i wyodrębniły się od Kościoła Anglii w 1784r. Idee metodyzmu przeszczepione do Ameryki Północnej i na inne kontynenty przyczyniły się do powstania Kościołów metodystycznych prawie we wszystkich krajach świata.

Episkopalny Kościół Metodystyczny w USA ukonstytuował się w czasie tzw. Konferencji Bożonarodzeniowej w grudniu 1784r.

Zjednoczony Kościół Metodystyczny powstał w wyniku połączenia Kościoła Metodystycznego, wcześniej Episkopalnego, ze Społecznością Ewangelicką.

Zbory tradycji metodystycznej tworzone były we wszystkich trzech zaborach. Po uzyskaniu przez Polskę niepodległości, możliwa stała się charytatywno-duszpasterska działalność Południowego Episkopalnego Kościoła Metodystycznego. Przyczyniła się ona do powstania polskiego Kościoła metodystycznego. Pierwsza Polska Konferencja Doroczna zorganizowana została w 1922 roku w Warszawie. Kościół obchodził uroczyście swój jubileusz 75 lecia w 1996 roku.
Stosunek Państwa do Kościoła Ewangelicko-Metodystycznego w RP reguluje ustawa z dnia 30 czerwca 1995 roku (Dz. U. nr 97, poz 479).KEM podpisał deklaracje o wzajemnym uznaniu urzędów i sakramentów z Kościołem Ewangelicko-Reformowanym w RP i Ewangelicko-Augsburskim w RP.

Z innymi Kościołami utrzymuje braterskie więzi, aktywnie współpracuje na rzecz pojednania wszystkich chrześcijan.

Instytucje prowadzone przez Kościół:

– English Language Collage – Szkoła Języka Angielskiego w Warszawie, wraz z filiami w wielu miastach Polski.
– Kościelne Centrum Edukacyjne w Konstancinie im.ks.prof. Witolda Benedyktowicza
– Wyższe Seminarium Teologiczne im. Jana Łaskiego w Warszawie.
– Wydawnictwo Pielgrzym Polski.
– Centrum Konferencyjne Warfieldowo w Klarysewie kolo Warszawy.
– Parafialne punkty opieki społecznej, kursy językowe, kuchnie dla biednych, kluby dziecięce, młodzieżowe i inne.

Doktryna
“Widzialny Kościół Jezusa Chrystusa jest zgromadzeniem ludzi wierzących, którym głoszone jest czyste Słowo Boże i udzielane są przyzwoicie sakramenty z zachowaniem obrządków zgodnych z nakazami Chrystusa”.
Artykuły Wiary, Art. XIII

Kościół Ewangelicko-Metodystyczny w RP ugruntowany na opoce wiary w Jezusa Chrystusa wyznaje że:

– Całe Pismo Święte jest natchnionym przekazem Bożej woli.
– Słowo Boże jest podstawą i norma formułowania doktryny i etyki metodystycznej.
– Chrystus ustanowił dwa sakramenty: Chrzest i Wieczerzę Pańska.
– Chrzest udzielany jest w imię Ojca, Syna i Ducha Świętego, zarówno dzieciom jak i dorosłym nie ochrzczonym uprzednio w innym Kościele.
– Sakrament Wieczerzy Pańskiej (Eucharystia) udzielany jest, zgodnie z nakazem Chrystusa, pod obiema postaciami – chleba i wina.
– Jedynie Bogu w Trójcy Jedynemu należna jest cześć i chwała. Wszelkie inne kulty – natury, człowieka, wytworów jego rąk – nie powinny mieć miejsca w Kościele Jezusa Chrystusa.
– Spowiedź powszechna i zwiastowanie łaski Bożej wszystkim pokutującym uznawane są za wyraz woli Bożej. Człowiek zbawiany jest tylko przez wiarę i podlega nieustannemu działaniu Bożej łaski: uprzedzającej, usprawiedliwiającej i uświęcającej.

Praktykowane w Kościele środki łaski to:

– studiowanie Pisma Św.,
– modlitwa,
– post,
– sakramenty,
– duchowe rozmowy.

Osoba usprawiedliwiona z łaski przez wiarę może doświadczyć pewności zbawienia gdyż Duch Boży poświadcza duchowi naszemu, że jesteśmy dziećmi Bożymi (Rzym. 8,16). Wierzący, który doświadczył usprawiedliwienia wkroczył na drogę duchowego wzrostu i powinien zmierzać ku doskonałości w miłości, ku świętości, bez której nikt nie ujrzy Boga. Podstawowe prawdy naszego Kościoła wyrażone zostały w wyznaniach wiary, które stanowią wspólne dobro chrześcijaństwa.

Biblijne nauczanie Kościoła wyrażają:

– 44 Kazania Jana Wesleya
– Noty wyjaśniające do Nowego Testamentu
– 24 Artykuły Wiary (skrócona wersja anglikańskich 39 Artykułów Wiary)
– Wyznanie Wiary Społeczności Ewangelickiej

Społeczną naukę Kościoła ukazują:

– Zasady Ogólne
– Zasady Socjalne
– Socjalne Wyznanie Wiary

Metodyści wezwani są do:

– nie czynienia nikomu krzywdy i unikania wszelkiego zła
– czynienia dobra przez służbę bliźniemu
– korzystanie z ustanowionych środków łaski

Artykuły wiary
Artykuł I
O wierze w Trójcę Świętą

Jest tylko jeden Bóg żywy, prawdziwy i wiekuisty, niematerialny i bezcielesny, o nieskończenie wielkiej

mocy, mądrości i dobroci; Stwórca i zachowawca wszech rzeczy widzialnych i niewidzialnych. A w tej jedynej istocie Bóstwa są trzy Osoby jako jeden byt, równie wszechmocne i równie odwieczne – Ojciec, Syn i Duch Święty.

Artykuł II
O Słowie czyli o Synu Bożym, który stał się człowiekiem

Syn Boży, który jest Słowem Ojca, prawdziwego, odwiecznego Boga, będąc z Ojcem jednej istoty, przyjął naturę ludzką z łona błogosławionej Dziewicy. Tak dwie pełne i doskonałe natury, czyli bóstwo i człowieczeństwo, połączyły się nierozerwalnie w jednej osobie. Jeden jest więc Chrystus, prawdziwy Bóg i prawdziwy człowiek, który prawdziwie cierpiał, został ukrzyżowany, umarł i pogrzebion, aby pojednać Ojca z nami i aby stać się ofiarą nie tylko za grzech pierworodny, lecz także za wszystkie grzechy ludzkie.

Artykuł III
O Zmartwychwstaniu Chrystusa
Chrystus prawdziwie zmartwychwstał i przyjął na powrót swoje ciało ze wszystkim, co się składa na doskonałość natury ludzkiej oraz wstąpił na niebiosa, aby w dniu Sądu Ostatecznego przyjść znowu sądzić wszystkich ludzi.

Artykuł IV
O Duchu Świętym
Święty, który pochodzi od Ojca i Syna, jest co do swej istoty, majestatu i chwały, jednością z Ojcem i Synem, prawdziwym, wiecznym Bogiem.

Artykuł V
Pismo Święte wystarczającą podstawą do zbawienia

Pismo Święte zawiera wszystkie rzeczy niezbędne do zbawienia. Czego zaś w nim nie ma, ani nie może być dowiedzione Pismem Świętym, nie może obowiązywać człowieka jako artykuł wiary ani nie może stanowić pożądanego bądź nieodzownego warunku zbawienia. Za Pismo Święte uważamy te księgi kanoniczne Starego i Nowego Testamentu, których autorytet nigdy nie budził w Kościele wątpliwości. Nazwy ksiąg kanonicznych są następujące:
Genesis (Księga Rodzaju), Exodus (Księga Wyjścia), Leviticus (Księga Kapłańska), Numeri (Księga Liczb), Deuteronomium (Księga Powtórzonego Prawa), Księga Jozuego, Księga Sędziów, Księga Ruth, Pierwsza Księga Samuela, Druga Księga Samuela, Pierwsza Księga Królewska, Druga Księga Królewska, Pierwsza Księga Kronik, Druga Księga Kronik, Księga Ezdrasza, Księga Nehemiasza, Księga Estery, Księga Hioba, Księga Psalmów, Księga Przypowieści Salomona, Księga Kaznodziei Salomonowego (Eklezjasta), Pieśń nad Pieśniami Salomona, Księgi czterech Proroków większych i Księgi dwunastu Proroków mniejszych.

Wszystkie ogólnie przyjęte księgi Nowego Testamentu przyjmujemy i uznajemy za kanoniczne.

Artykuł VI
O Starym Testamencie

Stary Testament nie jest przeciwnikiem Nowego, bo zarówno w Starym jak i Nowym Testamencie Chrystus przynosi ludzkości życie wieczne, będąc jedynym pośrednikiem między Bogiem a człowiekiem. Dlatego też nie należy dawać posłuchu tym, którzy twierdzą, że ojcowie Starego Przymierza szukali w Starym Testamencie tylko przemijających obietnic. Jakkolwiek Zakon, nadany przez Boga za pośrednictwem Mojżesza, normując ceremonie i obrządki kultowe nie obowiązuje chrześcijan, ani też świeckie nakazy Zakonu nie muszą obowiązywać żadnego społeczeństwa, to jednak chrześcijanin nie może uchylać się od posłuszeństwa przykazaniom moralnym, zawartym w Starym Testamencie.

Artykuł VII
O grzechu pierworodnym

Grzech pierworodny nie polega na pójściu w ślady Adama (jak błędnie twierdzą pelagianie), lecz na skażeniu natury ludzkiej w każdym człowieku, jako potomku Adama. Przez grzech człowiek oddalił się od pierwotnej sprawiedliwości i popadł w swej naturze w nie ustającą skłonność do zła.

Artykuł VIII

O wolnej woli
Położenie człowieka od upadku Adama jest tego samego rodzaju, iż człowiek nie może o własnych siłach i dzięki swoim uczynkom zmienić się ani przygotować do wiary i zbliżenia się do Boga. Bez łaski bożej w Chrystusie nie jesteśmy zdolni do spełniania dobrych uczynków, miłych Bogu i podobających Mu się. Łaska budzi w nas dobrą wolę, a Chrystus dopomaga nam do spełniania dobrych uczynków, gdy tę dobrą wolę okażemy.

Artykuł IX
O usprawiedliwieniu człowieka

Jedynie dzięki zasługom naszego Pana i Zbawiciela Jezusa Chrystusa możemy być uznani przed Bogiem za sprawiedliwych, i to przez wiarę a nie dzięki własnym uczynkom i zasługom. Jesteśmy więc usprawiedliwieni tylko przez wiarę i jest to zaiste zdrowa nauka, darząca nas otuchą.

Artykuł X

O dobrych uczynkach
Jakkolwiek dobre uczynki, stanowiące owoc wiary i spełniane po uzyskaniu usprawiedliwienia, nie mogą zmazać naszych grzechów ani ostać się wobec surowego sądu Bożego, to jednak są one miłe Bogu w Chrystusie i podobają

Artykuł XI
O uczynkach nadobowiązkowych

Jeśli kto głosi, że człowiek nie jest obowiązany do spełniania żadnych innych dobrych uczynków prócz tych, o których jest mowa przykazaniach Bożych, to nauka jego jest zuchwała i bezbożna. Przez takie bowiem nadobowiązkowe dobre uczynki człowiek daje świadectwo, iż chce oddać Bogu nie tylko to, do czego jest zobowiązany, ale coś więcej, niż się od niego żąda. Chrystus mówi przecież wyraźnie: „Gdy uczynicie wszystko co wam kazano, mówcie: Jesteśmy sługami bezużytecznymi…”.

Artykuł XII
O grzechach popełnianych po uzyskaniu usprawiedliwienia

Nie każdy grzech popełniony po uzyskaniu usprawiedliwienia jest grzechem przeciwko Duchowi Świętemu, a więc nieprzebaczalnym. Dlatego dar pokuty nie może być odmówiony tym, którzy popadli w grzech po usprawiedliwieniu. Chociaż przyjęliśmy Ducha Świętego, możemy utracić łaskę i popaść w grzech, ale dzięki łasce Bożej możemy też powstać na nowo i poprawić się w życiu. Dlatego odrzucamy twierdzenia tych, którzy zapewniają, że nie popadną więcej w grzech, póki żyją, lub że nie ma przebaczenia dla tych, którzy pokutują.

Artykuł XIII
O Kościele

Widzialny Kościół Jezusa Chrystusa jest zgromadzeniem ludzi wierzących, w którym głoszone jest czyste Słowo Boże i udzielane są prawowicie sakramenty z zachowaniem obrządków zgodnych z nakazami Chrystusa.

Artykuł XIV
O czyśćcu

Rzymska nauka o czyśćcu, odpustach, kulcie i adorowaniu obrazów i relikwii oraz wzywaniu świętych jest naiwną i dowolnie wymyśloną rzeczą nie potwierdzoną w Piśmie Świętym, sprzeczną ze Słowem Bożym.

Artykuł XV
O posługiwaniu się w obrzędach językiem zrozumiałym dla ludu

Nie jest zgodne ze Słowem Bożym ani zwyczajami pierwotnego Kościoła odprawianie publicznych modłów w Kościele lub udzielanie sakramentów w języku niezrozumiałym dla ludu.

Artykuł XVI
O sakramentach

Sakramenty ustanowione przez Chrystusa nie są jedynie znamionami i znakami wyznania chrześcijańskiego, lecz raczej wyrazem łaski i upodobania Bożego względem nas. Przez sakramenty Bóg działa w nas w niewidzialny sposób i nie tylko posila nas, lecz także umacnia i utwierdza naszą wiarę w Niego. Dwa są sakramenty ustanowione w Ewangelii przez Chrystusa, naszego Pana: Chrzest i Wieczerza Pańska. Pięć pozostałych aktów zwanych powszechnie sakramentami, tj. bierzmowania, pokuty, kapłaństwa, małżeństwa i ostatniego namaszczenia, nie można zaliczyć do sakramentów Ewangelii; powstały one częściowo przez niedoskonałe naśladowanie Apostołów, częściowo odnoszą się do pewnych stanów w życiu człowieka, potwierdzonych w Piśmie Świętym. Nie mają jednak tej samej istoty co Chrzest i Wieczerza Pańska dlatego, że nie są widzialnymi znakami lub obrządkami nakazanymi przez Boga. Chrystus nie ustanowił sakramentów po to, by przyciągały uwagę swą stroną zewnętrzną i by tworzyć czcze formuły, lecz po to, byśmy z nich prawidłowo korzystali. Swój zbawienny wpływ sakramenty wywierają tylko na tych, którzy godnie do nich przystępują; ci zaś, którzy przystępują do nich niegodnie, ściągają na siebie potępienie, jak wskazuje na to św. Paweł.

Artykuł XVII
O Chrzcie

Chrzest to nie tylko znak wyznania wiary i znamię odróżniające chrześcijan od tych, którzy nie są ochrzczeni, lecz także znak odrodzenia i początku nowego życia. Chrzest małych dzieci powinien być w Kościele zachowany.

Artykuł XVIII
O Wieczerzy Pańskiej

Wieczerza Pańska powinna być nie tylko znakiem wzajemnej miłości chrześcijańskiej, jest bowiem ona przede wszystkim sakramentem naszego odkupienia przez śmierć Chrystusa. Przeto dla tych, którzy godnie przystępują z wiarą do Stołu Pańskiego, chleb, który łamiemy, jest społecznością Ciała Chrystusowego, a kielich błogosławieństwa społecznością Krwi Pańskiej.

Przeistoczenie, czyli przemiana substancji chleba i wina w Wieczerzy Pańskiej, nie może być udowodniona na podstawie Pisma Świętego, wypacza istotę sakramentu i było źródłem wielu błędów.

Udzielanie, przyjmowanie i spożywanie Ciała Chrystusa w Wieczerzy Pańskiej dokonywa się w sposób nadprzyrodzony i duchowy. Tym, co sprawia, iż przystępujący do Komunii św. przyjmuje i spożywa Ciało Chrystusa, jest wiara.

Chrystus nie zostawił nakazu przechowywania chleba eucharystycznego, obnoszenia go ani adorowania.

Artykuł XIX
O Komunii św. pod obiema postaciami

Kielicha Pańskiego nie należy wzbraniać ludziom świeckim. Chrystus nakazał udzielać wszystkim chrześcijanom Wieczerzy Pańskiej pod obiema postaciami.

Artykuł XX
O spełnieniu ofiary Chrystusa na krzyżu

Ofiara Chrystusa raz dokonana na krzyżu jest doskonałym odkupieniem, przebłaganiem i zadośćuczynieniem za grzechy całego świata. Jest ona zarówno pierwotna jak aktualna. Dlatego groźne i bluźniercze jest mniemanie, jakoby kapłan ofiarowywał Chrystusa podczas mszy św. za żywych i umarłych, dla zgładzenia ich cierpień i grzechów.

Artykuł XXI
O małżeństwie duchownych

Sługom Chrystusa Zakon Boży nie nakazuje ślubować bezżenności ani powstrzymywania się od małżeństwa. Dlatego, jak wszystkim innym chrześcijanom, tak i duchownym przysługuje prawo wstępować w związek małżeński, według własnego uznania, byle tylko w takim stanie zachowali najdoskonalszą bogobojność.

Artykuł XXII
O obrządkach i ceremoniach kościelnych

Obrządki i ceremonie nie muszą być wszędzie takie same bądź maksymalnie ujednolicone, zawsze bowiem bywały one odmienne i mogą ulegać zmianom w rozmaitych krajach i okresach czas, stosownie do panujących wśród ludzi zwyczajów. Zastrzega się jednak, by nie było w nich sprzeczności ze Słowem Bożym. Należy jednak występować otwarcie przeciwko tym, którzy na podstawie osobistych przekonań dowolnie i celowo naruszaliby obrządki i ceremonie swego Kościoła, nie będące w sprzeczności ze Słowem Bożym, a które zostały ustanowione i przyjęte przez powszechny autorytet. Chodzi bowiem o to, by nie naruszać porządku we wspólnocie Kościoła i nie dawać zgorszenia słabym współwyznawcom.

Każdy poszczególny Kościół ma prawo ustanawiać, zmieniać lub znosić obrządki i ceremonie, ale tak, by to służyło wzajemnemu zbudowaniu.

Artykuł XXIII
O sprawujących rządy w Stanach Zjednoczonych Ameryki

Prezydent, Kongres, ogólne zgromadzenia, gubernatorzy i rady stanowe sprawują rządy w Stanach Zjednoczonych Ameryki jako przedstawiciele ludu, zgodnie z podziałem władz przewidzianym w Konstytucji Stanów Zjednoczonych jak i konstytucji poszczególnych Stanów. Poszczególne Stany są suwerennymi i niezależnymi tworami państwowymi, nie podlegającymi jakiejkolwiek władzy z zewnątrz.

Artykuł XXIV
Chrześcijanie a własność

Bogactwa i dobra posiadane przez chrześcijan nie są, w sensie prawnym, własnością wspólną, jak to niektórzy fałszywie interpretują. Niemniej wszyscy są obowiązani składać ze swego dobytku jałmużny dla ubogich, stosownie do swych możliwości.

Artykuł XXV
O składaniu przysięgi przez chrześcijan

Jakkolwiek wyznajemy, że nasz Pan Jezus Chrystus i Jego Apostoł Jakub zabraniają składania przysięgi pochopnie i w sprawach błahych, to jednak naszym zdaniem religia chrześcijańska nie zabrania przysięgi, zwłaszcza, gdy żąda tego władza ze względu na wiarygodność i litość dla bliźnich. Zgodnie z nauką proroków, wolno składać przysięgę tylko w rzeczach sprawiedliwych, po należytej rozwadze i ściśle trzymając się prawdy.

O uświęceniu

Uświęcenie to odnowa naszej upadłej natury, dzieło Ducha Świętego. Odnowy tej doznajemy dzięki wierze w Jezusa Chrystusa, który przez swą ofiarę pojednania oczyszcza nas od wszelkiego grzechu. Przez Jego Krew jesteśmy nie tylko uwolnieni od winy grzechu, ale także obmyci ze zmazy, uwolnieni od mocy grzechu i uzdolnieni, dzięki łasce, do miłowania Boga z całego serca i nieskazitelnego przestrzegania Jego świętych przykazań.
O obowiązkach chrześcijan względem władz

Powinnością wszystkich chrześcijan, a w szczególności wszystkich duchownych chrześcijańskich, jest zachowywanie i posłuszeństwo prawu i nakazom władz kraju, którego są obywatelami, lub w którym mieszkają na stałe. Powinni oni wszelkimi godziwymi środkami zachęcać do posłuszeństwa władzom danego kraju.

(dwa ostatnie Artykuły nie posiadają numeracji, ponieważ nie należą do historycznych Artykułów Wiary Kościoła, obowiązujących od 1784 roku. Zostały one przyjęte przez Konferencję Generalną w 1939 roku. Artykuł „O obowiązkach chrześcijan względem władz” stanowi uzupełnienie Artykułu XXIII dotyczącego rzeczywistości politycznej Stanów Zjednoczonych Ameryki, formułując obywatelskie powinności metodystów w innych krajach.)

Zasady Ogólne

Pod koniec 1739 roku osiem do dziewięciu osób, które zdawały się być głęboko przekonanych o grzechu i z całą powagą pragnących odkupienia, przyszło w Londynie do ks. Wesley’a. Osoby te pragnęły, podobnie jak dwie lub trzy osoby następnego dnia, aby spędzał z nimi pewien czas na modlitwie i poradził im, jak mogą uchronić się przed przyszłym gniewem [Bożym – E.P.], jaki zawisł nad nimi. Aby zapewnić sobie więcej czasu dla tej wspaniałej pracy, Wesley wyznaczył im na spotkania jeden dzień w tygodniu, mianowicie każdy czwartek wieczorem. Osobom tym, jak i nowym, którzy coraz liczniej przybywali na te spotkania, udzielał wskazówek, jakie uznał za najbardziej potrzebne. Spotkania zawsze kończono modlitwą dostosowaną do potrzeb uczestników.

Taki był początek Zjednoczonego Stowarzyszenia, najpierw w Europie, a następnie w Ameryce. Takie stowarzyszenie, to nic innego, jak „wspólnota ludzi w zorganizowanej formie, poszukujących mocy pobożności, zjednoczonych dla wspólnej modlitwy, przyjmowania słów napomnienia, czuwających wzajemnie nad sobą w miłości, by wspólnie pomagać sobie w realizowaniu swego zbawienia”.

Aby łatwiej dostrzec, czy osoby te rzeczywiście realizują swoje zbawienie, każde stowarzyszenie podzielono na mniejsze grupy zwane klasami. Klasę tworzyło około dwanaście osób z przewodniczącym, wybranym spośród siebie. Jego obowiązki to:

  1. Spotykać się z każdym członkiem klasy co najmniej raz w tygodniu, (1) by zbadać, jak się rozwija pod względem duchowym, (2) doradzać, ganić, pocieszać lub napominać, stosownie do potrzeb, (3) przyjmować dobrowolne ofiary na pomoc dla kaznodziejów, zboru i ubogich.
  2. Spotykać się raz w tygodniu z pastorami i starszymi zboru, by (1) informować pastora o chorych jak również o tych, którzy nie prowadzą się przyzwoicie i nie przyjmują nagany, (2) przekazywać starszym zboru ofiary zebrane w ciągu tygodnia.

Jest tylko jeden warunek dla tych, którzy chcą należeć do takiego stowarzyszenia: „pragnienie ucieczki przed przyszłym gniewem [Bożym-E.P.] i zostać uwolnionym od swych grzechów”. Czy to pragnienie rzeczywiście zostało zasiane w duszy okaże się po ich owocach. Jeśli takie pragnienie jest istotną potrzebą duszy, to musi ono przejawiać się w owocach. Dlatego też pożądanym jest, aby wszyscy, którzy nieprzerwanie pragną zbawienia, objawiali to pragnienie w następujący sposób:

Po pierwsze: Nie krzywdząc, unikając wszelkiego zła, zwłaszcza tych najbardziej rozpowszechnionych jak:

  • Wzywanie imienia Bożego nadaremno.
  • Profanowanie DniaPańskiego, wykonując zwykłą pracę, jak kupowanie i sprzedawanie.
  • Pijaństwo: spożywanie napojów alkoholowych, z wyjątkiem przypadków wyjątkowej konieczności.
  • Posiadanie niewolników: Nabywanie lub sprzedawanie ludzi jako niewolnikami.
  • Walki, kłótnie, bijatyki, wytaczanie współwyznawcom procesów sądowych, odpłacanie złem za zło, dystansowanie się za odgradzanie, targowanie się przy handlu.
  • Kupowanie lub sprzedawanie towarów nieoclonych.
  • Dawanie lub branie przedmiotów celem uzyskania lichwy i czerpanie z niej korzyści, tj. nieprawnych zysków.
  • Niepożyteczne i złośliwe gadulstwo, w szczególności oczernianie ludzi piastujących urzędy i duchownych.
  • Czynienie bliźnim tego, czego byśmy nie chcieli, aby oni nam czynili.

Należy poniechać czynów, co do których wiemy, że nie służą chwale Bożej, jak:

  • Strojenie się w klejnoty i zbytkowne ubiory.
  • Oddawanie się rozrywkom, które nie przystoją wyznawcom Pana Jezusa.
  • Śpiewanie pieśni i czytanie książek, które nie prowadzą do poznania Boga i Jego miłości.
  • Pobłażliwość i niepotrzebne dogadzanie sobie.
  • Gromadzenie skarbów na ziemi.
  • Zaciąganie pożyczek bez możliwości ich spłaty lub branie na kredyt towarów bez zdolności zapłacenia za nie.
  • Od tych, którzy należą do naszych stowarzyszeń, oczekuje się nieustannych dowodów tego, że pragną zbawienia.

Po drugie: Czyniąc dobro i będąc miłosiernymi na wszelki sposób, stosownie do możliwości i przy każdej sposobności, czyniąc różnorakie dobro wszystkim ludziom, o ile jest to możliwe:

    w odniesieniu do ciała, stosownie do możliwości jakie daje Bóg, karmiąc głodnych, odziewając nagich, odwiedzając lub pomagając chorym i więźniom.

  • w odniesieniu do duszy przez pouczanie, ganienie i napominanie tych, z którymi mamy do czynienia oraz przeciwdziałanie takiemu entuzjastycznemu poglądowi, że „nie powinniśmy czynić dobra, dopóki nasze serca nie będą ku temu wolne”.

Dobro czynić należy szczególnie tym, którzy są domownikami wiary lub pragną nimi się stać, zatrudniając ich prze innymi, kupując u nich, wspomagając ich biznesy, tym bardziej, im więcej świat troszczy się sam o siebie i miłuje własne dzieci.

Zawsze też należy zachowywać wszelką delikatność i umiar, aby niczym nie zaszkodzić Ewangelii.

Cierpliwie biegnąc w wyścigu do wytkniętego celu, który jest przed nami i z całym zaparciem siebie, podejmując swój krzyż na każdy dzień, przyjmując na siebie pohańbienie z powodu Chrystusa, stając się „śmieciami i wyrzutkami na tym świecie”, oskarżanymi fałszywie o wszelkie zło za swoją wierność Panu. Od wszystkich, którzy pragną pozostać w naszych stowarzyszeniach, oczekuje się, że powinni nadal udowadniać swoje pragnienie zbawienia,

Po trzecie: Uczestnicząc we wszystkich obrzędach Boga, takich jak:

*  Publiczne oddawanie Bogu czci.

*  Służba Słowa, przez czytanie lub objaśnianie go.

*  Wieczerza Pańska.

*  Modlitwa prywatna i rodzinna.

*  Studiowanie Pism.

*  Post lub abstynencja.

Takie są Zasady Ogólne naszych stowarzyszeń, które Bóg nauczał nas stosować je już w swym spisanym Słowie, które jest jedyną zasadą i wystarczającą podstawą naszej wiary i działania. Wiemy, że sam Duch Święty zapisuje te zasady w prawdziwie rozbudzonych sercach. Jeżeli byłby wśród nas ktoś, kto nie stosowałby się do tych reguł lub stale rozmija się z nimi, to niech dowiedzą się o tym ci, którzy czuwają nad tą duszą, jako że muszą zdać z tego sprawę. Wówczas będziemy taką osobę napominać, aby poznała swój błąd. Będziemy ją znosić do czasu. Jeśli jednak nie będzie pokutować, to nie ma dla niej miejsca wśród nas. Zachowaliśmy własną duszę.

Ks. John Wesley

[Przekład, ks. dr E. Puślecki, 2022]

Według: The Book of Discipline of The United Methodist Church, 2016.  https://www.umc.org/en/content/the-general-rules-of-the-methodist-church, dostęp:22.07.2022.

Częste pytania
Czy każdy może przyjść na nabożeństwo metodystyczne?

Tak. Nabożeństwa mają charakter otwarty i niezobowiązujący do niczego.

Czy metodyści chrzczą ponownie?

– Nie, uznajemy za ważny chrzest udzielony w innych Kościołach.

Czy duchownych metodystycznych obowiązuje celibat?

– Nie obowiązuje.

Jakie są charakterystyczne cechy wyróżniające metodyzm?

– Przesłanie metodyzmu można podsumować w następujący sposób?

Wszyscy ludzie potrzebują zbawienia!

Wszyscy ludzie mogą być zbawieni!

Wszyscy ludzie mogą być pewni swego zbawienia!

Wszyscy ludzie mogą być zbawieni całkowicie! (całkowicie przemienieni łaską Bożą)

Kto może zostać członkiem Kościoła Metodystycznego?

– Każdy człowiek, który wyznaje Jezusa Chrystusa jako Pana i Zbawiciela. Przyjęcie do Kościoła następuje przez wyznanie wiary i modlitwę.

Jak często sprawowana jest Komunia Św. i kto może do niej przystąpić?

– Zazwyczaj raz w miesiącu. Przystąpić może do niej każdy chrześcijanin , który żałuje za swoje grzechy i pragnie prowadzić życie zgodne ze Słowem Bożym.

Jak liczny jest Kościół Metodystyczny ?

– Na świecie 70 milionów, w Polsce ponad 4 tysiące.

Od kiedy Kościół istnieje w Polsce?

Pierwsze parafie (zbory) tradycji metodystycznej na ziemiach polskich powstały już pod koniec XIX wieku, głównie na Pomorzu ( Gdańsk, Grudziądz, Chodzież) oraz na Śląsku (Wrocław). W 1921 roku na terenie całej Polski rozpoczął działalność Południowy Episkopalny Kościół Metodystyczny i od tego momentu liczy się czas polskiego metodyzmu.

Jak wygląda nabożeństwo metodystyczne?

Metodyści gromadzą się na nabożeństwa w niedzielę. Oprócz śpiewu, modlitw indywidualnych i powszechnych, słuchają Słowa Bożego, zarówno czytanego z Biblii jak i głoszonego w kazaniach. Forma nabożeństwa jest prosta, często spontaniczna, nawiązująca do wczesnochrześcijańskich nabożeństw.

Jak wygląda świątynia metodystyczna?

– Wystrój kaplic i kościołów jest skromny (krzyż, stół z otwartą Biblią, kazalnica, ławki, instrument muzyczny). W kaplicach nie umieszcza się obrazów ani rzeźb, ponieważ byłoby to niezgodne z drugim przykazaniem biblijnego dekalogu (Wj 20,4-6).

Czy ślub udzielony w Kościele Ewangelicko-Metodystycznym ma skutki cywilno-prawne?

Tak. Małżeństwo zawarte w Kościele Ewangelicko-Metodystycznym może mieć status ślubu cywilnego ( tzw. Ślub Konkordatowy ).

Prawo Wewnętrzne Kościoła Ewangelicko-Metodystycznego wypowiada się w tej sprawie następująco:

VII. ŚLUBY KOŚCIELNE

ARTYKUŁ 72.

1. W Kościele Ewangelicko-Metodystycznym udziela się ślubów kościelnych osobom, które zgodnie z powszechnie obowiązującymi przepisami państwowymi są stanu wolnego i różnej płci.

2. Związek małżeński zawarty w Kościele wywołuje skutek cywilny.

3. Osobą upoważnioną do przyjmowania oświadczenia woli o zawarciu związku małżeńskiego jest pastor parafii.

ARTYKUŁ 73.

1. Zamiar zawarcia związku małżeńskiego wywołującego skutek cywilny nupturienci zgłaszają pastorowi parafii co najmniej 1 miesiąc przed terminem jego zawarcia.

2. Do zgłoszenia należy dołączyć zaświadczenie Urzędu Stanu Cywilnego o braku przeszkód do zawarcia związku małżeńskiego.

3. Duchowny udzielający ślubu odnotowuje akt zawarcia związku małżeńskiego w parafialnym rejestrze zawartych związków małżeńskich.

ARTYKUŁ 74

1. Kościelną formułą zawarcia związku małżeńskiego wywołującego skutek cywilny jest zgodne oświadczenie woli nupturientów wypowiedziane przed duchownym w obecności świadków.

2. Uroczystą formułą zawarcia związku małżeńskiego są wypowiedziane przez każdego z nupturientów następujące słowa formuły ślubnej: Ja (imię kobiety lub mężczyzny) biorę sobie ciebie za męża/żonę i ślubuję nie opuścić cię ani w dobrym ani w złym, ani w bogactwie ani w ubóstwie, ani w zdrowiu ani w chorobie, ale przyrzekam kochać cię i szanować aż do czasu, kiedy Bogu Najwyższemu upodoba się rozłączyć nas i aż dotąd ślubuję ci wierność.

ARTYKUŁ 75.

Fakt zawarcia związku małżeńskiego ze skutkiem cywilnym pastor parafii zgłasza w Urzędzie Stanu Cywilnego w terminie do 5 dni.

ARTYKUŁ 76.

W szczególnych przypadkach dopuszczalne jest zawarcie związku małżeńskiego przed urzędnikiem Urzędu Stanu Cywilnego, a następnie pobłogosławienie go przez duchownego.

Czy Kościół Ewangelicko-Metodystyczny uznaje święta jak: Boże Narodzenie i Wielkanoc?

Tak.

Czy można usłyszeć nabożeństwa metodystyczne w radiu?

Tak. Kilka razy w roku w 2 Programie Polskiego Radia w niedzielę o godz.8.00. Również w 2 Programie Telewizji Polskiej kilka razy w roku nadawane są reportaże przygotowane przez KEM.

Gdzie Kościół Ewangelicko-Metodystyczny kształci kandydatów na duchownych?

Kościół kształci przyszłych duchownych we własnym Wyższym Seminarium Teologicznym im. Jana Łaskiego w Warszawie (3 – letnie studia licencjackie) lub na Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie (5 -letnie studia magisterskie).

Czy tylko wykształceni duchowni mogą wygłaszać kazania?

Nie, także kaznodzieje miejscowi wybierani przez lokalny zbór (parafię).

Ustawa o stosunku Państwa do Kościoła Ewangelicko-Metodystycznego w RP

Ustawa

z dnia 30 czerwca 1995 r.

o stosunku Państwa do Kościoła Ewangelicko-Metodystycznego w Rzeczypospolitej Polskiej

(Dziennik Ustaw RP Nr 97, pozycja 479)

Rozdział 1

Przepisy ogólne

Art. 1. 1. Ustawa określa stosunek Państwa do Kościoła Ewangelicko-Metodystycznego w Rzeczypospolitej Polskiej, zwanego dalej „Kościołem”, oraz jego sytuację prawną i majątkową.

2. W sprawach odnoszących się do Kościoła, nie uregulowanych w ustawie, stosuje się powszechnie obowiązujące przepisy prawa.

3. Wszelkie zmiany niniejszej ustawy wymagają uprzedniej opinii Rady Kościoła.

Art. 2. 1. Kościół wchodzi w skład Konferencji Generalnej i Centralnej Zjednoczonego Kościoła Metodystycznego oraz jest członkiem Światowej Rady Metodystycznej.

2. Kościół może należeć do krajowych i międzynarodowych organizacji o charakterze ekumenicznym i międzywyznaniowym.

Art. 3. Kościół rządzi się w swoich sprawach własnym Prawem Wewnętrznym uchwalanym przez Konferencję Doroczną, swobodnie wykonuje władzę duchowną i jurysdykcyjną oraz zarządza swoimi sprawami.

Art. 4.Kościół i jego osoby prawne są następcami prawnymi parafii i organizacji metodystycznych działających na obecnym terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przed dniem 1 września 1939 r.

Art. 5. 1. Do Kościoła należą osoby wyznania ewangelicko-metodystycznego zamieszkałe lub przebywające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, należące do parafii ewangelicko-metodystycznych.

2. Kościół ma prawo do otaczania opieką duszpasterską ewangelików wyznania metodystycznego narodowości polskiej, przebywających czasowo lub na stałe za granicą, oraz współwyznawców z zagranicy, zamieszkujących lub przebywających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Rozdział 2

Osoby prawne Kościoła i ich organy

Art. 6. 1. Strukturę i organizację Kościoła określa Prawo Wewnętrzne.

2. Osobowość prawną posiadają:

1) Kościół jako całość,

2) parafie.

3. Organami osób prawnych wymienionych w ust. 2 są:

1) dla Kościoła jako całości – Rada Kościoła reprezentowana przez jej Prezydium,

2) dla parafii – rada parafialna reprezentowana przez pastora.

4. Zmiana nazwy grupy osób prawnych, o której mowa w ust. 2 pkt 2, może być dokonana przepisami wewnątrzkościelnymi. Zmiany te, na wniosek Rady Kościoła, ogłasza Minister – Szef Urzędu Rady Ministrów w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.

Art. 7. Inne jednostki organizacyjne Kościoła mogą, na wniosek Rady Kościoła, uzyskać osobowość prawną w drodze rozporządzenia Ministra – Szefa Urzędu Rady Ministrów.

Art. 8. 1. Kościół samodzielnie tworzy, przekształca i znosi jednostki organizacyjne, w tym także posiadające osobowość prawną oraz jednostki działające w ich ramach.

2. O faktach wymienionych w ust. 1, w odniesieniu do parafii, władza kościelna powiadamia niezwłocznie wojewodę właściwego ze względu na miejsce jej siedziby, zaś w odniesieniu do jednostek, które otrzymały osobowość prawną w drodze rozporządzenia wymienionego w art. 7, powiadamia Ministra – Szefa Urzędu Rady Ministrów.

3. Nowo utworzone parafie Kościoła nabywają osobowość prawną z chwilą pisemnego powiadomienia właściwego wojewody. Odpis powiadomienia, z umieszczonym na nim potwierdzeniem odbioru, jest dowodem uzyskania osobowości prawnej.

4. Powiadomienie, o którym mowa w ust. 2 i 3, powinno zawierać nazwę i siedzibę kościelnej osoby prawnej, a w odniesieniu do parafii – także ich zasięg terytorialny.

5. O powołaniu i odwołaniu pastora władza kościelna powiadamia właściwego wojewodę, zaś o powołaniu i odwołaniu osoby sprawującej funkcję członka Prezydium Rady Kościoła oraz osoby sprawującej funkcję organu lub funkcję członka organu jednostek organizacyjnych, które uzyskały osobowość prawną w drodze rozporządzenia wymienionego w art. 7, powiadamia Ministra-Szefa Urzędu Rady Ministrów. Powiadomienie obejmuje imię i nazwisko, obywatelstwo oraz miejsce zamieszkania.

Art. 9. 1. Kościelne instytucje, zakłady i organizacje działają w ramach tych osób prawnych, które je powołały.

2. Szkoła Języka Angielskiego jest instytucją kościelną podlegającą Radzie Kościoła. Szkoła ta używa nazwy własnej „English Language College”.

Art. 10.Kościelna osoba prawna nie odpowiada za zobowiązania innej kościelnej osoby prawnej.

Rozdział 3

Działalność Kościoła

Art. 11. 1. Organizowanie i sprawowanie kultu publicznego podlega wyłącznie władzy kościelnej.

2. Organizowanie uroczystości o charakterze religijnym na drogach publicznych wymaga uzgodnienia, w zakresie bezpieczeństwa ruchu drogowego, z właściwymi organami administracji rządowej lub organami samorządu terytorialnego.

3. Przepisu ust. 2 nie stosuje się do konduktów pogrzebowych odbywających się stosownie do miejscowego zwyczaju.

4. Religijne uroczystości pogrzebowe i nabożeństwa żałobne mogą odbywać się na cmentarzach komunalnych przy zachowaniu obowiązujących przepisów porządkowych.

Art. 12.1. Wierni Kościoła mają prawo do zwolnień od pracy i nauki na czas obejmujący następujące święta religijne nie będące dniami ustawowo wolnymi od pracy:

1) Wielki Piątek – Dzień Ukrzyżowania Chrystusa Pana,

2) Wniebowstąpienie Chrystusa Pana.

2. Zwolnienie od pracy lub nauki, w odniesieniu do świąt religijnych, o których mowa w ust. 1, następuje na zasadach określonych w powszechnie obowiązujących przepisach prawa.

Art. 13 1. Kościół prowadzi konfesyjne nauczanie religii w szkołach publicznych na zasadach i w trybie przewidzianych w odrębnych przepisach.

2. Oceny z religii wystawiane w punktach katechetycznych są umieszczane na świadectwach wydawanych przez szkoły publiczne.

Art. 14. 1. Kościelne osoby prawne mają prawo zakładać i prowadzić szkoły oraz inne placówki oświatowo-wychowawcze i opiekuńczo-wychowawcze na zasadach określonych w odrębnych przepisach. Mają one charakter ewangelicko-metodystyczny i podlegają władzy kościelnej.

2. Do nauczycieli, wychowawców i pracowników zatrudnionych w szkołach i innych placówkach oświatowo-wychowawczych i opiekuńczo-wychowawczych, a także seminariach teologicznych i instytucjach misyjnych prowadzonych przez Kościół, stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące uprawnień nauczycieli, wychowawców i pracowników zatrudnionych w szkołach i placówkach publicznych.

3. Uczącym się w szkołach wymienionych w ust. 1 i 2 przysługują świadczenia publicznych zakładów opieki zdrowotnej oraz ulgi w opłatach za przejazdy środkami publicznego transportu zbiorowego na równi z uczniami szkół publicznych.

Art. 15. 1. Kościół ma prawo do zakładania i prowadzenia seminariów teologicznych i instytutów misyjnych, w których kształci według własnego programu kandydatów na duchownych oraz osoby świeckie przygotowujące się do realizacji misji Kościoła.

2. Wyższe Seminarium Teologiczne imienia Jana Łaskiego w Warszawie jest wyższą szkołą teologiczną uprawnioną do nadawania absolwentom tytułu zawodowego licencjata teologii metodystycznej. Tytuł ten jest równoważny z tytułem zawodowym licencjata nadawanym przez państwowe szkoły wyższe.

Art. 16. 1. Kościół ma prawo do zakładania i prowadzenia szkół wyższych. Status prawny tych szkół, a także tryb i zakres uznawania przez Państwo stopni i tytułów nadawanych przez te szkoły regulują umowy między Ministrem Edukacji Narodowej a Radą Kościoła.

2. Studentom szkół, o których mowa w ust. 1 oraz w art. 15 ust. 2, przysługują świadczenia publicznych zakładów opieki zdrowotnej oraz ulgi w opłatach za przejazdy środkami publicznego transportu zbiorowego na równi ze studentami państwowych szkół wyższych.

3. Osobom pozostającym w stosunku pracy w szkołach, o których mowa w ust. 1 oraz w art. 15 ust. 2, przysługują na równi z odpowiednimi pracownikami państwowych szkół wyższych świadczenia:

1) publicznych zakładów opieki zdrowotnej,

2) ubezpieczenia społecznego oraz

3) zaopatrzenia emerytalnego pracowników i ich rodzin.

Nauczycielom przysługują ponadto ulgi w opłatach za przejazdy środkami publicznego transportu zbiorowego na równi z nauczycielami akademickimi.

4. Poręcza się Kościołowi prawo do kształcenia kadr duchownych w Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie w zakresie teologii metodystycznej, w ramach samodzielnej jednostki naukowo-dydaktycznej utworzonej zgodnie z ustawą o szkolnictwie wyższym.

Art. 171. Studenci teologii otrzymują na czas studiów odroczenie odbywania zasadniczej służby wojskowej, zaś w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny mogą być przeznaczeni, stosownie do potrzeb sił zbrojnych, do służby sanitarnej lub służby w obronie cywilnej.

2. Nie powołuje się absolwentów studiów, o których mowa w ust. 1, do odbywania przeszkolenia wojskowego w okresie przygotowań do ordynacji w ciągu dwóch lat od zakończenia studiów.

3. Ordynowani duchowni są przenoszeni do rezerwy i nie odbywają ćwiczeń wojskowych w czasie pokoju. W razie ogłoszenia mobilizacji oraz w czasie wojny mogą być oni powołani jedynie do pełnienia funkcji kapelanów wojskowych.

4. W razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny właściwe organy wojskowe, w porozumieniu ze zwierzchnikiem Kościoła, zapewnią pozostawienie do duszpasterskiej obsługi ludności niezbędnej liczby duchownych spośród tych, którzy podlegają mobilizacji.

Art. 18. 1. Żołnierzom pełniącym czynną służbę wojskową zapewnia się możliwość uczestniczenia – poza terenem jednostek wojskowych – w nabożeństwach i czynnościach religijnych w niedziele i w dni świąteczne Kościoła, jeżeli w miejscowości stacjonowania jednostki wojskowej lub w jej pobliżu znajduje się miejsce kultu publicznego Kościoła i jeżeli nie koliduje to z ważnymi obowiązkami służbowymi.

2. Opiekę duszpasterską na terenie jednostek wojskowych dla żołnierzy, o których mowa w ust. 1, zapewniają duchowni Kościoła w terminach uzgodnionych z dowódcami jednostek.

3. Duchownych, o których mowa w ust. 2, wyznacza zwierzchnik Kościoła, w porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej.

Art. 19. 1. Dzieciom i młodzieży przebywającym w zakładach opiekuńczych i wychowawczych, w sanatoriach, prewentoriach i szpitalach zapewnia się prawo do udziału w nabożeństwach, uczestniczenia w nauczaniu kościelnym i wykonywania praktyk religijnych właściwych dla wyznania ewangelicko-metodystycznego.

2. Dzieciom i młodzieży korzystającym z zorganizowanych form wypoczynku wakacyjnego zapewnia się prawo uczestniczenia w nabożeństwach i wykonywania innych praktyk religijnych.

3. Minister Edukacji Narodowej oraz Minister Zdrowia i Opieki Społecznej, w porozumieniu z Kościołem, określą, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady organizowania nauczania kościelnego, nabożeństw i wykonywania innych praktyk religijnych właściwych dla wyznania ewangelicko-metodystycznego dzieciom i młodzieży przebywającym w zakładach opiekuńczych i wychowawczych, w sanatoriach, prewentoriach i szpitalach oraz korzystającym z zorganizowanego wypoczynku.

Art. 20. 1. Prawo wykonywania praktyk religijnych i korzystania z opieki duszpasterskiej zapewnia się też osobom przebywającym w zakładach opieki zdrowotnej oraz domach pomocy społecznej, a także osobom tymczasowo aresztowanym, skazanym oraz nieletnim przebywającym w zakładach poprawczych i schroniskach dla nieletnich.

2. Nabożeństwa dla osób, o których mowa w ust. 1, odbywają się w kaplicach lub innych pomieszczeniach udostępnianych na ten cel przez kierowników właściwych instytucji prowadzonych przez administrację rządową lub samorządową.

3. Do wyznaczania kapelanów w zakładach prowadzonych przez administrację rządową lub samorządową, w celu zaspokajania potrzeb określonych w ust. 1, jest uprawniony zwierzchnik Kościoła.

Art. 21. 1. Kościół może tworzyć organizacje ewangelicko-metodystyczne w celu realizacji zadań wynikających z jego misji.

2. Organizacje ewangelicko-metodystyczne mają na celu w szczególności działalność na rzecz formacji religijnej, kultu publicznego, nauki ewangelicko-metodystycznej, działalność charytatywno-opiekuńczą oraz kształtowanie postaw religijno-etycznych dzieci i młodzieży.

3. Władze kościelne czuwają nad zgodnością działania organizacji z ich celami religijnymi i etycznymi.

4. Do organizacji ewangelicko-metodystycznych nie stosuje się prawa o stowarzyszeniach.

5. Organizacje ewangelicko-metodystyczne mogą uzyskiwać osobowość prawną w trybie określonym w art. 7.

Art. 22. 1. Kościół prowadzi, zgodnie ze swoją misją, działalność charytatywną i opiekuńczą, w tym także w zakresie opieki zdrowotnej.

2. Środki na realizację działalności, o której mowa w ust. 1, mogą pochodzić w szczególności z:

1) ofiar pieniężnych i w naturze oraz subwencji i dotacji,

2) spadków, zapisów i darowizn krajowych i zagranicznych,

3) dochodów z imprez i zbiórek publicznych,

4) odpłatności za usługi świadczone przez kościelne zakłady charytatywno-opiekuńcze, w tym kościelne zakłady opieki zdrowotnej,

5) innych dochodów kościelnych osób prawnych, w tym z ich działalności gospodarczej.

Art. 23. Grunty stanowiące własność Skarbu Państwa lub własność gminy, przeznaczone w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego na potrzeby Kościoła, na wniosek kościelnych osób prawnych mogą być im oddawane w wieczyste użytkowanie lub sprzedawane.

Art. 24. Nie pobiera się opłat za użytkowanie wieczyste gruntów oddanych na potrzeby zakładów charytatywno-opiekuńczych i punktów katechetycznych.

Art. 25. Parafie mają prawo posiadania, zarządzania oraz zakładania i poszerzania cmentarzy grzebalnych.

Art. 26. 1. Kościół ma prawo emitowania w publicznych środkach masowego przekazu nabożeństw oraz swoich programów religijno-moralnych, społecznych i kulturalnych.

2. Sposób realizacji uprawnień, o których mowa w ust. 1, określi porozumienie między Kościołem a właściwą jednostką publicznej radiofonii i telewizji.

Art. 27. Instytucje państwowe, samorządowe i kościelne współdziałają w ochronie, konserwacji, udostępnianiu i upowszechnianiu zabytków architektury kościelnej i sztuki sakralnej oraz ich dokumentacji, muzeów, archiwów i bibliotek będących własnością kościelną, a także dzieł kultury i sztuki o motywach religijnych, stanowiących ważną część dziedzictwa kultury.

Rozdział 4

Sprawy majątkowe

Art. 28. Kościołowi i jego osobom prawnym przysługuje prawo nabywania, posiadania i zbywania mienia ruchomego i nieruchomego, nabywania i zbywania innych praw oraz zarządzania i rozporządzania swoim majątkiem.

Art. 29. 1. Majątek i przychody kościelnych osób prawnych podlegają ogólnym przepisom podatkowym, z wyjątkami określonymi w ust. 2-5.

2. Kościelne osoby prawne są zwolnione od opodatkowania podatkiem od nieruchomości – nieruchomości lub ich części przeznaczonych na cele niemieszkalne, z wyjątkiem części przeznaczonej na wykonywanie działalności gospodarczej.

3. Zwolnienie od opodatkowania podatkiem od nieruchomości obejmuje nieruchomości lub ich części przeznaczone na cele mieszkalne duchownych, jeżeli:

1) są one wpisane do rejestru zabytków,

2) służą jako internaty przy szkołach i seminariach teologicznych, domy duchownych-emerytów i wdów po nich albo

3) znajdują się w budynkach administracyjnych Rady Kościoła.

4. Nabywanie i zbywanie rzeczy i praw majątkowych przez kościelne osoby prawne w drodze czynności prawnych oraz spadkobrania, zapisu i zasiedzenia jest zwolnione od opłaty skarbowej, jeżeli ich przedmiotem są:

1) rzeczy i prawa nie przeznaczone do działalności gospodarczej,

2) sprowadzane z zagranicy maszyny, urządzenia i materiały poligraficzne oraz papier.

5. Darowizny na kościelną działalność charytatywno-opiekuńczą pochodzące od osób fizycznych są wyłączone z podstawy opodatkowania darczyńców podatkiem dochodowym, jeżeli kościelna osoba prawna przedstawi darczyńcy pokwitowanie odbioru oraz – w okresie dwóch lat od dnia przekazania darowizny – sprawozdanie o przeznaczeniu jej na tę działalność.

6. Nabywanie i zbywanie rzeczy oraz praw majątkowych, o których mowa w ust. 4, jest zwolnione od opłat sądowych, z wyłączeniem opłat kancelaryjnych.

Art. 30. Wolne od opłat celnych są:

1) przesyłane z zagranicy dla kościelnych osób prawnych dary:

a) przeznaczone na cele kultowe, charytatywno-opiekuńcze i oświatowo-wychowawcze,

b) maszyny, urządzenia i materiały poligraficzne oraz papier,

2) wysyłane przez kościelne osoby prawne za granicę dary:

a) na rzecz zagranicznych i międzynarodowych organizacji kościelnych i społecznych,

b) przeznaczone dla ofiar klęsk żywiołowych i osób znajdujących się w potrzebie.

Art. 31. 1. Kościelne osoby prawne mają prawo do zbierania ofiar na cele religijne, kościelną działalność charytatywno-opiekuńczą, naukową, oświatową i wychowawczą oraz utrzymanie duchownych i diakonatu.

2. Zbiórki wymienione w ust. 1 nie wymagają zezwolenia, jeżeli odbywają się w obrębie terenów kościelnych, kaplic oraz w miejscach i okolicznościach zwyczajowo przyjętych i w sposób tradycyjnie ustalony.

Art. 32 1. Do fundacji kościelnych stosuje się ogólnie obowiązujące przepisy o fundacjach, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.

2. Niezależnie od nadzoru państwowego, nadzór nad działalnością fundacji sprawuje kościelna osoba prawna będąca fundatorem lub wskazana w statucie fundacji.

3. Jeżeli statut fundacji nie stanowi inaczej, majątek pozostały po jej likwidacji przechodzi na Kościół jako całość.

Art. 33. W razie zniesienia kościelnej osoby prawnej jej majątek przechodzi na Kościół jako całość.

Art. 34. Niezależnie od ustawowego ubezpieczenia duchownych, kościelne osoby prawne mogą prowadzić wewnętrzną działalność ubezpieczeniową na rzecz duchownych, która w rozumieniu ustawy nie jest działalnością gospodarczą.

Rozdział 5

Przepisy przejściowe i końcowe

Art. 35. 1. Nieruchomości lub ich części pozostające w dniu wejścia w życie ustawy we władaniu kościelnych osób prawnych stają się z mocy prawa ich własnością, jeżeli były własnością osób prawnych Biskupiego Kościoła Metodystycznego (Bischoefliche Methodistische Kirche), Społeczności Ewangelickiej (Evangelische Gemeinschaft) lub spółki akcyjnej pod firmą „Southern Trade S.A.” z siedzibą w Warszawie.

2. Stwierdzenie przejścia własności nieruchomości lub ich części, o których mowa w ust. 1, następuje w drodze decyzji wojewody.

3. Skarga do sądu administracyjnego z powodu niewydania decyzji, o której mowa w ust. 2, jest dopuszczalna po upływie 2 lat od dnia wszczęcia postępowania.

4. Przejście własności nieruchomości lub ich części na podstawie ust. 1 jest wolne od podatków i opłat związanych z tym przejściem, a wynikające z niego wpisy do ksiąg wieczystych i ich zakładanie są wolne od opłat.

5. Postępowanie sądowe lub administracyjne dotyczące nieruchomości, o których mowa w ust. 1, ulega zawieszeniu, a sądy lub organy administracji przekazują ich-akta właściwemu wojewodzie.

6. Organ, który wydał decyzję ostateczną określoną w ust. 2, zawiadamia o niej sąd lub organ administracji, który zawiesił postępowanie, zwracając akta sprawy. Sąd lub właściwy organ umorzy zawieszone postępowanie.

Art. 36. 1. Przywraca się Kościołowi jako całości własność zabudowanej nieruchomości położonej w Krakowie przy ul. Straszewskiego nr 20, oznaczonej jako działka ewidencyjna gruntu nr 11 o powierzchni 1211 m2, w obrębie 145, objętej księgą wieczystą Kw nr 223, w stanie wolnym od obciążeń oraz roszczeń z tytułu wszelkich nakładów poniesionych przez jej dotychczasowych użytkowników.

2. Minister-Szef Urzędu Rady Ministrów określi, w drodze zarządzenia, szczegółowe zasady i tryb regulacji, o której mowa w ust. 1.

3. Przepis art. 35 ust. 4 stosuje się odpowiednio.

Art. 37. 1. Na wniosek kościelnych osób prawnych wojewoda lub inny organ wykonujący w imieniu Skarbu Państwa prawa wynikające z własności nieruchomości albo organy gmin w zakresie swoich właściwości – mogą nieodpłatnie przekazać Kościołowi lub jego osobom prawnym własność nieruchomości lub ich części:

1) jeżeli są one niezbędne do sprawowania kultu religijnego lub działalności kościelnych osób prawnych w zakresie charytatywno-opiekuńczym lub oświatowo-wychowawczym,

2) w celu utworzenia lub powiększenia gospodarstwa rolnego parafii działających na Ziemiach Zachodnich i Północnych o powierzchni do 15 ha użytków rolnych łącznie dla jednej parafii.

2. Przepis art. 35 ust. 4 stosuje się odpowiednio.

3. Wnioski, o których mowa w ust. 1, mogą być składane w terminie 2 lat od dnia wejścia w życie ustawy.

Art. 38. 1. Decyzje, o których mowa w art. 35 i 37, nie mogą naruszać praw nabytych przez osoby trzecie, w szczególności przez inne kościoły i związki wyznaniowe.

2. Majątek nieruchomy, przekazany na własność gminie w trybie ustawy z dnia 10 maja 1990 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz. U. Nr 32, poz. 191, Nr 43, poz. 253 i Nr 92, poz. 541, z 1991 r. Nr 34, poz. 151, z 1992 r. Nr 6, poz. 20, z 1993 r. Nr 40, poz. 180 oraz z 1994 r. Nr 1, poz. 3 i Nr 65, poz. 285), podlega postępowaniu, o którym mowa w art. 35.

Art. 39. Decyzje, o których mowa w art. 35 i 37, oraz przepisy art. 36 stanowią podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych i ewidencji gruntów.

Art. 40. 1. Istniejące w dniu wejścia w życie ustawy kościelne osoby prawne pozostają osobami prawnymi w rozumieniu niniejszej ustawy.

2. Wykaz parafii Kościoła będących osobami prawnymi w dniu wejścia ustawy w życie stanowi załącznik do ustawy.

Art. 41. Traci moc dekret z dnia 16 października 1945 r. o stosunku Państwa do Kościoła Metodystyczne-go w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 46, poz. 259).

Art. 42. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.

Załącznik 1. [WYKAZ PARAFII KOŚCIOŁA EWANGELICKO-METODYSTYCZNEGO W RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ]

Załącznik do ustawy z dnia 30 czerwca 1995 r. (poz. 479)

WYKAZ PARAFII KOŚCIOŁA EWANGELICKO-METODYSTYCZNEGO W RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Parafia Bielsko-Biała

Parafia Bydgoszcz

Parafia Bytom

Parafia Chodzież

Parafia Dąbrówno

Parafia Elbląg

Parafia Ełk

Parafia Gdańsk-Wrzeszcz

Parafia Gierzwałd

Parafia Gliwice

Parafia Grudziądz

Parafia Inowrocław

Parafia Katowice

Parafia Kielce

Parafia Koszalin

Parafia Kraków

Parafia Kroplewo

Parafia Kwidzyn

Parafia Lipowo

Parafia Łódź

Parafia Łukta

Parafia Międzyrzecz

Parafia Olsztynek

Parafia Ostróda

Parafia Pabianice

Parafia Piętki

Parafia Poznań

Parafia Przemyśl

Parafia Siemiany

Parafia Słonecznik

Parafia Słupsk

Parafia Smykowo

Parafia Stare Juchy

Parafia Szczecin

Parafia Ścinawka Średnia

Parafia Tarnów

Parafia Warszawa

Parafia Wrocław

Prawo Wewnętrzne Kościoła
Prawo Wewnętrzne Kościoła Ewangelicko-Metodystycznego w RP   PDF

Niniejsze Prawo Wewnętrzne Kościoła Ewangelicko-Metodystycznego w Rzeczypospolitej Polskiej uchwalono na XCVI Konferencji Dorocz­nej Kościoła Ewangelicko- Metodystycznego w Rzeczy­pospo­litej Polskiej, obradującej w Katowicach w dniu 23 czerwca 2017 roku.

PREAMBUŁA

Widzialny Kościół Jezusa Chrystusa jest zgromadzeniem ludzi wierzących, w którym głoszone jest Słowo Boże i udzielane są należycie sakramenty ustanowione przez Jezusa Chrystusa. Takim Kościołem jest Kościół Ewan­gelicko-Meto­dystyczny w Rzeczypospolitej Polskiej, który jest częścią Koś­cioła pow­szech­nego.

Kościół uznaje jako źródło wiary i normę życia chrześcijańskiego Słowo Boże objawione w Piśmie Świętym Starego i Nowego Testa­men­tu.

Przekonania Kościoła wyrażają starokościelne Wyznania Wiary, a tak­że refor­macyjne i ewangeliczne zasady chrześcijaństwa określone w meto­dysty­cz­nych Artykułach Wiary oraz Wyznaniu Wiary Spo­łecz­ności Ewangelickiej.

Społeczne nauczanie Kościoła wyrażają Zasady Ogólne, Zasady Socjalne i Społeczne Wyznanie Wiary.

Kościół Ewangelicko-Metodystyczny w Rzeczypospolitej Polskiej opiera się na zasadach odrodzeniowego ruchu metodystycznego, zachowując w spra­wach wiary i osobistego doświadczania zbawienia jedność poglądów z ogólnoświatowym Kościołem Ewangelicko-Metodystycznym (angielska nazwa: The United Methodist Church), posiadającym strukturę episkopalno-konferencyjną.

Misją Kościoła Ewangelicko-Metodystycznego w Rzeczypospolitej Pol­skiej jest czynienie uczniami Jezusa Chrystusa przez zwiastowanie i na­ucza­­nie Słowa Bożego, zaspokajanie potrzeb religijnych, doskonalenie duchowe i mo­­ral­ne wiernych. Cele te realizowane są między innymi przez prowadzenie działalności religijnej, charytatywnej, socjalnej (diakonijnej) i edukacyjnej.

  1. POSTANOWIENIA OGÓLNE

 

ARTYKUŁ 1

  1. Kościół Ewangelicko-Metodystyczny w Rzeczypospolitej Polskiej, z­w­a­ny dalej Kościołem, działa na obszarze Państwa Polskiego, z Usta­­wą o sto­sun­ku Państwa do Kościoła Ewangelicko-Metodystycznego w Rze­czy­­po­s­politej Polskiej z dnia 30 czerwca 1995 roku (Dz. U. 1995 Nr 97, poz. 479).
  2. Kościół i jego osoby prawne są kontynuacją parafii i organizacji me­to­dystycznych działających na obecnym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej.
  3. Kościół ten na przestrzeni lat przyjmował następujące nazwy:

– Kościół Metodystyczny w RP (Dz. U. nr 46 poz. 259 z roku 1946),

– Kościół Metodystyczny w PRL (decyzja z 25.06.1969 w NK 803/4/3/69),

– Kościół Ewangelicko-Metodystyczny w Polsce (Dz. U. nr 29 poz. 155 z roku 1989),

– Kościół Ewangelicko-Metodystyczny w RP (Dz. U. nr 97 poz. 479 z roku 1995).

  1. Kościół jest jedynym następcą prawnym innych organizacji i ruchów metodystycznych działających przed dniem 1 września 1939 roku, na obecnym terenie Państwa Polskiego, a w szczególności:

– Biskupiego Kościoła Metodystycznego (Die Bischoefliche Methodistische Kirche),

– Społeczności Ewangelickiej (Die Evangelische Gemeinschaft),

– Spółki Akcyjnej Southern Trade S.A. z siedzibą w Warszawie,

– Towarzystwa Kultura i Oświata z siedzibą w Warszawie.

  1. Kościół rządzi się w swych sprawach własnym prawem, swobodnie wykonuje władzę duchowną i jurysdykcyjną oraz zarządza swoimi sprawami. Respektuje postanowienia Porządku Kościelnego Konferencji Central­nej Europy Środkowej i Południowej Zjednoczonego Kościoła Meto­dys­ty­cz­nego, o ile nie kolidują one z polskim prawem.

 

ARTYKUŁ 2

  1. Kościół wchodzi w skład światowego Kościoła Ewangelicko-Meto­dystycznego (ang. nazwa: The United Methodist Church) i respektuje jego doktrynalne dziedzictwo.
  2. W ramach światowych struktur metodystycznych Kościół jest członkiem Konferencji Generalnej i Konferencji Centralnej Europy Środkowej i Po­łud­niowej, do której należy wybór Biskupa.
  3. Kościół utrzymuje, pielęgnuje i rozwija braterskie stosunki z Koś­cio­łami metodystycznymi na całym świecie przez wspólnotę modlitwy, wiary, sakramentów i obrządków, wzajemne kontakty wiernych wraz z biskupami, superintendentami, pastorami, teologami oraz wymianę informacji kościelnej i wydawnictw, jak też pomoc wzajemną.
  4. Kościół może należeć do krajowych i międzynarodowych organizacji o charakterze ekumenicznym i międzywyznaniowym. Akces do tych organizacji lub wystąpienie z nich wymaga stosownej uchwały Kon­ferencji Do­ro­cznej z zachowaniem przepisów wynikających z art. 36 pkt 9.
  5. Wszystkie cele, procedury i własne Prawo Wewnętrzne powinny być kom­patybilne z Prawem Konferencji Centralnej Europy Środkowej i Po­łu­d­nio­wej Kościoła Ewangelicko-Metodystycznego przyjętym i za­twier­dzo­nym przez Konferencję Centralną na jej sesjach, odbywających się co cztery lata, o ile nie kolidują one z polskim prawem.
  6. Kościół posługuje się okrągłą pieczęcią zawierającą w otoku napis: „Koś­ciół Ewangelicko-Metodystyczny w Rzeczypospolitej Polskiej”, a w środ­ku krzyż z obrysem podwójnego płomienia, po jego lewej stronie.

 

ARTYKUŁ 3

Kościół realizuje swoje posłannictwo przez:

1) działalność misyjno-ewangelizacyjną,

2) nauczanie, propagowanie i wydawanie Pisma Świętego,

3) działalność wydawniczą oraz kolportaż literatury chrześcijań­skiej,

4) organizowanie konferencji, seminariów, zjazdów, obozów, kursów, wycieczek, koncertów, procesji, klubów,

5) organizowanie i publiczne sprawowanie kultu,

6) udzielanie posług religijnych oraz organizowanie obrzędów i zgro­madzeń religijnych,

7) zarządzanie sprawami kościelnymi według własnych zasad i swobodne wykonywanie władzy duchownej i jurysdykcyjnej.

8) tworzenie, przekształcanie i znoszenie kościelnych jednostek organizacyjnych,

9) kształcenie i powoływanie duchownych, w tym organizowanie seminariów teologicznych i szkół biblijnych,

10) prowadzenie inwestycji sakralnych i kościelnych,

11) nabywanie, posiadanie i zbywanie majątku ruchomego i nieruchomego oraz zarządzanie nim,

12) zbieranie ofiar, składek, przyjmowanie darowizn, spadków i innych świadczeń od osób fizycznych i prawnych,

13) wytwarzanie oraz nabywanie przedmiotów i artykułów potrzebnych do celów kultu i praktyk religijnych oraz korzystanie z nich,

14) katechezę i nauczanie religii, także za pomocą prasy, książek, druków, filmów oraz środków multimedialnych,

15) korzystanie ze środków masowego przekazu,

16) prowadzenie działalności oświatowo-wychowawczej,

17) tworzenie organizacji na rzecz formacji religijnej, kultu publicznego oraz przeciwdziałania patologiom społecznym i ich skutkom, w tym zakładanie fundacji,

18) prowadzenie działalności charytatywno-opiekuńczej, kulturalnej

i spo­łecznej oraz posiadanie, poszerzanie i zakładanie cmentarzy,

19) tworzenie, współtworzenie oraz przystępowanie do krajowych organizacji międzykościelnych,

20) przynależność do międzynarodowych organizacji metodystycznych i międzywyznanio­wych oraz utrzymywanie kontaktów zagranicznych w sprawach związanych z realizacją celów Kościoła,

21) prowadzenie opieki duszpasterskiej nad rodzinami członków Kościoła i sympatykami,

22) stosowanie innych form działalności związanych z celami Kościoła i służącymi realizacji tych celów.

 

ARTYKUŁ 4

  1. Kościół jako całość oraz jego poszczególne parafie są osobami prawnymi i mogą nabywać majątek ruchomy i nieruchomy, zbywać go i obciążać oraz nim zarządzać z zastrzeżeniem wynikającym z art. 45 pkt 6-8.
  2. Siedzibą władz Kościoła jest miasto stołeczne Warszawa.
  3. Pod względem administracyjnym Kościół dzieli się na okręgi koś­ciel­ne, obejmujące określoną liczbę parafii, z których każda obejmuje wyznaczony obszar. Parafia może posiadać jeden lub więcej filiałów, stacji kaznodziejskich lub placówek misyjnych.
  4. Kościelne instytucje, zakłady i organizacje działają w ramach tych koś­cielnych osób prawnych, które je powołały.

 

  1. CZŁONKOSTWO W KOŚCIELE

 

ARTYKUŁ 5

  1. Do Kościoła należą osoby wyznania metodystycznego zamieszkałe lub przebywające na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, należące do jednej z parafii ewangelicko-metodystycznych.
  2. Afiliowanymi członkami Kościoła mogą być również osoby z wyznań, z którymi Kościół ma wspólnotę kazalnicy i ołtarza, bez konieczności zmiany wyznania z zachowaniem wymogu art. 7 pkt 3.
  3. Kościół ma prawo do otaczania opieką duszpasterską ewangelików wy­znania metodystycznego narodowości polskiej lub posiadających obywatelstwo polskie, przebywających czasowo lub na stałe za granicą oraz współ­wyznawców z zagranicy, zamieszkujących lub przebywających na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej.

 

ARTYKUŁ 6

Kościół przyjmuje w poczet swych członków osoby, które pragną do nie­go należeć, szukając w nim pomocy w drodze do zbawienia, a w życiu za­cho­wu­ją biblijne zasady moralności chrześcijańskiej, standardy nauczania oraz zasady organizacyjne.

 

ARTYKUŁ 7

  1. Kto pragnie być przyjęty do Kościoła, składa pisemną deklarację na ręce pastora parafii, w obrębie której ma swoje miejsce zamieszkania. Przyjęcie deklaracji przez pastora jest jednoznaczne z dopuszczeniem kandydata do zaliczenia go w poczet członków Kościoła przez publiczne wyznanie wiary dla ochrzczonych lub przyjęcie chrztu dla katechumenów.
  2. Chrzest udzielony wcześniej w innych Kościołach chrześcijańskich w imię Trójjedynego Boga, jest uznawany w Kościele.
  3. Wzór deklaracji oraz szczegółowe warunki i sposób przyjęcia do Koś­cioła lub afiliacji określają wewnętrzne przepisy kościelne uchwalone przez Radę Kościoła.

 

ARTYKUŁ 8

  1. Członkami Kościoła są również małoletni, ochrzczeni w Kościele Ewan­gelicko-Metodystycznym, albo w innym Kościele chrześcijańskim, w imię Trójjedynego Boga i przyjęci do Kościoła za zgodą rodziców lub ustanowionego opiekuna z uwzględnieniem stopnia dojrzałości dziecka, a także wolności jego sumienia i wyznania oraz jego przekonania.
  2. Kościół oczekuje od nich potwierdzenia członkostwa przez świadomy akt wiary (konfirmacja) i życia zgodnego z zasadami Ewangelii.
  3. Chrzest dziecka potwierdzony publicznym świadomym wyznaniem wiary traktowany jest jako chrzest wiary.

 

ARTYKUŁ 9

  1. Do powinności członków Kościoła w szczególności należy:

1) pielęgnowanie wiary i moralności chrześcijańskiej, wynikających

z zasad biblijnych,

2) uczestniczenie w nabożeństwach i utrzymywanie łączności z Koś­cio­łem przez czynny udział w życiu macierzystej parafii, w tym przystępowanie do Wieczerzy Pańskiej,

3) wychowywanie swych dzieci w duchu i wyznaniu ewangelicko-metodystycznym,

4) dbanie o dobre imię Kościoła,

5) duchowe i materialne wspieranie Kościoła w jego misji,

6) regularne opłacanie składek członkowskich.

  1. Członkowie Kościoła mają w szczególności prawo do:

1) wybierania i bycia wybieranym na stanowiska w Kościele określone jego Prawem Wewnętrznym,

2) opieki duszpasterskiej w zakładach opieki zdrowotnej, domach pomocy społecznej, wojsku, Straży Granicznej, Służbie Celnej, Policji, Pań­stwowej Straży Pożarnej, jednostkach penitencjarnych

i organizacjach harcerskich,

3) uczestnictwa we wszystkich działaniach Kościoła, zgodnie z postanowieniami Prawa Wewnętrznego.

 

ARTYKUŁ 10

  1. Każda osoba wyznania ewangelicko-metodystycznego posiada przynależność do parafii, w której obrębie ma swoje miejsce zamieszkania. Ze zmianą miejsca zamieszkania traci ona przynależność dotychczasową i nabywa przynależność do parafii, na której obszarze zamieszkała, zgłosiła to miejscowemu pastorowi i opłaca składki członkowskie.
  2. W miastach, w których istnieją dwie parafie lub więcej osoba należąca do Kościoła może uzyskać przynależność do jednej z nich na podstawie swego wniosku, bez względu na miejsce zamieszkania.
  3. Członkowie Kościoła czasowo przebywający poza terytorium swojej parafii mogą na swój wniosek, złożony na ręce pastora parafii na obszarze, której przebywa, uzyskać status członka afiliowanego:

1) afiliacja ustaje z chwilą opuszczenia obszaru parafii,

2) osoba afiliowana (opuszczając parafię), do której nastąpiła afiliacja o tym fakcie informuje pastora macierzystej parafii oraz pastora parafii, w której była afiliowana.

  1. Członkowie Kościoła Ewangelicko-Metodystycznego w Rzeczy­pos­po­litej Polskiej, którzy w wyniku zmiany miejsca zamieszkania osiedli się

w miejscowości w której nie ma parafii ewangelicko-metodystycznej, ani jej filiału, punktu kaznodziejskiego lub misyjnego, mogą aktywnie uczestniczyć w życiu parafii bratnich Kościołów ewangelickich za ich przyzwoleniem, nie tracąc przy tym członkostwa w swym macierzystym Kościele.

 

ARTYKUŁ 11

  1. Członkostwo w Kościele ustaje przez:

1) złożenie na ręce pastora parafii pisemnej deklaracji o wystąpieniu

z Kościoła. Za małoletniego deklarację składa przynajmniej jeden z jego rodziców lub ustanowiony opiekun, z uwzględnieniem stopnia dojrzałości dziecka, a także wolności jego sumienia i wyznania oraz jego przekonania.

2) dyscyplinarne usunięcie zgodnie z przepisami niniejszego Prawa,

3) zgon.

  1. Ustanie członkostwa nie niesie z sobą praw do roszczeń finansowych

i majątkowych.

 

III. SŁUŻBA PASTORALNA W KOŚCIELE

 

ARTYKUŁ 12

  1. W Kościele pełnią służbę:

1) prezbiterzy,

2) diakoni,

3) probatorzy,

4) kaznodzieje miejscowi,

5) diakonise,

6) misjonarze oraz inne osoby, które Rada Kościoła uzna za właściwe.

  1. Sprawy służby kościelnej osób duchownych oraz diakonis, misjonarzy i kaznodziejów miejscowych, posiadających status pastora, a w szczególności sposób ich powoływania i odwoływania, nawiązywania i rozwiązywania stosunku służby kościelnej, upoważniania do sprawowania czynności duszpasterskich i administracyjnych oraz ich prawa i obowiązki regulują przepisy uchwalane przez Radę Kościoła.

 

ARTYKUŁ 13

  1. Prezbiterem może zostać osoba, która jest członkiem Kościoła, jest stanu wolnego lub żyje w związku małżeńskim, ukończyła wyższe studia teologiczne lub inne studia, które Konferencja Doroczna uzna za rów­norzędne, została przyjęta przez Zgromadzenie Duchownych na próbę, w czasie której odbyła studium konferencyjne z wynikiem pozytywnym, i odpowiedziała na pytania Komisji Kwalifikacji i Ordynacji.
  2. Studium konferencyjne trwa co najmniej trzy lata, nie dłużej jednak niż pięć. Po każdym roku kandydat jest poddawany egzaminom teoretycznym

i praktyczno-duszpasterskim.

  1. Kandydat składa egzaminy przed Radą Wykształcenia Pastorskiego. Jeśli wyniki egzaminu są pozytywne Komisja Kwalifikacji i Ordynacji bada kwa­lifikacje moralne kandydata i opiniuje jego podanie o przyjęcie w po­czet prezbiterów. Przedstawionych przez tę Komisję kandydatów zatwierdza Zgromadzenie Duchownych większością dwóch trzecich głosów, a ordynacji dokonuje Biskup w asyście prezbiterów.
  2. Prezbiter posiada bierne i czynne prawo wyborcze oraz upoważniony jest do:

1) prowadzenia nabożeństw,

2) głoszenia Słowa Bożego,

3) sprawowania wszystkich sakramentów i posług kościelnych.

 

ARTYKUŁ 14

  1. Diakonem może zostać osoba, która jest członkiem Kościoła, jest stanu wolnego lub żyje w związku małżeńskim, ukończyła wyższe studia teologiczne lub inne studia, które Komisja Kwalifikacji i Ordynacji uzna za wła­ściwe, została przyjęta przez Zgromadzenie Duchownych na próbę, w czasie której odbyła studium konferencyjne z wynikiem pozytywnym i od­powiedziała na pytania powyższej Komisji, w tym na temat swego zdrowia.
  2. Studium konferencyjne trwa co najmniej trzy lata, nie dłużej jednak niż pięć. Po każdym roku kandydat jest poddawany egzaminom teoretycznym i praktyczno-duszpasterskim.
  3. Kandydat składa egzaminy przed Radą Wykształcenia Pastorskiego. Jeśli wyniki egzaminu są pozytywne Komisja Kwalifikacji i Ordynacji bada kwalifikacje moralne kandydata i opiniuje jego podanie o przyjęcie w poczet diakonów.
  4. Przedstawionych przez tę Komisję kandydatów zatwierdza Zgroma­dzenie Duchownych większością dwóch trzecich głosów, a ordynacji dokonuje Biskup w asyście Superintendenta Naczelnego.
  5. Diakon upoważniony jest do:

1) prowadzenia nabożeństw,

2) głoszenia Słowa Bożego,

3) sprawowania opieki duszpasterskiej i charytatywno-opiekuńczej,

4) pod nieobecność prezbitera i za zgodą Superintendenta Naczel­ne­go sprawowania niektórych posług, takich jak: chrzest, ślub, pogrzeb.

 

ARTYKUŁ 15

  1. Probatorem, czyli kandydatem na diakona lub prezbitera może zostać osoba, która jest co najmniej od roku aktywnym członkiem Kościoła.
  2. Osoba ta przedstawia Komisji następujące dokumenty upoważniające ją do ubiegania się o przyjęcie na próbę:

1) rekomendację pastora zboru, do którego należy,

2) zaświadczenie lekarskie o stanie swego zdrowia psychicznego i fizycznego.

  1. Po uzyskaniu pozytywnej opinii Komisji Kwalifikacji i Ordynacji, osoba ta zostaje zakwalifikowana na próbę większością dwóch trzecich głosów Zgromadzenia Duchownych.

 

ARTYKUŁ 16

  1. Kaznodzieją miejscowym może zostać osoba o co najmniej dwuletnim aktywnym okresie członkostwa, która osiągnęła 21 rok życia i cieszy się dobrą opinią, została przez Konferencję Parafialną, na wniosek miejscowego pastora wybrana kaznodzieją.
  2. Wybór ten jest ważny przez jeden rok, z możliwością odnawiania co roku.
  3. Kaznodzieja miejscowy może prowadzić nabożeństwa, z wyjątkiem komunijnych, wygłaszać kazania i wspomagać pastora w jego służbie.

 

ARTYKUŁ 17

  1. Kaznodzieja miejscowy po uzyskaniu rekomendacji Komisji Kwa­li­fikacji i Ordynacji oraz zatwierdzeniu przez Zgromadzenie Duchownych może być wyznaczony do pełnienia obowiązków pastora.
  2. Za pisemną zgodą Superintendenta Naczelnego po uzgodnieniu z Bis­kupem może prowadzić nabożeństwa z sakramentem Wieczerzy Pańskiej.
  3. Kaznodzieja miejscowy pełniący obowiązki pastora może używać tytuł „pastor”.

 

ARTYKUŁ 18

  1. Prezbiterzy i diakoni, jako duchowni używają tytułu „ksiądz” oraz ma­ją prawo do stroju przewidzianego dla duchownych.
  2. Są oni administratorami parafii, do których otrzymali nominację.

 

ARTYKUŁ 19

  1. Duchowny przechodzi w stan spoczynku (emerytura) zgodnie z obowią­zującymi przepisami państwowymi.
  2. W uzasadnionych przypadkach duchowny może przejść w stan spoczynku przed osiągnięciem wieku emerytalnego na własny wniosek lub na wniosek Superintendenta Naczelnego. Ostateczną decyzję w tej sprawie podejmuje Zgromadzenie Duchownych większością dwóch trzecich głosów.
  3. Granica wieku duchownego na stanowiskach kościelnych wynosi 72 lata. Duchowny może nadal wykonywać czynności duszpasterskie i administracyjne w uzgodnieniu z Superintendentem Naczelnym.
  4. Duchowny w stanie spoczynku pozostaje członkiem Konferencji Do­rocz­nej, tracąc jedynie bierne prawo wyborcze.

 

ARTYKUŁ 20

  1. Kaznodzieje miejscowi pełniący obowiązki pastora, probatorzy, diakoni i prezbiterzy są z urzędu członkami Konferencji Dorocznej.
  2. Kaznodzieje miejscowi pełniący obowiązki pastora, probatorzy i diakoni nie posiadają biernego prawa wyborczego do władz Kościoła.

 

ARTYKUŁ 21

  1. Diakonisą może zostać kobieta, która osiągnęła 21 rok życia, cieszy się dobrą opinią i pragnie poświęcić się służbie Bogu. Jej zadaniem jest pomaganie w pracach misyjnych, charytatywnych, edukacyjnych, wychowawczych i administracyjnych Kościoła.
  2. Kandydatkę na diakonisę zatwierdza Rada Superintendentów na pisemny wniosek zainteresowanej, po czym Biskup dokonuje jej konsekracji, a Su­per­intendent Naczelny w porozumieniu z Biskupem kieruje ją do służby, co następuje z reguły w czasie Konferencji Dorocznej.
  3. Diakonisa podlega tym samym przepisom dyscyplinarnym, co osoba duchowna (art. od 98 do 105).

 

ARTYKUŁ 22

Konferencja Doroczna może powołać Radę Diakonis, która działa na podstawie statutu zatwierdzonego przez Radę Kościoła.

 

 

  1. WŁADZE KOŚCIOŁA

 

ARTYKUŁ 23

  1. Władzą dla Kościoła jako całości są:

1) Konferencja Doroczna,

2) Rada Kościoła,

3) Superintendent Naczelny.

  1. Dla parafii:

1) Konferencja Parafialna,

2) Rada Parafialna,

3) Pastor.

Każde w swoim zakresie.

 

ARTYKUŁ 24

  1. Postanowienia i uchwały władz kościelnych zapadają zwykłą większością głosów obecnych w głosowaniu jawnym, o ile inne zapisy niniejszego Prawa nie stanowią inaczej.
  2. Głosowanie odbywa się tajnie, jeżeli chociażby jedna z osób uprawnionych do głosowania tego zażąda, a jej wniosek uzyska poparcie choćby jednej osoby uprawnionej do głosowania.
  3. Wszelkie wybory odbywają się w trybie tajnym.

V.1. KONFERENCJA DOROCZNA

 

ARTYKUŁ 25

  1. Podstawowym i najwyższym organem władzy Kościoła jest Kon­fe­rencja Doroczna, która obraduje na sesjach plenarnych, a także oddzielnie jako sesja Delegatów Świeckich i Zgromadzenie Duchownych (z zastrzeżeniem art. 105 pkt 6).
  2. Obrady konferencyjne odbywają się także na sesjach zamkniętych,w których uczestniczyć mogą wyłącznie członkowie Konferencji Dorocz­nej. Decyzje w sprawie podejmuje Prezydium Konferencji.
  1. Zgromadzenie Duchownych obraduje zawsze na sesji zamkniętej, a jego obrady objęte są klauzulą tajności.
  2. Termin i miejsce sesji Konferencji Dorocznej wyznacza, w porozumieniu z Biskupem, Konferencja Doroczna na swej poprzedniej sesji, a zwo­łuje ją Superintendent Naczelny.
  3. Uchwały Konferencji Dorocznej nie powinny być sprzeczne z zapisami Porządku Kościelnego Konferencji Centralnej Europy Środkowej i Po­­łu­d­nio­wej zwanym dalej Porządkiem Kościelnym, z zastrzeżeniem art. 1 pkt 5 i zapadają zwykłą większością głosów, za wyjątkiem tych decyzji, które wy­­nikają z innych zapisów tego Prawa.
  4. Oficjalnym językiem Konferencji Dorocznej jest język polski.

 

ARTYKUŁ 26

  1. Członkami Konferencji Dorocznej są:

1) prezbiterzy, diakoni, probatorzy, kaznodzieje miejscowi pełniący obowiązki pastora (art. 20 pkt 1),

2) delegaci świeccy – po jednym z każdej parafii. Jeżeli w parafii posługę duszpasterską pełni więcej duchownych ordynowanych, wówczas parafia ma prawo do wyboru delegatów świeckich w ilości równej liczbie duchow­nych. Mandat delegata jest ważny do następnej Konferencji Dorocz­nej,

3) członkowie Rady Kościoła,

4) osoby przewodniczące stałym komitetom kościelnym,

5) członkowie Komisji Rewizyjnej,

6) członkowie Komisji Nominacji.

  1. Po rekomendacji Komisji Nominacji Konferencja Doroczna zatwierdza komitety i ich przewodniczących.

 

ARTYKUŁ 27

Uczestnikami obrad Konferencji Dorocznej bez prawa głosu stanowiącego mogą być przedstawiciele zborów filialnych wskazani przez właściwego Superintendenta Okręgu, studenci teologii, świeccy współpracownicy Koś­cio­ła oraz inne osoby, które otrzymały pisemne zaproszenie Super­in­ten­denta Naczelnego.

 

ARTYKUŁ 28

  1. Sesje Konferencji Dorocznej z urzędu prowadzi Biskup.
  2. Biskup prowadzenie Konferencji Dorocznej może powierzyć Super­inten­dentowi Naczelnemu lub innemu z superintendentów.

 

ARTYKUŁ 29

  1. Konferencja Doroczna może zostać zwołana w trybie nadzwyczajnym.
  2. Zwołuje ją Superintendent Naczelny na wniosek Rady Kościoła lub Biskupa.
  3. Termin wyznacza Biskup w porozumieniu z Superintendentem Na­czel­nym, a miejsce wskazuje Superintendent Naczelny w porozumieniu z Radą Kościoła.
  4. Członkami sesji nadzwyczajnej są członkowie sesji zwyczajnej poprzedzającej zwołanie sesji nadzwyczajnej.
  5. Ma ona prawo do podejmowania tylko tych uchwał, dla których została zwołana.

 

ARTYKUŁ 30

Organami Konferencji Dorocznej są:

  1. Prezydium Konferencji w skład którego wchodzi:

Biskup, Super­intendent Naczelny, Sekretarz Konferencji Dorocznej.

  1. Sekretarz Konferencji.
  2. Rada Superintendentów.
  3. Komisja Rewizyjna.

 

ARTYKUŁ 31

Organami pomocniczymi Konferencji Dorocznej są Komisje:

1) Kwalifikacji i Ordynacji Duchownych,

2) Wykształcenia Pastorskiego,

3) Mandatowa,

4) Chrześcijańskiego Wychowania i Edukacji Dzieci,

5) Młodzieży,

6) Kobiet,

7) Ewangelizacji i Misji,

8) Majątkowo-Finansowa Kościoła,

9) Rezolucji,

10) Diakonii,

11) oraz inne, jakie Konferencja Doroczna uzna za konieczne.

 

ARTYKUŁ 32

  1. Konferencja Doroczna przed otwarciem sesji sprawdza przez Komis­ję Mandatową uprawnienia swych członków.
  2. Przewodniczący Komisji Mandatowej jest z urzędu statystykiem Koś­cioła (art. 33 pkt 2 ppkt 5).

 

ARTYKUŁ 33

  1. W roku poprzedzającym Konferencję Generalną i Konferencję Cen­tralną, Konferencja Doroczna wybiera na te Konferencje delegatów du­chow­­nych i świeckich oraz ich zastępców.
  2. W roku po zakończeniu Konferencji Generalnej, Konferencja Do­rocz­na, wybiera na cztery lata:

1) sekretarza Konferencji Dorocznej,

2) członków Rady Kościoła, nie pochodzących z nominacji, z wyłączeniem Superintendenta Naczelnego (art. 38 pkt 3),

3) przewodniczącego Komisji Rewizyjnej, dwóch jej członków oraz ich zastępców,

4) przewodniczących Komitetów,

5) członków Komitetu Nominacji oraz innych, które Konferencja uzna za konieczne.

  1. Odwołanie przewodniczącego, członka Komisji lub Komitetów wymienionych w pkt 2 ppkt. 1-5 przed upływem kadencji może nastąpić w przypadku:

– wniosku osoby zainteresowanej,

– długotrwałej choroby lub zgonu,

– długotrwałego wyjazdu za granicę kraju,

– utraty zdolności do czynności prawnych i pozbawienia praw publicznych lub obywatelskich,

– sprzeniewierzenia się zasadom etyczno-moralnym obowiązującym w Kościele Ewangelicko-Metodystycznym czy działanie na szkodę Koś­cioła, w tym sprzeniewierzenie majątku kościelnego.

  1. Wniosek o odwołanie przewodniczącego, członka Komisji lub Ko­mi­te­tu może złożyć Biskup lub Superintendent Naczelny.
  2. Konferencja Doroczna na wniosek Superintendenta Naczelnego wybiera spośród delegatów świeckiego przewodniczącego Sesji Delegatów Świeckich:

1) mandat przewodniczącego Sesji Delegatów Świeckich trwa do sesji następnej Konferencji Dorocznej,

2) przewodniczący Sesji Delegatów Świeckich składa sprawozdanie z obrad Sesji Delegatów Świeckich na sesji plenarnej Konferencji.

 

ARTYKUŁ 34

  1. W skład Komitetu Nominacji wchodzi 5 osób; w tym Superintendent Na­czel­ny jako przewodniczący oraz dwie osoby świeckie i dwóch duchownych.
  2. Komitet Nominacji (patrz: art. 33 pkt 2 ppkt 5) przygotowuje listę kandydatów do wyborów na przewodniczących celem obsady Komisji i Komitetów oraz innych funkcji z wyjątkiem tych, wobec których Prawo Wew­nę­trzne stanowi inaczej.
  3. Jeśli wybrani kandydaci nie są w stanie wykonywać swoich obowiązków, Komitet na najbliższej Konferencji Dorocznej proponuje inne osoby jako ich następców.
  4. Nominacje dodatkowe mogą być zgłaszane przez delegatów Konfe­rencji Dorocznej chyba, że Prawo Wewnętrzne stanowi inaczej.

 

ARTYKUŁ 35

  1. Sekretarz Konferencji Dorocznej prowadzi protokół oraz kompletuje dokumentację Konferencji Dorocznej.
  2. Wspomaga przewodniczącego w czuwaniu nad zgodnością przebiegu sesji Konferencji i podejmowanych uchwał z Prawem Wewnętrznym i innymi przepisami kościelnymi i państwowymi.
  3. Sekretarz Konferencji Dorocznej gromadzi i zabezpiecza wszystkie dokumenty Konferencji Dorocznej i przechowuje je w archiwum Kościoła zgodnie z przepisami kościelnymi w tej materii.
  4. W razie niemożności wykonywania swoich obowiązków przez Sekre­ta­rza Konferencji Dorocznej, określonych w art. 35 pkt 1-3, jego obowiązki do czasu ustania przyczyny przejmuje Sekretarz Rady Kościoła.

 

ARTYKUŁ 36

Do kompetencji Konferencji Dorocznej, oprócz spraw wymienionych

w innych artykułach niniejszego Prawa, należy:

1) uchwalanie Prawa Wewnętrznego Kościoła,

2) podejmowanie uchwał w zakresie ogólnych spraw kościelnych oraz uchwalanie przepisów kościelnych, w tym uzyskiwania i utraty praw członkowskich w Kościele,

3) podział terytorialny Kościoła na okręgi,

4) wypowiadanie się w kwestiach nauczania i życia moralno-religijnego,

5) przyjmowanie sprawozdań osób pełniących funkcje ogólnokościelne,

6) ustalanie planów działalności Kościoła,

7) decydowanie w sprawach finansowych Kościoła, o ile one nie należą do kompetencji innych organów Kościoła stosownie do przepisów niniejszego Prawa,

8) podejmowanie decyzji przez głosowanie w sprawie absolutorium dla Rady Kościoła,

9) podejmowanie uchwał w zakresie przystępowania lub wystę­po­wa­­nia Kościoła do i z krajowych oraz międzynarodowych organizacji o cha­­­rakterze eku­­me­nicznym i międzywyznaniowym (art. 2 pkt 4),

10) decydowanie we wszystkich sprawach przedstawionych jej przez członków Konferencji Dorocznej i Radę Kościoła,

11) zwoływanie, w zależności od potrzeb, Konferencji Okręgowych.

 

  1. 2. RADA SUPERINTENDENTÓW

 

ARTYKUŁ 37

  1. Radę Superintendentów stanowią: Superintendent Naczelny oraz osoby mianowane zgodnie z art. 53.
  2. Radzie przewodniczy z urzędu Biskup lub za jego zgodą Super­inten­dent Naczelny.
  3. Do kompetencji Rady Superintendentów należy:

1) czuwanie nad właściwym duchowym rozwojem Kościoła,

2) konsultowanie w procesie wyznaczania przez Biskupa miejsca służby duchownym,

3) rekomendowanie Komisji Kwalifikacji i Ordynacji przepisów

o przygotowaniu kandydatów do stanu duchownego,

4) opiniowanie Radzie Kościoła w sprawach administrowania i zarzą­dza­nia Kościołem np. ustalanie granic okręgów i parafii.

 

  1. 3. SUPERINTENDENT NACZELNY

 

ARTYKUŁ 38

Konferencja Doroczna, na rok przed upływem kadencji Superintendenta Naczelnego wybiera w głosowaniu tajnym kandydatów na Superinten­denta Naczelnego spośród prezbiterów polskiej Konferencji Dorocznej.

  1. Spośród trzech kandydatów, którzy uzyskali największą ilość głosów Biskup mianuje Superintendenta Naczelnego, a wybór zatwierdza zwykłą większością głosów Konferencja Doroczna.
  2. Elekt obejmuje swoje obowiązki podczas następnej Konferencji Dorocznej.
  3. Superintendent Naczelny jest z urzędu zwierzchnikiem Kościoła. Je­go kadencja trwa cztery lata. Ponowny wybór jest możliwy na sześcioletnią kadencję. Łącznie kadencje nie mogą trwać dłużej niż 10 lat.

 

ARTYKUŁ 39

  1. Superintendent Naczelny przewodniczy Radzie Kościoła.
  2. Superintendent Naczelny reprezentuje Kościół Ewangelicko-Meto­dys­ty­cz­ny w Rzeczypospolitej Polskiej wobec Kościołów metodystycznych za granicą, innych Kościołów i organizacji ekumenicznych oraz związków religijnych, a także wobec władz państwowych i samorządowych oraz innych instytucji.

 

ARTYKUŁ 40

Do kompetencji Superintendenta Naczelnego, poza uprawnieniami przewidzianymi w innych artykułach niniejszego Prawa, należy:

1) nadzór nad działalnością Kościoła i jego władz oraz organów pomocniczych tychże władz z wyjątkiem Konferencji Dorocznej,

2) ogólny nadzór nad wykonaniem uchwał Konferencji Dorocznej,

3) czuwanie nad porządkiem nabożeństw i wykonywaniem posług religijnych przez duchownych,

4) współdziałanie z Biskupem i Superintendentami Okręgowymi przy wyznaczaniu duchownym miejsca ich służby, odwoływaniu ich i przenosze­niu na inne miejsce lub do innego rodzaju służby,

5) w porozumieniu z Biskupem i właściwym terytorialnie Superin­tenden­tem Okręgowym powierzanie probatorom oraz kaznodziejom miejscowym prowadzenia wyznaczonych zborów,

6) mianowanie osób odpowiedzialnych za poszczególne działy pracy koś­cielnej (np. rektor Wyższego Seminarium Teologicznego, dyrektor En­glish Language College-Szkoły Języka Angielskiego, redaktorzy czasopism kościelnych, itp.) i przyjmowanie od nich sprawozdań,

7) zatrudnianie i zwalnianie pracowników oraz zawieranie i rozwią­zy­wanie umów cywilno-prawnych, o ile nie koliduje to z innymi przepisami,

8) w szczególnych przypadkach delegowanie oficjalnych reprezentantów Kościoła na krajowe i zagraniczne konferencje oraz zjazdy,

9) rozstrzyganie spraw dyscyplinarnych duchownych zawieszonych  przez Superintendentów Okręgowych (art. 54 pkt 4) oraz stosowanie kar dyscyplinarnych: upomnienie, zawieszenie do najbliższej sesji Zgromadzenia Duchownych i przekazanie sprawy do zbadania przez Komisję Badawczo-Sądową.

 

ARTYKUŁ 41

  1. Odwołanie Superintendenta Naczelnego przed upływem kadencji może nastąpić:

1) na jego wniosek,

2) w przypadku:

  1. a) długotrwałej choroby,
  2. b) utraty zdolności do czynności prawnych lub pozbawienia praw publicznych i obywatelskich,
  3. c) sprzeniewierzenia majątku kościelnego.
  4. Wniosek o odwołanie Superintendenta Naczelnego składa Biskup do Konferencji Dorocznej.
  5. Funkcja Superintendenta Naczelnego wygasa w chwili jego śmierci.

 

  1. 4. RADA KOŚCIOŁA I JEJ PREZYDIUM

 

ARTYKUŁ 42

Organem Kościoła jako osoby prawnej jest Rada Kościoła reprezentowana przez swe Prezydium (art. 46).

 

ARTYKUŁ 43

  1. W skład Rady Kościoła nie powinno wchodzić więcej niż 7 osób,

w tym:

1) Superintendent Naczelny,

2) superintendenci okręgowi,

3) inni członkowie, w tym świeccy, zaproponowani przez Radę Su­perin­tendentów i zatwierdzeni przez Konferencję Doroczną.

  1. Długość kadencji Rady Kościoła trwa cztery lata, z zastrzeżeniem

art. 38 pkt 3.

  1. W razie niemożności wykonywania obowiązków członków Rady Koś­cioła przed upływem kadencji, ich następcy mogą być mianowani przez Superintendenta Naczelnego w porozumieniu z Biskupem do wyboru lub zatwierdzenia na najbliższej sesji Konferencji Dorocznej.

 

ARTYKUŁ 44

  1. Przewodniczącym Rady Kościoła z urzędu jest Superintendent Naczelny.
  2. Rada Kościoła wybiera spośród swych członków Zastępcę Przewodniczącego Rady Kościoła, Sekretarza i Skarbnika, który jest jednocześnie Skarb­nikiem Konferencji Dorocznej (art. 33 pkt 2 pkt 5).
  3. Zastępca Przewodniczącego Rady Kościoła może wykonywać tylko te czynności, które zostały mu zlecone na piśmie przez Prze­wod­ni­czą­cego Rady Kościoła.
  4. W razie niemożności sprawowania funkcji Przewodniczącego, jego obowiązki przejmuje Zastępca bez prawa następstwa, do chwili powołania nowego Przewodniczącego Rady Kościoła z zachowaniem wymogu art. 38.
  5. Przewodniczący Rady Kościoła, Zastępca Przewodniczącego Rady Koś­cioła Sekretarz Rady Kościoła i Skarbnik Rady Kościoła stanowią wspólnie Prezydium Rady Kościoła.

 

ARTYKUŁ 45

Do kompetencji Rady Kościoła, oprócz spraw wymienionych w innych artykułach niniejszego Prawa, należy:

1) nadzór nad wykonywaniem uchwał Konferencji Dorocznej,

2) reprezentowanie poprzez swe Prezydium (art. 46) Kościoła jako osoby prawnej w sądzie i poza sądem, wobec władz i osób trzecich we wszystkich czynnościach prawnych, zastrzeżonych dla Kościoła jako całości,

3) erygowanie nowych parafii oraz zmiana statusu dotychczas istniejących,

4) nabywanie mienia dla Kościoła jako całości, zbywanie i obciążanie go oraz zarządzanie nim,

5) udzielanie pełnomocnictw do reprezentowania Kościoła we wszystkich sprawach należących do kompetencji Rady Kościoła,

6) wyrażanie zgody na nabycie mienia nieruchomego dla parafii jako osoby prawnej oraz zbycie i obciążenie tego mienia, jak też podejmowanie działalności gospodarczej przez parafie,

7) wyrażanie zgody na budowę oraz remonty kapitalne obiektów kościelnych i parafialnych,

8) wyrażanie zgody na nabycie i zbycie majątku ruchomego znacznej wartości lub przedstawiającego wartość artystyczną, historyczną, zabytkową lub naukową. W sprawach spornych wartość określi rzeczoznawca powoływany przez Radę Kościoła,

9) wyrażanie zgody na zakładanie fundacji lub udziału w nich,

10) ustalanie przepisów i regulaminów kościelnych nie zastrzeżonych dla Konferencji Dorocznej (art. 36),

11) przygotowanie sesji Konferencji Dorocznej,

12) nadzór nad działalnością ogólnokościelną, np. nad: Diakonią, Wyższym Seminarium Teologicznym, English Language College- Szkołą Języka Angielskiego oraz innymi kościelnymi instytucjami wychowawczymi i oświatowymi, wydawnictwami kościelnymi i dzia­­łalnością w zakresie środków przekazu,

13) inicjowanie ogólnopolskiej działalności gospodarczej i nadzór nad nią,

14) przygotowanie preliminarza budżetowego Kościoła na najbliższy rok kalendarzowy,

15) ustalanie wysokości obowiązkowych składek na rzecz Kościoła,

16) delegowanie oficjalnych reprezentantów Kościoła na krajowe

i zagraniczne konferencje i zjazdy oraz stałych przedstawicieli do krajowych i międzynarodowych organizacji kościelnych i ekume­ni­cz­nych, jeśli w Prawie Wewnętrznym nie jest to zastrzeżone dla innych organów kościelnych (art. 36 pkt 9).

17) proponowanie do zatwierdzenia Konferencji Dorocznej zmian w Prawie Wewnętrznym wynikających z nowelizacji Porządku Kościelnego, przyjętego przez Konferencję Centralną Europy Środkowej i Południowej. Powinno to nastąpić nie później niż w następnym roku kalendarzowym po Konferencji Centralnej,

18) zatwierdzanie kandydatów na studia teologiczne,

19) ustalanie granic okręgów, parafii.

 

  1. 5. PREZYDIUM RADY KOŚCIOŁA

 

ARTYKUŁ 46

Prezydium Rady Kościoła zwane dalej Prezydium składa się z Prze­wod­niczącego Rady Kościoła, Zastępcy Przewodniczącego Rady Kościoła oraz Sekretarza Rady Kościoła i Skarbnika Rady Kościoła.

 

ARTYKUŁ 47

  1. Prezydium zarządza bieżącymi sprawami Kościoła w okresie między posiedzeniami Rady Kościoła.
  2. Sekretarz prowadzi protokół z posiedzeń Prezydium i składa przed Radą Kościoła sprawozdanie z jego działalności.
  3. Uchwały podjęte przez Prezydium wymagają następnie zatwierdzenia przez Radę Kościoła.

 

ARTYKUŁ 48

  1. Do składania oświadczeń i pokwitowań, zawierania umów, zaciągania zobowiązań (nie wyłączając wekslowych) i udzielania pełnomocnictw w imieniu Kościoła, konieczne jest współdziałanie Przewodniczącego Rady Kościoła i Zastępcy Przewodniczącego Rady Kościoła oraz Sekretarza lub Skarbnika Rady Kościoła.
  2. Do podpisywania bieżących dokumentów kościelnych i wszelkich pism lub dokumentów uchwalanych przez Radę Kościoła uprawniony jest Przewodniczący Rady Kościoła lub na jego pisemne upoważnienie zastępca Przewodniczącego Rady Kościoła.

 

  1. 6. KOMISJA REWIZYJNA

 

ARTYKUŁ 49

  1. Po zgłoszeniu propozycji Komisji Nominacji Konferencja Doroczna wybiera spośród osób nie będących członkami Rady Kościoła:

1) przewodniczącego Komisji Rewizyjnej Kościoła,

2) sekretarza i jej członków.

  1. Kandydatów do Komisji Rewizyjnej mogą zgłaszać też inni członkowie Konferencji nie będący członkami Komisji Nominacji.
  2. Komisja Rewizyjna Kościoła nie może liczyć mniej niż trzech członków i nie więcej niż pięciu, w tym co najmniej jedną osobę nie będącą członkiem Zgromadzenia Duchownych.
  3. Konferencja Doroczna wybiera także dwóch zastępców członków Komisji Rewizyjnej.
  4. Kadencja Komisji Rewizyjnej trwa 4 lata.

 

ARTYKUŁ 50

  1. Posiedzenia Komisji Rewizyjnej zwołuje jej Przewodniczący z własnej inicjatywy lub na wniosek dwóch członków Komisji.
  2. Uchwały Komisji zapadają zwykłą większością głosów. W przypadku równej liczby głosów „za” i „przeciw” decyduje głos przewodniczącego Komisji.
  3. Z posiedzeń Komisji sporządzany jest protokół z zachowaniem wymogu art. 25 pkt 6.

 

ARTYKUŁ 51

  1. W ciągu pierwszych trzech miesięcy każdego kolejnego roku kalendarzowego, Komisja Rewizyjna sprawdza dokumentację finansową Kościoła za rok miniony i przedstawia sprawozdanie ze swojej kontroli Konferencji Dorocznej.
  2. Komisja Rewizyjna składa wniosek Konferencji Dorocznej dotyczący udzielenia absolutorium Radzie Kościoła.
  3. W przypadku nie uzyskania absolutorium przez Radę Kościoła, sprawę bada nadzwyczajna Komisja powołana przez Konferencję Doroczną pod przewodnictwem Biskupa.
  4. Komisja przedstawia wynik swoich prac na nadzwyczajnej sesji Kon­fe­ren­cji Dorocznej z wnioskiem o podjęcie decyzji.
  5. Na wniosek właściwego terytorialnie superintendenta Prezydium Rady Kościoła może zlecić Komisji Rewizyjnej przeprowadzenie kontroli dokumentów finansowych parafii oraz wszystkich innych prowadzonych przez parafię działalności.

 

  1. OKRĘG KOŚCIELNY

 

ARTYKUŁ 52

  1. Okręg kościelny jest jednostką terytorialną Kościoła, obejmującą pewną liczbę parafii znajdujących się w określonej części kraju.
  2. Strukturą organizacyjną okręgu jest:

1) Konferencja Okręgu,

2) Rada Okręgu,

3) Superintendent Okręgu.

 

ARTYKUŁ 53

  1. Superintendent Naczelny, po konsultacji z Biskupem, mianuje spośród prezbiterów polskiej Konferencji Dorocznej Superintendentów Okręgów i przydziela im okręgi.
  2. Nominacje są ogłaszane podczas Konferencji Dorocznej.
  3. W szczególnych przypadkach Superintendent Naczelny, po konsultacji z Biskupem, może odwołać Superintendenta Okręgu ze stanowiska lub przydzielić mu inny okręg.

 

ARTYKUŁ 54

  1. Superintendent Okręgu sprawuje duchowy i administracyjny nadzór nad parafiami powierzonego mu okręgu z prawem kontrolowania wszelkiej dokumentacji.
  2. Superintendent Okręgu czuwa nad życiem religijnym, wykonywaniem prac i przepisów kościelnych oraz uchwał Konferencji Dorocznej, zarządzeń Rady Kościoła i Superintendenta Naczelnego, w swoim okręgu.
  3. Przynajmniej raz w roku dokonuje wizytacji parafii swego okręgu.
  4. Sprawuje bezpośredni nadzór nad duchownymi okręgu, z prawem w nagłych przypadkach zawieszenia ich w czynnościach, przekazując niezwłocznie sprawę do rozstrzygnięcia Superintendentowi Naczelnemu, który informuje o tym Biskupa.

 

ARTYKUŁ 55

  1. Superintendent Okręgu zwołuje i przewodniczy Konferencjom Parafialnym swego okręgu oraz Konferencji Okręgu.
  2. W razie swej nieobecności może powierzyć przewodniczenie jednemu z prezbiterów swojego okręgu.
  3. W razie niezwołania Konferencji Okręgu jej uprawnienia przejmuje Konferencja Doroczna.

 

ARTYKUŁ 56

  1. W skład Konferencji Okręgu wchodzą:

1) duchowni (diakoni i prezbiterzy),

2) probatorzy i kaznodzieje miejscowi pełniący obowiązki pastora właściwego okręgu,

3) delegaci świeccy – po jednym z każdej parafii, właściwego okręgu, wybrani na Konferencję Doroczną,

4) osoby zaproszone przez Superintendenta Okręgu.

  1. Konferencja Okręgu, może mieć charakter ogólnego zgromadzenia okręgowego duchownych i świeckich parafii właściwego okręgu, w zależności od potrzeb.
  2. Konferencję Okręgu zwołuje zgodnie z art. 55 pkt 1 i prowadzi Super­in­tendent Okręgu.

 

ARTYKUŁ 57

  1. Do kompetencji Konferencji Okręgu, oprócz spraw oznaczonych w innych artykułach niniejszego Prawa, należy:

1) analizowanie i zatwierdzanie planu prac okręgu, przygotowanego przez Radę Okręgu,

2) wybór członków Rady Okręgu,

2) powoływanie stosownie do potrzeb komitetów i komisji okręgu,

3) przygotowanie i składanie wniosków do Rady Kościoła lub Konferencji Dorocznej.

 

ARTYKUŁ 58

  1. Radę Okręgu powołuje Konferencja Okręgu na okres jednego roku z możliwością odnawiania mandatu na kolejny rok.
  2. Superintendent Okręgu przewodniczy z urzędu Radzie Okręgu.
  3. W skład Rady Okręgu wchodzą:

1) Superintendent Okręgu – Przewodniczący,

2) dwóch prezbiterów wybranych przez duchownych w czasie Kon­ferencji Okręgu właściwego okręgu,

3) dwóch świeckich wybranych przez delegatów świeckich w czasie Konferencji Okręgu właściwego okręgu.

  1. Rada Okręgu wybiera spośród swoich członków sekretarza.

 

ARTYKUŁ 59

Do kompetencji Rady Okręgu, oprócz spraw wymienionych w innych paragrafach niniejszego Prawa, należy:

1) przygotowanie i realizacja planu pracy Konferencji Okręgu,

2) powoływanie przewodniczących komitetów i komisji okręgu, w zależności od potrzeb.

 

 

VII. 1. PARAFIA

 

ARTYKUŁ 60

  1. Parafią jest lokalna społeczność członków Kościoła, czyli zbór, jego filiały oraz placówki misyjne, stanowiąca administracyjną jednostkę kościelną, posiadającą własnego pastora.
  2. Każda parafia Kościoła posiada osobowość prawną, odrębną od Kościoła jako całości.
  3. Organem parafii jako osoby prawnej jest Rada Parafialna reprezentowana przez pastora.
  4. Parafia może posiadać obiekty sakralne i inne ruchomości lub nieruchomości, które administrowane są przez pastora parafii, współdziałającego z Radą Parafialną z zastrzeżeniem art. 45 pkt 6 i 8.

 

ARTYKUŁ 61

  1. Nowa parafia powstaje zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa (art. 45 pkt 3) na podstawie uchwały Rady Kościoła podjętej na wniosek właściwego Superintendenta Okręgu.
  2. O powołaniu nowej parafii Przewodniczący Prezydium Rady Kościoła powiadamia właściwe władze państwowe.

 

ARTYKUŁ 62

  1. Parafia przestaje istnieć w wyniku ustania jej działalności, na podstawie uchwały Rady Kościoła powziętej na wniosek właściwego Superintendenta Okręgu.
  2. O likwidacji osoby prawnej Przewodniczący Prezydium Rady Kościoła powiadamia właściwe władze państwowe.
  3. Majątek zlikwidowanej parafii przechodzi w tym wypadku na własność Kościoła (art. 97 pkt 1).

 

ARTYKUŁ 63

Parafie organizują i sprawują kult publiczny, w szczególności przez:

1) nabożeństwa w kościołach, kaplicach i na otwartej przestrzeni,

2) katechezę dzieci, młodzieży i dorosłych,

3) ewangelizację w miejscach publicznych, w tym z wykorzystaniem mediów elektronicznych,

4) kolportaż Pisma Świętego i literatury religijnej,

5) duszpasterstwo w wojsku, w zakładach opieki zdrowotnej, jedno­stkach penitencjarnych oraz innych.

 

ARTYKUŁ 64

  1. Parafie mogą prowadzić działalność gospodarczą oraz oświatowo-wychowawczą, w tym szkoły i opiekuńczo-wychowawczą (np. świetlice, ośrod­­ki dziecięce i młodzieżowe) w oparciu o uchwałę Rady Parafialnej.
  2. Decyzję w tej sprawie i pisemną zgodę na prowadzenie powyższych dzia­łalności wydaje Rada Kościoła (art. 45 pkt 6).

 

ARTYKUŁ 65

  1. Wszystkie parafie wnoszą obowiązkową składkę na rzecz Kościoła jako całości.
  2. Parafie prowadzące działalność gospodarczą wnoszą dodatkowo obo­wiąz­­ko­wą składkę na rzecz Kościoła jako całości.
  3. Wysokość składek ustala Rada Kościoła.

 

VII. 2. KONFERENCJA PARAFIALNA

 

ARTYKUŁ 66

  1. Konferencja Parafialna jest zwoływana i działa zgodnie z Prawem Wewnętrznym.
  2. Konferencję Parafialną zwołuje nie rzadziej niż raz w roku i przewodniczy jej Superintendent Okręgowy. W razie niemożności przewodniczenia zleca je jednemu z prezbiterów swojego okręgu.
  3. Konferencja Parafialna składa się z członków powoływanych zgodnie z Prawem Wewnętrznym (art. 67).

 

ARTYKUŁ 67

W skład Konferencji Parafialnej wchodzą:

1) Przewodniczący Rady Parafialnej,

2) członkowie Rady Parafialnej,

3) duchowni niebędący pastorami innych parafii, a zamieszkali na obszarze parafii,

4) kaznodzieje miejscowi,

5) przedstawiciele zespołów parafialnych,

6) nauczyciele szkoły niedzielnej,

7) członkowie Parafialnej Komisji Rewizyjnej,

8) oraz uczestniczyć w niej mogą inni członkowie parafii, posiadający czynne i bierne prawa wyborcze.

 

ARTYKUŁ 68

Do kompetencji Konferencji Parafialnej, oprócz spraw oznaczonych w innych artykułach niniejszego Prawa, należy:

1) przyjmowanie sprawozdania pastora za miniony rok z działalności parafii,

2) analizowanie i zatwierdzanie planu prac parafii, przygotowanego przez Radę Parafialną,

3) decydowanie o sprawach finansowych parafii, o ile sprawy te nie są zastrzeżone do kompetencji innych władz Kościoła (art. 45),

4) ogólny nadzór nad parafią w zakresie spraw religijnych i administracyjnych.

5) na wniosek pastora zboru zatwierdzanie kaznodziejów miejscowych oraz wydawanie im upoważnień do wygłaszania kazań na okres jednego roku (art. 16),

6) wybór kuratora, sekretarza i skarbnika oraz innych członków Rady Parafialnej zgodnie z art. 70 pkt 2,

7) wybór na okres jednego roku delegata świeckiego i jego zastępcy na Konferencję Doroczną, spośród członków Kościoła przynależących do parafii, którzy ukończyli 18 rok życia i mający co najmniej dwuletni staż członkowski,

8) wybór przewodniczącego i członków Komisji Rewizyjnej Parafii w liczbie ustalonej przez Konferencję Parafialną,

9) powoływanie stosownie do potrzeb komisji parafialnych,

10) propagowanie i wcielanie w życie uchwał Konferencji Dorocznej i nauczania Kościoła.

 

ARTYKUŁ 69

Komisja Rewizyjna parafii, wybrana przez Konferencję Parafialną na okres jednego roku (art. 68 pkt 8), bada przynajmniej raz do roku działalność finansową Rady Parafialnej i składa pisemne sprawozdanie Konferencji Parafialnej.

 

VII. 3. RADA PARAFIALNA

 

ARTYKUŁ 70

  1. Zadaniem Rady Parafialnej jest troska o stan duchowy i potrzeby materialne parafii.
  2. W skład Rady wchodzą:

1) Przewodniczący (pastor z nominacji),

2) Kurator (świecki opiekun parafii),

3) Sekretarz,

4) Skarbnik,

5) duchowni służący w parafii,

6) inni członkowie Rady, w ilości ustalonej przez Konferencję Parafialną.

  1. Osoby wymienione w pkt. 2, ppkt 2-4 i 6 są wybierane przez Konferencję Para­fialną zwykłą większością głosów.
  2. Przewodniczący, Kurator, Sekretarz i Skarbnik stanowią wspólnie jej Prezydium.

 

ARTYKUŁ 71

Radę Parafialną powołuje Konferencja Parafialna na okres jednego roku z możliwością odnawiania mandatu na kolejny rok.

 

ARTYKUŁ 72

Do kompetencji Rady Parafialnej, oprócz spraw wymienionych w innych artykułach niniejszego Prawa, należy:

1) przygotowanie planu pracy parafii i przedkładanie go Konferencji Parafialnej,

2) realizacja uchwał Konferencji Parafialnej,

3) bieżąca ocena życia parafii,

4) reprezentowanie parafii przez swego przewodniczącego wobec władz i osób trzecich,

5) nabywanie mienia dla parafii, obciążanie i zbywanie go oraz zarządzanie nim, z zastrzeżeniem, że nabycie, obciążenie i sprzedaż mienia nieruchomego wymaga uprzedniej pisemnej zgody Rady Kościoła (art. 45 pkt 6-9),

6) powoływanie przewodniczących zespołów parafialnych, nauczycieli szkół niedzielnych oraz innych osób niezbędnych do funkcjonowania parafii.

7) podejmowanie uchwał dyscyplinarnych w zakresie przewidzianym niniejszym Prawem.

 

ARTYKUŁ 73

  1. Do składania oświadczeń i pokwitowań, zawierania umów, zaciągania zobowiązań, nie wyłączając wekslowych oraz udzielania pełnomocnictw w imieniu parafii, konieczna jest pisemna uchwała Rady Parafialnej.
  2. Do realizacji uchwał w imieniu Rady Parafialnej upoważnione jest jej Prezydium po uprzednim spełnieniu wymogu wynikającego z art. 72 pkt 5.

 

VII. 4. PASTOR

 

ARTYKUŁ 74

  1. Pastora parafii mianuje Superintendent Naczelny po konsultacji z Bis­kupem i superintendentami okręgowymi spośród duchownych Kościoła, probatorów lub kaznodziejów miejscowych.
  2. Nominacja pastora odbywa się z reguły na Konferencji Dorocznej (art. 40 pkt 4).
  3. Superintendent Naczelny po konsultacji z Biskupem i właściwym terytorialnie Superintendentem Okręgu, może wyznaczyć na pełniącego obowiązki pastora probatora lub kaznodzieję miejscowego (art. 40 pkt 5), który za pisemną zgodą Superintendenta Okręgu może używać tytułu „pastor”.
  4. Superintendent Naczelny po konsultacji z Biskupem może w nagłych wypadkach odwołać pastora lub przenieść go do innej parafii.

 

ARTYKUŁ 75

Do podstawowych obowiązków pastora należy:

1) prowadzenie nabożeństw i głoszenie Słowa Bożego,

2) godne sprawowanie sakramentów (z wyłączeniem probatorów i kaznodziejów miejscowych),

3) duchowe przewodnictwo parafii,

4) sprawowanie posług religijnych,

5) prowadzenie ksiąg parafialnych i metrykalnych,

6) administrowanie parafią,

7) przewodniczenie Radzie Parafialnej,

8) reprezentowanie parafii wobec urzędów i osób trzecich.

 

ARTYKUŁ 76

Pastor parafii prowadzi spis wiernych należących do parafii oraz księgi metrykalne. Obowiązują go w tym przepisy prawa państwowego.

 

ARTYKUŁ 77

W razie wakatu na stanowisku pastora lub jego nieobecności, zastępuje go w sprawach administracyjnych kurator – świecki opiekun parafii, filiału lub placówki misyjnej (art. 70 pkt 2 ppkt 2).

 

VIII. MAŁŻEŃSTWO

 

ARTYKUŁ 78

  1. Kościół praktykuje uroczystą ceremonię zawarcia związku małżeńskiego pomiędzy mężczyzną i kobietą którzy są stanu wolnego zgodnie z powszechnie obowiązującymi przepisami państwowymi.
  2. Związek małżeński zawarty w Kościele wywołuje skutki cywilno-prawne.
  3. Małżeństwo zawarte w Kościele, rodzące skutki cywilno-prawne następuje z chwilą, gdy mężczyzna i kobieta złożą przed duchownym Koś­cioła dobrowolne oświadczenia woli , że wstępują ze sobą w związek małżeński.
  4. Po złożeniu przez obie strony oświadczeń woli o wstąpieniu w związek małżeński duchowny ogłasza, że małżeństwo zostało zawarte.
  5. Osobą upoważnioną do przyjmowania oświadczenia woli o zawarciu związku małżeńskiego jest duchowny Kościoła.
  6. Do wydania zaświadczenia stanowiącego podstawę do sporządzenia aktu małżeństwa zawartego w sposób określony w art. 1-3 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego upoważniony jest pastor parafii.

 

ARTYKUŁ 79

  1. Zamiar zawarcia związku małżeńskiego wywołującego skutek cywilny nupturienci zgłaszają pastorowi parafii co najmniej 30 dni przed terminem jego zawarcia.
  2. Do zgłoszenia należy dołączyć zaświadczenie Urzędu Stanu Cywilnego o braku przeszkód do zawarcia związku małżeńskiego.
  3. Duchowny udzielający błogosławieństwa ślubnego odnotowuje akt zawarcia związku małżeńskiego w parafialnym rejestrze zawartych związków małżeńskich.
  4. Fakt zawarcia związku małżeńskiego ze skutkiem cywilnym pastor parafii zgłasza w Urzędzie Stanu Cywilnego w terminie ustawowym.

 

ARTYKUŁ 80

  1. Kościelną formułą zawarcia związku małżeńskiego wywołującego skutek cywilno-prawny jest zgodne oświadczenie woli nupturientów wypowiedziane przed duchownym w obecności świadków.
  2. Uroczystą formułą oświadczenia woli zawarcia małżeństwa podlegającego prawu Kościoła jest wypowiedzenie kolejno przez nupturientów następującej przysięgi ślubowania małżeńskiego: „Ja (imię kobiety lub mężczyzny) biorę sobie ciebie (imię kobiety lub mężczyzny) za męża/żonę i ślubuję nie opuścić cię ani w dobrym ani w złym, ani w bogactwie ani w ubóstwie, ani w zdrowiu ani w chorobie, ale przyrzekam kochać cię i szanować aż do czasu, kiedy Bogu Najwyższemu upodoba się rozłączyć nas i aż dotąd ślubuję ci wierność”.

 

ARTYKUŁ 81

  1. W szczególnych przypadkach duchowny może, zgodnie z rytuałem kościelnym, pobłogosławić związek małżeński zawarty wcześniej przed urzędnikiem Stanu Cywilnego.
  2. Dla osób ubiegających się o ponowne zawarcie kościelnego związku małżeńskiego wymagana jest zgoda Rady Superintendentów wyrażona na piśmie, udzielana na pisemną prośbę wstępujących w związek małżeński, poparta przez pastora zboru.

 

 

  1. INSTYTUCJE I ORGANIZACJE KOŚCIELNE

 

ARTYKUŁ 82

  1. Kościół pojmuje swoje posłannictwo również jako szeroko rozumianą służbę bliźniemu. Prowadzi działalność misyjną, diakonijną, edukacyjną i wydawniczą, utrzymuje bądź tworzy instytucje opiekuńcze, wychowawcze i oświatowe, np. Diakonia Kościoła, Wyższe Seminarium Teologiczne, English Language College-Szkołę Języka Angielskiego, lub inne.
  2. Utworzenie nowego instytutu lub zakładu następuje na podstawie uchwały Rady Kościoła, z zachowaniem obowiązujących przepisów państwowych.

 

ARTYKUŁ 83

Diakonia Kościoła rozwija działalność charytatywno-opiekuńczą i w swej działalności kieruje się obowiązującymi przepisami oraz własnym statutem uchwalanym przez Radę Kościoła (art. 45 pkt 10 ppkt 12).

 

ARTYKUŁ 84

  1. Wyższe Seminarium Teologiczne im. Jana Łaskiego jest wyższą szkołą teologiczną, która kształci między innymi kandydatów do służby pastoralnej w Kościele w oparciu o założenia i program zatwierdzony przez Radę Kościoła (art. 45 pkt 10 ppkt 12 i 18).
  2. Absolwenci uzyskują tytuł zawodowy licencjata teologii metodystycznej. Tytuł ten jest równoważny z tytułem zawodowym licencjata nadawanym przez uprawnione do tego szkoły wyższe.

 

ARTYKUŁ 85

English Language College – Szkoła Języka Angielskiego rozwija działalność oświatową w zakresie nauczania języka angielskiego i w działalności tej kieruje się obowiązującymi przepisami prawa oraz własnym statutem uchwalanym przez Radę Kościoła (art. 45 pkt 12).

 

ARTYKUŁ 86

  1. Kościół i parafie mogą prowadzić odpłatną i nieodpłatną działalność pożytku publicznego, w szczególności w sferze takich zadań publicznych jak:
  2. a) służba charytatywna i pomoc społeczna, w tym pomoc rodzinom i osobom w trudnej sytuacji życiowej oraz wyrównywania szans tych rodzin i osób,
  3. b) ochrona zdrowia,
  4. c) działanie na rzecz osób niepełnosprawnych,
  5. d) nauka, edukacja, oświata i wychowanie,
  6. e) przeciwdziałanie patologiom społecznym,
  7. f) kultura, sztuka, ochrona dóbr kultury i tradycji,
  8. g) rozwijanie kontaktów i współpracy między społeczeństwami.
  9. Formy realizacji celów określonych w pkt. 1 mogą być prowadzone zarówno w obiektach własnych Kościoła jak i poza nimi, zgodnie z obowiązującymi przepisami.
  10. Działalność pożytku publicznego może być prowadzona w formach wyodrębnionych przez kościelne jednostki organizacyjne oraz fundacje i stowarzyszenia powoływane przez Kościół.
  11. Kościół i kościelne jednostki organizacyjne mogą korzystać ze świadczeń wykonywanych na ich rzecz przez wolontariuszy krajowych i zagranicznych. Warunki świadczeń wykonywanych przez wolontariuszy określają porozumienia między Kościołem lub kościelną jednostką organizacyjną a wolontariuszami oraz powszechnie obowiązujące przepisy prawa. Inne instytucje opiekuńczo-wychowawcze oraz oświatowe, kulturalno-artystyczne i wydawnicze prowadzone są w oparciu o statuty zatwierdzone przez Radę Kościoła (art. 45 pkt 10).

 

ARTYKUŁ 87

Działalność gospodarcza Kościoła inicjowana i prowadzona jest przez osoby prawne Kościoła, zgodnie z obowiązującymi przepisami (art. 45 pkt 13).

 

ARTYKUŁ 88

  1. Powoływanie organizacji kościelnych i międzykościelnych, których celem jest działalność wynikająca z funkcji Kościoła, następuje w wyniku uchwały Rady Kościoła, w oparciu o zatwierdzony przez nią statut.
  2. Superintendent Naczelny w porozumieniu z Biskupem może mianować opiekuna duchowego dla tych organizacji.

 

 

  1. UBEZPIECZENIE SPOŁECZNE I WZAJEMNE DUCHOWNYCH

 

ARTYKUŁ 89

  1. Duchowni podlegają ubezpieczeniu społecznemu w trybie i na zasadach określonych w obowiązującym prawie państwowym.
  2. Niezależnie od ustawowego ubezpieczenia duchownych Kościół prowadzi: Fundusz Socjalny, który w rozumieniu prawnym nie jest działalnością gospodarczą.
  3. Fundusz Socjalny działa przy Radzie Kościoła.
  4. Statut Funduszu Socjalnego uchwala Konferencja Doroczna na wniosek Rady Kościoła.
  5. Duchowni mogą też podlegać innym systemom emerytalnym.

 

ARTYKUŁ 90

Prawo do świadczeń z Funduszu Socjalnego nabywa duchowny i jego najbliższa rodzina, w oparciu o przepisy statutu Funduszu Socjalnego.

 

ARTYKUŁ 91

Środki na działalność Funduszu Socjalnego pochodzą w szczególności z:

1) składek duchownych w wysokości ustalonej przez Radę Kościoła,

2) wpłat dokonywanych przez Kościół w wysokości 10% Funduszu Opłat Duszpasterskich,

3) ofiar i dotacji zagranicznych i krajowych,

4) spadków, zapisów i darowizn krajowych i zagranicznych,

5) dochodów z imprez i zbiórek publicznych,

6) innych dochodów kościelnych osób prawnych, w tym ich działalności gospodarczej.

 

  1. OCHRONA DANYCH OSOBOWYCH

 

ARTYKUŁ 92

  1. Kościół i jego osoby prawne, w ramach swoich uprawnień mają prawo do gromadzenia oraz przetwarzania danych członków Kościoła, jego sympatyków oraz pracowników zatrudnianych w jego organizacjach i instytucjach.
  2. Za dane osobowe gromadzone w Kościele i jego osobach prawnych oraz organizacjach i instytucjach rozumie się każdy zestaw danych o charakterze osobowym, w tym wszelkie księgi metrykalne, spisy członków Kościoła, i jego sympatyków oraz pracowników zatrudnianych w parafiach lub instytucjach kościelnych.
  3. Osobą odpowiedzialną za zabezpieczenie, przechowywanie i przetwarzanie danych osobowych gromadzonych w Kościele i jego organizacjach lub instytucjach jest przewodniczący Komisji ds. danych osobowych mianowanych i odwoływany przez Superintendenta Naczelnego zgodnie z wymogami art. 40 pkt 6.
  4. Osobą odpowiedzialną za zabezpieczenie, przechowywanie i przetwarzanie danych osobowych gromadzonych w parafiach jest pastor parafii.
  5. Kościół i jego osoby prawne zgodnie z art. 25 ust. 3 i art. 53 ust. 7 Kon­stytucji RP nie mają obowiązku zgłaszania zbioru danych osobowych do rejestracji Generalnemu Inspektorowi z wymogiem art. 40 ustawy o ochro­nie danych osobowych z dnia 29 sierpnia 1997 r. (z późniejszymi zmianami).

 

XII. MAJĄTEK KOŚCIOŁA

 

ARTYKUŁ 93

  1. Kościół oraz jego poszczególne parafie są osobnymi osobami prawnymi i mogą nabywać majątek ruchomy i nieruchomy, zbywać go i obciążać oraz nim zarządzać (z zastrzeżeniem wynikającym z art. 45 pkt. 6-8).
  2. Kościelne instytucje, zakłady i organizacje działają w ramach tych kościelnych osób prawnych, które je powołały. Kontrolę nad nimi sprawuje właściwy superintendent i Rada Kościoła lub kościelna Komisja Rewizyjna delegowana przez Radę Kościoła.

 

ARTYKUŁ 94

Kościół utrzymuje się ze składek i ofiar członków i sympatyków, darowizn i posiadanego majątku oraz wpływów z wyodrębnionych jednostek gospodarczych, które może prowadzić Kościół i jego osoby prawne, jak też z zakładanych przez siebie fundacji i spółek. Kościół może również organizować zbiórki publiczne.

 

ARTYKUŁ 95

Kościołowi i jego osobom prawnym przysługuje prawo nabywania, posiadania i zbywania mienia ruchomego i nieruchomego, nabywania i zbywania innych praw oraz zarządzania i rozporządzania swoim majątkiem (z zastrzeżeniem wynikającym z art. 45 pkt 6-8).

 

ARTYKUŁ 96

  1. W celu realizacji swego posłannictwa Kościół korzysta z pomocy udzielanej w formie darów przez współwyznawców z zagranicy oraz innych instytucji i organizacji charytatywnych i ekumenicznych, jak również od osób prywatnych i instytucji.
  2. Kościół ma prawo wspierać dzieło misyjne, wspomagać instytucje i organizacje charytatywne oraz ekumeniczne w kraju i za granicą.

 

ARTYKUŁ 97

  1. W razie zniesienia kościelnej osoby prawnej jej majątek przechodzi na Kościół.
  2. Osoba, która utraciła członkostwo w Kościele nie może rościć do niego żadnych praw majątkowych i niemajątkowych.

 

XIII. PRZEPISY DYSCYPLINARNE

 

ARTYKUŁ 98

Duchowni, osoby pełniące służbę w Kościele oraz członkowie Kościoła podlegają odpowiedzialności dyscyplinarnej za wykroczenia wobec nauki, zasad moralnych i obowiązków wyznawcy Kościoła w tym:

1) krzewienie nauki, która stoi w sprzeczności z artykułami wiary

i nauczaniem Kościoła,

2) błędy doktrynalne, które szkodzą Kościołowi,

3) wywoływanie i podtrzymywanie ciągłego napięcia między członkami Kościoła a osobami będącymi w służbie Kościoła,

4) wnoszenie skarg przeciwko członkom Kościoła przed instytucje państwowe z wcześniejszym pominięciem kościelnych regulacji prawnych.

 

ARTYKUŁ 99

  1. Władzą dyscyplinarną dla członka parafii jest Rada Parafialna.
  2. Władzą odwoławczą jest Konferencja Parafialna.
  3. W sytuacjach wątpliwych stronom służy odwołanie do Rady Kościoła. Rozstrzygnięcia Rady Kościoła są ostateczne i nie podlegają dalszym procedurom odwoławczym.

 

ARTYKUŁ 100

Kary dyscyplinarne dla członka parafii są następujące:

1) upomnienie,

2) zawieszenie na okres do 1 roku w czynnym i biernym prawie wyborczym, połączonym z zawieszeniem w pracach na terenie Kościoła,

3) skreślenie z listy członków Kościoła.

 

ARTYKUŁ 101

Wszelkie zarzuty wobec osób będących w służbie Kościoła oraz członkom wyznającym Kościoła powinny być złożone na piśmie:

1) wobec osób będących w służbie pastoralnej na ręce Superintendenta

Naczelnego z odpisem do Biskupa.

2) wobec członków wyznających Kościoła na ręce pastora parafii z odpisem do Superintendenta Okręgu.

 

ARTYKUŁ 102

Duchowny Kościoła podlega odpowiedzialności dyscyplinarnej za nieprzestrzeganie zasad określonych w art. 75 i 98, a także za naruszenie obowiązków wynikających z pragmatyki służbowej dla duchownych Kościoła oraz uchybienie godności duchownego, a także za wykroczenie przeciwko zasadom moralności chrześcijańskiej.

 

ARTYKUŁ 103

  1. Władzą dyscyplinarną dla duchownego jest:

1) właściwy Superintendent Okręgu,

2) Superintendent Naczelny,

3) Komisja Badawczo-Sądowa.

  1. Decyzje Komisji Badawczo-Sądowej podlegają ostatecznemu rozstrzygnięciu przez Prezbiterów wchodzących w skład Zgromadzenia Duchow­nych, większością dwóch trzecich głosów.
  2. Oskarżona osoba będąca w służbie Kościoła ma prawo do przesłuchania i wglądu w akta oskarżenia:

1) w procesie badawczo-sądowym może towarzyszyć jej inna osoba duchowna,

2) przesłuchania powinny zawsze odbywać się w obecności obu stron, chyba że jedna ze stron nie wyraża woli współpracy.

  1. Cały proces podlega nadzorowi Biskupa.

 

ARTYKUŁ 104

  1. Kary dyscyplinarne dla osób będących w służbie Kościoła są następujące według kompetencji:

1) upomnienie w formie pisemnej przez Superintendenta Okręgu,

2) upomnienie w formie pisemnej przez Radę Superintendentów,

3) zawieszenie przez Superintendenta Naczelnego w czynnościach             duchownego na okres do czterech lat,

4) dyscyplinarne urlopowanie przez Zgromadzenie Duchownych,

5) dyscyplinarne przeniesienie w stan spoczynku,

6) skreślenie z listy duchownych.

  1. W przypadku szkód majątkowych i finansowych wyrządzonych na rzecz osób prawnych Kościoła przez osobę będącą w służbie, której wina została udowodniona, obwiniony zostanie zobowiązany przez Superintendenta Naczelnego do spłaty wysokości zadłużenia pod groźbą egzekucji sądowej, w rozumieniu prawa państwowego.

 

ARTYKUŁ 105

  1. Instancją odwoławczą dla duchownego jest Komisja Badawczo-Sądowa Konferencji Dorocznej.
  2. Dokumentacja z procesu badawczo-sądowego przechowywana jest w archiwum Kościoła.
  3. Uchwały Komisji Badawczo-Sądowej w odniesieniu do osób będących w służbie Kościoła podlegają rozpoznaniu i ostatecznemu rozstrzygnięciu przez Zgromadzenie Duchownych.
  4. Decyzja Zgromadzenia Duchownych z chwilą jej ogłoszenia staje się prawomocna.
  5. Cały proces badawczo-sądowy podlega nadzorowi Biskupa.
  6. W szczególnych wypadkach Biskup na wniosek osądzonej osoby będącej w służbie może skorzystać z prawa łaski i przywrócić jej pełnię praw.

 

XIV. PRZEPISY PRZEJŚCIOWE I KOŃCOWE

 

ARTYKUŁ 106

  1. Wszelkie zmiany niniejszego Prawa mogą być uchwalone jedynie przez Konferencję Doroczną.
  2. Przy zmianie Prawa konieczna jest większość dwóch trzecich głosów przy obecności co najmniej trzech czwartych zarejestrowanych na sesji członków Konferencji Dorocznej, a w tej liczbie, co najmniej dwóch trzecich wszystkich osób będących w służbie.

 

ARTYKUŁ 107

  1. Kościół, jako całość, może być rozwiązany w drodze uchwały Konferencji Dorocznej na podstawie decyzji podjętej większością trzech czwartych głosów, w obecności co najmniej dwóch trzecich ogólnej liczby delegatów uprawnionych do głosowania.

 

ARTYKUŁ 108

  1. Traci moc Prawo Wewnętrzne z dnia 25 maja 1991 roku uchwalone przez LXX Konferencję Doroczną z późniejszymi zmami dokonanymi przez LXXV Konferencję Doroczną w dniu 15 czerwca 1996 roku i LXXIX Konferencję Doroczną w dniu 17 czerwca 2000 roku oraz LXXXIX Konferencję Doroczną w dniu 18 czerwca 2010 roku.
  2. Prawo Wewnętrzne wchodzi w życie 1 września 2017 roku.

 

 

 

Podstawowe akty prawne w oparciu, o które działa Kościół Ewangelicko-Metodystyczny w Rzeczypospolitej Polskiej

  1. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. uchwalona przez Zgromadzenie Narodowe w dniu 2 kwietnia 1997 r., przyjęta przez Naród w referendum konstytucyjnym w dniu 25 maja 1997 r., podpisana przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 16 lipca 1997 r. (Dz.U. 1997 nr 78 poz. 483). Data wejścia w życie: 1997-10-17. Organ wydający: Sejm.

 

  1. Ustawa z dnia 30 czerwca 1995 r. o stosunku Państwa do Kościoła Ewan­ge­licko-Metodystycznego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. 1995 nr 97 poz. 479). Data wejścia w życie: 1995-09-06. Organ wydający: Sejm.

 

  1. Ustawa z dnia 17 maja 1989 r. o gwarancjach wolności sumienia i wyznania (Dz.U. 1989 nr 29 poz. 155). Data wejścia w życie: 1989-05-23. Organ wydający: Sejm.